Hayaller Can; hayatlar Tekin: Can Tekin!

Elif ve Murat demişken… Mahkemeydi, boşanmaydı derken onları unuttum resmen. Elif, Murat’ın evinden bir hışımla çıkmış, artık sinirden midir nedir, yere düşüp kafasını vurmuştu. Tam da orada kaldığına göre kesin önemli bir şey oldu derken ufak bir kaza olduğunu gördük o kadar. Her hayırda bir şer, her şerde bir hayır vardır diye boşuna demiyorlar. Muratçığım yine ne kadar centilmen bir erkek olduğunu gösterdi. Herkesin içinde Elif’in, Murat’ın suratına dolu bardağı boca ettiğini hatırlıyorsunuz değil mi? Elif’in de resmen Murat’tan vazgeçtiğini düşünerek Murat’ı Ayşegül, Can ve Elif’ten ayrı, tek başına düşünüyorum artık. Ama bir gün derse ki Elif olur, ElMur olur, çiçeğimizi, çikolatamızı alır gideriz. :) 

Daha önce de söylemiştim. Ben Murat’ın aşkına, aşık oluşuna aşığım. Adam çok güzel seviyor be! Her şeye, herkese rağmen Ayşegül için “iş yaratması”, onun bir şekilde dikkatini dağıtarak hem yanında tutup hem de hayata tutunmasını sağlaması o kadar güzel geliyor ki! Ellerinde çiçeklerle Ayşegül’e gittiğinde Ayşegül’ün “Caaaan” demesine rağmen hala ona sevgi sözcükleri söylemesi, tatlı tatlı bakması. Murat gerçek olamayacak kadar iyi ve ancak hayallerde. Anlayacağınız bende “Hayaller Murat Soykan; hayatlar Can Tekin.” (Can, çekiştirmez misin lütfen?!)

 

Can tabi ki kötü biri değil. ASLA! Ama nasıl anlatsam… Hep bir oyun içinde oyun peşinde. Fazla gerçek ve oyuncu. Mesela dağ evinde hasta hasta yatarken ilk önce Elif geldi. Elif’in evden çıkmasının ardından Ayşegül geldi. Hepimiz izledik, gördük. Eğer o zaman Elif’in kendisinden önce orada olduğunu söylese hayatı bu kadar zorlaşmayacak sanki. Duyuyor musunuz tüm Can’lar size diyorum. (Kızım sana söylüyorum, gelinim sen anla!) Can’ın hasta olması da ayrı bir maceraydı. Can, elinde valizi ile kapının önünde uyuyakalmış olması bana tarihin tekerrürden ibaret olduğunu hatırlattı. Sahne aynı da oyuncular yer değişmiş. Hani Ayşegül’ü evden kovmuştun ya, hatırladın mı? Ayşegül’de gidecek yeri olmadığı için bankta yatmıştı, sonra hasta olmuştu, hı?

 

Bu hafta lafı hiç Ayşegül’e getiresim yok ama söylemezsem olmaz. Havalar bir sıcak bir soğuk. İnsanda psikoloji mi bırakıyor. Bu dengesiz havalar Ayşegül'ü de çarptı ellaam. Yoksa her geçen bölüm Ayşegül'ü daha bencil bulmamın başka bir açıklaması olamaz. Yahu bundan on-on iki bölüm önce biz demiyor muyduk Ece-Efe çiftini kastederek Ayşegül nasıl affeder bunları, diye? Nerede o mıncırık tatlı Ayşegül, nerede sürekli atarlanan agresif Ayşegül. Yaşananların insanları değiştirmesine, eyvallah, ama elma ile armudu aynı sepete koymak, sanırım pek bana göre değil. Bunun dışında Can’ın annesine (Uğruna ağladığı, ayılıp bayıldığı Can’ın annesine) sesini yükseltmesi de hoş olmadı.

 

Yine gıybetin dibine vurdum. Madem yanacağım bari gülerek yanayım. Bölümün gülmekten yerlere yatıran en iyi sahnesi kesinlikle Ayşegül ve Can’ın yaşlılık halleriydi. Dişi olmayan Can "Tosun" kalp siyatiği ağrıyan Ayşegül Dinç. Dedim Can Tosun kim? : )

 

İkinci en iyi sahnesi ise tavşan Hoppidi kılığına girmiş Ayşegül ve ayı kılığına girmiş Can’dı. Halleri o kadar komikti ki Can’ın şaşırtmalı, romantikli bir sürpriz peşinde olduğunu anlamam zaman aldı. Ama bir bakın ya:

 

Bölümün sonunda ise kendimizi şehrin ortasında değil, gürültüden uzak bir dağ evinde bulduk. Can’ın hem psikolojisi hem de bedeni hasta. İkisinin de devası kızlarda. Doktorunu, ilacını, temiz çamaşırını alan gelmişti. Hani derler ya “iki ateş arasında kalmak" diye, Can’ın durumu da aynen öyleydi derken, ilk önce kolundan tutup öpücüğü patlattı ardından evlenme teklifini yapıştırdı. Evet, evet Ayşegül’e! Bölüm finali gibi bölüm finaliydinoktanet. 

 

Peki, sizce Ayşegül, Can'ın evlenme teklifini kabul etmeli mi? Ne dersiniz?