Bölümün başında Deli Demir ve Tuğtekin’in tartışmasını
seyrettik. Olay Korkut Bey’in gözü önünde cereyan etti. Korkut Bey çok
şımartmış bu çocuğu. Hatta dün de söyledim ben Tuğtekin olsam da Deli Demir’le
ve dahi diğer büyüklerimle öyle densiz densiz konuşsam rahmetli babam beni
değil evlat diye bağrına basmak paspas diye kapıya sererdi ancak. Korkut Bey’in
bu tavırları töreye, adaba son derece ehemmiyet gösteren Süleyman Şah’a olan
hasretimi artırıyor. Burada her Süleyman Şah ismini zikrettiğimde kendimi “Zeki
Müren de bizi görecek mi?” diyen Fikri gibi hissediyorum: Serdar Gökhan da beni
okuyor mudur? :)) İflah olmaz bir hayranlığım var kendisine. Hürmet ve
saygılarımı bir kez daha iletiyorum bu vesileyle. İnşallah okuyordur, amin.
Tuğtekin’e hayat veren Uğur Güneş’i çok başarılı
bulduğumu belirtmeden geçemeyeceğim. Diziye dahil olduğu ilk günden beri
seyircinin hışmına uğradı ve bunu ivedilikle yaptıysa bu kendisinin şahane bir
oyun çıkardığının kanıtıdır. Dünkü bölümde otağda Aytolun’la konuşurken
ağzından köpükler savurarak öfkesini kustuğu o sahne nefisti mesela. Bizi
Tuğtekin’e kayıtsız şartsız inandırıyor Uğur Güneş. Gökçe’ye bakınca gönlünün
titrediğini de, Ertuğrul’un adı geçince kıskançlıktan delirdiğini de sonuna kadar
hissettiriyor. Karakteri anlamak için yorulmuyoruz. Çok güzel aşık da oluyor,
acımasız bir zalime de dönüşüyor. Kıskançlıktan deliriyor, öfke ve nefsin
elinde oyuncak olup gözünü gerçekten sakındırıyor, ama severken Gökçe’ye
bakarken hiç hırçınlık emaresi göstermiyor mesela. Yumuşacık kalpli bir yiğide
dönüşüyor aşıkken. Bu haliyle de karakteri tekdüzelikten çıkarıp bize zengin
bir oyun sunuyor. Emeğine sağlık, gönlüne bereket olsun.
Kayı Alpları sonunda eteğindeki taşı döküp Dodurga
Alplarını bir güzel dövdü. Kardeşin kardeşe el kaldırması pek tabii tasvip
ettiğimiz bir durum değil ama Dodurgalılar bunu çoktan hak etmişti Allah için. Neticede
de alplıktan çıkıp Ertuğrul Bey’e kesilen cezayı onlar kendi elleriyle
kendilerine kestiler. Onlar için bu ceza değil ram etmeyi kendine yediremeyen
iki alpın hürriyet bayramı olabilir ancak.
Gündoğdu’nun Ertuğrul’u kan revan içinde bıraktığı o
son sahnede, Ertuğrul “sana kim olduğunu hatırlatacaksa vur ağabey” dedikçe
Gündoğdu’nun indirdiği o yumruklar ona kim olduğunu hatırlatır mı bilmem ama
bir cihan devletinin temellerini atan darbeler olmuştur. İlginç değil mi?
Devletin temelleri kardeş kavgasıyla atılmış. Şer görünende hayır var dedikleri
bu işte. Bazı duyguların sağlamlaşması, safların sıklaşması için herkesin
niyetini ortaya koyması büyük bir şanstır aslında. Yola daha emin adımlarla
devam edebilmek için. Yolda ihanet edebilecekleri daha yola çıkmadan alıp
kenara koyabilmek için bu büyük bir şans. Bugün de böyle. Devrine göre renk
değiştirenler, dönüp dönüp duranlar neyse ki ilk fırsatta kendilerini açık
ediyor da dereyi geçerken at değiştirmeye gerek kalmıyor. Gündoğdu’nun niyeti
obasına ihanet etmek olmasa da ısrarla kardeşini anlamamak üzerine yürüttüğü
politikalar Kayılar’ın başına ne işler açacak göreceğiz bakalım. Gündoğdu’nun
Ertuğrul’dan ayrılışı tatlı bir fikir ayrılığı neticesinde mi olacak yoksa iki
kardeş yine birbirini boğazlayacak da öyle mi ayrılacak hakikaten çok merak
ediyorum.
Çirkefin elinde del’olmaya, zül olmaya hiç niyeti
olmayan, çünkü atasından böyle görmeyen, eğilip bükülmeyen yalnız kurt Ertuğrul
Bey’in bir avuç alpıyla bozkırda tarih yazacağı günleri iple çekiyorum. *Yazının
başlığında ve başında zikrettiğimiz şiirde Atsız’ın da dediği gibi bu çetin yollar
yufka yüreklilerle aşılmıyor ne yazık. Merhametten maraz, iyilikten garez
doğuyor. Tarih, kutlu davalara giden yollarda yoldaşını satıp dönenleri değil
ayakları kopsa o yolu sürünerek gidenleri yazıyor. Osmanlı Devleti de böyle
kuruldu, Türkiye Cumhuriyeti de böyle kurtarıldı düşman elinden. Yırtık
ayakkabılı on beşlik gençlerin bir avuç buğdayla üç gün idare ederek ayakta
tuttuğu bu ülkenin üzerinde kimsenin tepinmesine izin vermeyiz efendim. Bayrağa
rengini vereni hakikaten kızılcık şerbeti sanıyor olamazsınız değil mi? Büyük
dedemiz bayrağa rengini veren o Mehmetler’den biri mesela. Bu uğurda Erzurum’da
şehit düşmüş. Mezarı bile belli değil. O yüzden bastığımız yerleri toprak diye
geçmiyoruz biz. Altında kefensiz yatanlardan haberdarız. Bildirene sonsuz
şükür!
Bu vesileyle Cumhuriyetimizin 92. yılını kutluyor, bu
yolda can veren bütün şehitlerimizi, Alparslan’dan, Ertuğrul Bey’den Mustafa
Kemal Atatürk’e uzanan bütün Türk komutanlarını saygı ve rahmetle anıyorum.
Kendi adıma keyifli, güzel bir bölüm seyrettim. Emeği geçen herkesin eline, yüreğine sağlık.
Bu arada yazıyı yazarken zaman zaman bana eşlik etti
bu şarkı. İsmini de çokça zikrettik. Yalnız Kurt’u buraya bırakayım, siz de
okurken dinlersiniz belki...
Haftaya görüşmek dileğiyle...