Tiyatro benim için vazgeçilmezdir. İşte bu yüzden üniversitedeyken haftada en az 1000 sayfa okuma yapmam gereken bir bölümdeyken bile üniversitenin tiyatro kulübündeydim ve haftada 3 gün prova yapıp tiyatronun ve tiyatro oyunculuğunun inceliklerini öğrenmeye çalışıyordum. Aradan yıllar geçti, şimdi sadece seyirciyim ama o 2 yılda öğrendiklerimi hiç unutmadım ve bir tiyatro eserinin sahnelenmesinin ne kadar zor ve emek isteyen bir süreç olduğunu bildiğimden bugün inatla, yılmadan tiyatroyu yaşatan herkese teşekkürlerimi sunuyorum.

Tiyatro sezonunun açılışını Neil LaBute tarafından yazılmış ve Haluk Bilginer tarafından çevirilmiş olan “Hansel ve Gretel’in Öteki Hikayesi” ile yaptım. Hansel ve Gretel’in hikayesini az çok biliriz hepimiz; iki çocuğunu ormana bırakan ebeveynler, her yeri pastadan kurabiyeden yapılmış bir ev, kör bir cadı ve onların elinden kurtulan kardeşler. Yalnız sahnedeki hikaye bildiğiniz hikaye değil. Doğru iki kardeş var ama terkedilmemişler; ev var pastadan değil; cadı var ama üçüncü bir şahıs değil. Hal böyle olunca insan bir merak etmiyor değil, Hansel ve Gretel bu oyunun neresinde diye. Ama başlıkta da dediği gibi bu onların “öteki” hikayesi ve göründüğü kadar alakasız da değil üstelik.

Sahnede Betty karakteriyle Ayça Bingöl var, çok geçmeden Salih Bademci’nin canlandırdığı Bobby de ona katılıyor. Hikaye onların hikayesi, onların çatışmalarının, onların nefretlerinin ve onların sevgilerinin. Bobby ve Betty iki kardeş, birbirlerinden farklı, birbirlerine rakip, birbirlerinden nefret eden iki kardeş. Betty dağ evini toplamak için kardeşinden yardım ister, Bobby o sebeple oradadır ama sonuç olarak konu dönüp dolaşıp geçmişe gelmektedir. Sürekli olarak birbirlerinin kusurlarını ötekinin suratına çarpma halinde olan kardeşlerin babalarından öğrendiği bir şey vardır, o da “gerçekler acıtır”dır. Hikayenin teması aslında buradan yola çıkıyor. Betty yalan söylemeye alışmış, fazlasıyla özgüvene sahip, edebiyat alanında bir akademisyendir ve Bobby ise kadına şiddete yatkın, kısmen dinle –daha doğrusu günahla- kafayı bozmuş, sanatı boş bulan bir marangozdur. Bu hikaye onların acı gerçeklerle yüzleşme hikayesi işte, ama iş Betty’nin büyük sırrına gelince gerçek öyle hemencecik çıkmıyor su yüzüne. Sahnede ortaya çıkan gerçek her seferinde şekil değiştirirken siz de sonrasında ne olacak diye merakla bekliyorsunuz.

Betty ve Bobby’nin kardeşlik ilişkisi bu hikayenin en çarpıcı öğelerinden biri. Tiyatroyu ablamla birlikte izledim ve oyundan çıktığımda aklımda bir şey vardı “Uğruna her şeyi yapabileceğim tek insanlar kardeşlerim”. Hikaye de biraz bunu sorguluyor aslında, oyunun kendi internet sitesinde de dediği gibi “Kan bağı size neler yaptırır? Ahlaki değerler hangi durumlarda esneyebilir?” Oyunun bitişinde öyle bir diyaog vardı ki perdeler kapanıp tekrar açıldığında ve Ayça Bingöl ve Salih Bademci sahneye çıktığında ayağa kalkıp kontrolsüzce alkışladım.

Tiyatro deyince aklıma hep abartılı oyunculuklar, abartılı tonlamalar gelir; ki bize de öyle öğretilmiştir, mübalağa sanatıdır tiyatro. Aristoteles tiyatroyu gerçeğin abartılı şekilde sahnede taklit edilmesi olarak tarif eder. “Hansel ve Gretel’in Öteki Hikayesi” kafamdaki bu tiyatro tabularının dışında bir oyundu, hatta gerçeklik seviyesi o kadar yüksekti ki bir an karşımda iki sevdiğim oyuncu olduğunu unuttum ve tanımadığım Amerikalı kardeşlerin evinin camından gizlice onları gözlüyormuş ve onların özellerine dalıyormuş hissini yaşadım. Oyunun başlangıcında küçük bir ses düşüklüğü yaşanmış olsa da bu çok kısa sürdü ve hikayenin devamı oldukça yüksek ve tempolu şekilde ilerledi. Salih Bademci ve Ayça Bingöl’ün sahnede sergilediği oyunculuk yıllar sonra tiyatroya dönme isteği yaratacak kadar iyiydi. Ayakta alkışladığım %50 prodüksüyonsa, %50 oyunculardı. Özellikle de Kiralık Aşk’tan önce adını duymadığım Salih Bademci öyle harikaydı ki başka ne oynamış bu adam diye eve döner dönmez yüce Google’nin başına oturdum.

Yönetmenliğini Ali Altuğ’un yaptığı oyun gerçekten çok etkileyici, izlemediyseniz kesinlikle izlemenizi tavsiye ederim. Bu bildiğiniz gibi bir hikaye değil dedim ya, aslında derinlere bakınca bildiğimiz hikayeye ne kadar benzediğini görüyoruz. Duygusal anlamda kayıp iki karakter var elimizde, iki kardeş. Hayat onları bilmedikleri yerlere sürüklemiş. Oyun boyunca karakterler arasındaki tüm tartışmalar, diyaloglar, geçmişi yad edişler aslında onları özlerine, yani aslında oldukları kişilere, aile olmaya götüren çakıl taşları. Döndükleri yerde gerçekler var ve gerçekler acıtır.