Ben kendimi artist olarak değil, aktör olarak görüyorum. 10 kişinin içinden artiste cimdik attığınızda gayet soğukkanlı bir şekilde arkasını dönüp “Neler oluyor?” der. Aktör ise buna tepki verir. Heath Ledger’in bir kadın hayranı bir anda ona belinden sarılmış. Ve Ledger da çığlık atıp korkmuş tabii. İşte, bu tepkiyi bir aktör verir. Ben de böyle kişiliklerden besleniyorum. Artist olursam kısır döngü içinde kalırım. İnsanlarla alışveriş önemli. Alanımı da genişletiyor. Benim için işimi yapmam yeterli. Sokaktaki insanın bana “Sen bunu şu şekilde yaptın” deyip paylaşımda bulunması veya soru sorması benim için en önemli röportaj.

 

Çok uzun zamandır başka bir şey yok. Olmaz da zaten. Yaş gelmiş iş bitmiş denir ya; bu saatten sonra ne yapabilirsin ki? Ben bütün beynimi oraya odaklamışım.

 

Benim öyle bir derdim yok. Benim bir davam var. Sinema çok güzel bir dil. Çok keyifli. Sinemayla milyonlarca insana ulaşabilir ve anlatamadıklarını anlatabilirsin. Benim davam kötüyü o kadar iyi oynamak ki seyirci onu izlediğinde o kötülüğü kendinden görüp “Bu çok kötü bir şeymiş. Ben de galiba böyle davranıyorum ve buna artık bir dur demeliyim” desin. İletmek benim davam.

 

Hepsinin yerleri ayrı. Müşfik Hoca “siz enstrümantalsiniz” derdi. “Bırakın sizi kim eline alırsa ona göre üflesin, çalsın”. Herkesin üfleme tarzı başkadır. Açık bir aktör olacaksın ki karşındaki senden ne istiyorsa onu iyi bir şekilde verebiliyor ol. Önemli olan o nefesi kullanıp doğru sesi çıkarabilmek. Bana göre çalıştığım isimler arasında en büyüğü Osman Sınav. Tabii Onur Ünlü’nün de yeri bambaşka. Açıkçası herkesten bir şeyler alıyorsun ve bu da diğer projelerine yansıyor.

 

Yavuz Turgul’un işlerini çok beğeniyorum. Açıkçası benim kafamdaki biraz daha değişik.

 

Evet. Pek çoğumuz ‘’Hollywood’a gitmek istiyorum’’ diyoruz ama Hollywood derken de oradaki sektörü kastediyoruz. Tamamen işleyen bir sektöre sahipler. Bir rol geldiğinde size "Bir yılın var. Git, çalış ve bu süreç sonrasında gel." deniliyor. Orada sektör olduğu için işini daha iyi yapabiliyorsun. Sana zaman tanınıyor, projeler ayrıntılı işleniyor, büyük olanaklar sağlanıyor. Orada herkes hafta sonları sinemaya, tiyatroya gidiyor. Fakat bizim ülkemizde bu bir lüks. Emeğe ciddi anlamda saygısızlık var maalesef. Kağıtta kalan ama çok iyi olan projeler ekrana yansımayabiliyor. Türkiye’de sektörleşme yok. Yurtdışı kumar. ABD’de bir cast ajansında çalışan bir arkadaşım var. Rolü sadece kapıdaki görevlileri sıraya sokmak olan bir karakter için tam 50 kişi başvurmuş. Ve orada öyle bir şey ki her yeni gelen ötekini aratmıyor. 150 çekimin içinden biri kanat atıyor, kendi tonunu koyuyor. Mesela kim Jude Law gibi ‘Hamlet’ oynar? Onun gibi pek çok sarışın var. Fakat adam çok değişik. Kaporta önemli ama motor daha önemli.

 

Yoğun çalıştığım için okuldan sonra yapmadım. Ben okuldayken ‘’sinemacı olacağım’’ demiştim. Tiyatro yaparım, çok seviyorum. Fakat hedefim beyaz perde.

 

Marlon Brando’nun otobiyografisi ‘Annemin Öğrettiği Şarkılar’ çok hoşuma gitti. Yakın zamanda izlediğim boks filmi ‘Southpaw’. En son Nadir Abi’nin (Nadir Sarıbacak) ‘Yeraltından Notlar’ oyununa gittim. Ondan zaten hep etkileniyorum, bu oyun da çok iyiydi. Müzisyen olarak da yeni keşfettiğim Gevende’nin şarkılarını beğeniyorum. Folk türünü, Beirut gibi grupların müzikleri hoşuma gidiyor. Bir de film score’larını dinliyorum, beni besliyor.

 

BONUS | Mehmet Aykaç’ın sorusu: Seni duygusal anlamda en çok etkileyen, üzerinde ağır yük oluşturan bir sahne oldu mu?

Hepsinin böyle olması gerekiyor. En azından ben bunun için çalışıyorum. Dünyanın en iyi balerinine soruyorlar: ‘’En büyük hayalin nedir?’’. O da bir dakika bile olsa mükemmel dans edebilmek diyor. Zaten en iyisi o ve bunu söylüyor. Benim de bir dakika bile olsa çok iyi oynayabilmek. Jenga oyunu gibi zaten. Malzemeler senin, bir yapı kuruyorsun. Devirdiğinde dağınıklığın geçmesi için süren var. Sonra baştan diziyorsun. Rolünden etkilenme gibi bir durum yok. Sen onu çıkarıyorsun zaten. İster istemez o olman gerekiyor. Oyunculuk ruh hastası işi. Çift adamla yaşıyorsun. Sete gidiyorsun o çıkıyor, yönetmen ‘’kestik’’ dediğinde de içeri geri giriyor.

 

Karakterin için nasıl gözlemler yaptın?