“Benim Güller'im benim için savaşmadılar!”

“Dikenler neye yarar?” dedi Küçük Prens. Daha sonra bir ses duyuldu ve “Dikenler hiçbir şeye yaramaz. Çiçeklerdeki kötülüğün göstergesidir.”  dedi o sesin sahibi. Küçük Prens duyduklarına inanamadı. “Çünkü çiçekler kötülük nedir bilmezler. Dikenlerinin bir güç göstergesi olduğuna inanırlar.” derdi her zaman. Haklıydı! Belki de onları yenilmezlik kılıfına sokan şey dikenleriydi? Çiçekler hayatta kalmak için dikenlerini savaş kalkanı olarak kullanıyorlardı. Böylece daha güçlü görünüp hiçbir şekilde zarar görmeyeceklerdi. Ama olmadı. Bizim çiçeklerimiz yani Güllerimiz dikenlerini kendilerine batırdılar. Güzellikleri bile dikenlerinin kalkanı olmadı, olamadı. Birbirlerini yaralamak için en güçlü silahları olan dikenlerini kullandılar. Yenildikçe dikenleri daha bir sivrildi. Sivrildi ki her batışında daha fazla kanasın, böylece izi hiç geçmesin. Geçmesin ki o yaraya her bakışında içinden bir şeyler kopsun. Fakat Küçük Prens bunların olmasını hiç istemedi. Gerçeklerden ve yüzleşmekten hep kaçmayı denedi. Biliyordu ki gerçekler eline batmış diken kalıntısı gibi canını her geçen zamanda daha çok acıtacak. Yangısı dinmeyecek. Belki de kendince kolay yolu seçti? Kâbusundan uyanmak istedi. Küçük Prens kendi kâbusundan uyanırken Gülleri’ni ise hiç uyanmayacağı kâbus diyarına sürükleyecekti.

 

Cihan, ne kadar dile getirilmese de bir gün böyle bir sonun olacağını tahmin ediyordu. Bu nedenle gerçeklerden hep kaçtı. Aşkını kaybettiği için ne kadar üzülse de, en iyi arkadaşını ve dostunu yitirmek en büyük korkusuydu. Korkularıyla baş edemediği için de kaçmayı ve duymamayı seçti. Köşkün bir cephesinde bunlar yaşanırken diğer bir cephesi, başka bir gerçeğin gün yüzüne çıkmasıyla alabora olmuştu. Gülfem’in kan donduran itirafına Onur’dan başka bir kulak misafiri daha vardı. Gülru! İşte her şeyi birincil ağızdan duydu. Duyduğu andaki refleksi ve şoku gerçekti. Çünkü en iyi arkadaşının yıllarca bir “Nedenle” savaşmasına tanık olmuştu. Şimdi puzzle’ın parçaları tamamlanmıştı. Gülfem’in neden yıllarca Cihan’dan kaçtığını bulmuştu. Peki, ama neden? Neden bunu yapmıştı? Anlam veremiyordu. Neden olabileceğini aklı almıyordu.

 

Gülfem artık gerçeklerle yüzleşmesinin zamanının çoktan geldiğini biliyordu. Acı çekiyor. Geçmişinde yaşadığı ve yaşattığı travmaya daha fazla katlanamaz hale gelmişti. Bu itirafı yapmak oldukça güçtü. Yedi yaşındaki küçük bir kız çocuğunun kıskançlık krizinin sonucu yıllar geçse bile vicdan azabının baskısını üzerinden atamıyordu. Daha o zamanlar narsistik kişilik bozukluğunun temellerini atmış, kendi ve kendinden başka bir insana tahammül edemediği için tek çözüm yolunun sesini kesmekten yana olduğunu düşünmüştü. Eğer annesinin gidişine neden olan bu bebeğin sesi kesilirse annesinin yokluğuna bir nebze olsun alışabilecekti. Susturmak zorundaydı. Susturmak zorundaydı, çünkü Profesör Doktor Enver Sipahi’nin ve eşi Süheyla Hanım’ın biricik kızı olarak kalmak istiyordu. Küçük Gülfem bunları düşünürken, hayatın ona hiç unutmayacağı kazığını atacağını hiç tahmin etmemişti.

İnsan ancak yüreğiyle baktığı zaman doğruyu görebilir* 

Marifetinin adı hipoksik şoktu. Cihan’a bunu Gülfem yapmıştı. Kendi bencilliğinin kurbanı, ömrü boyunca ona mahkûm kalacaktı. Bunu düşündükçe damarlarındaki kanın çekildiğini hissedebiliyordu. Cihan, Gülfem’in en acımasız eseriydi. Ve bu acımasız eserinin onu sevmesine tahammülü yoktu. Küçük, titrek elleriyle her abla deyişinde içindeki kin ve öfke, daha çok itmesine neden oluyordu. Nefret ediyordu. Bu yüzden hiç düşünmeden ve arkasına bakmadan kaçmıştı. Onur’un da dediği gibi yardım alması gerekiyordu. Bu kadar sene sonra bile olsa yardım alması ve gerçeklerle yüzleşmesi Gülfem’i iyileştirebilirdi. Ama kim yardım edecekti? Kim bunca enkazı kaldırabilecekti? Yirmi yedi yılın enkazı kolay kalkabilir miydi? Bu hayatı tekrardan inşaa edebilmek, alt yapıyı sağlamlaştırabilmek yalnızca bir kişinin elindeydi. Cihan! Bu enkazı ancak Cihan’la yüzleşirse kaldırabilirdi. Gülfem’in kendini affedebilmesi için Cihan’a ihtiyacı vardı. Bu yüzleşmeyle ikisi arasındaki görülmez engel ancak bu şekilde kalkabilirdi.

 

Cihan, Gülru’nun ellerinden kayıp gideceğini biliyordu. Ellerinde kayıp yittiğini tahmin etmemek ve görmemek mümkün değildi. Bir başka adama âşık olduğunu bilerek onunla evlenmişti. Bu daha çok canını yakıyordu. Gülfem ise çaresizlikle kardeşini avutmaya çalışıyordu. Gülru gitse bile her zaman yanında olacağına ve Cihan’ı yalnız bırakmayacağına dair söz veriyordu. Öte yandan Gülru, öğrendiği gerçekle Cihan’dan ayılması biraz daha güçleşti. Cihan’ı bu halde bırakıp gitmek vicdanına yakışmazdı. Cihan, Sipahi ailesinin küçük çocuğuydu. Bu Küçük Prens sevdiği kadından hikâye dinlemeyi çok seviyordu. Onu rahatlatan etkinliklerden biriydi. Şimdi bu kadını kaybedecek olması hikâyeden de mahrum kalacağı anlamına geliyordu. Kaybedeceği kadının yerini ancak ablası doldurabilirdi. Ve ancak ablasının yeni hikâyeler okuyacağını biliyordu.

 

Gülru duydukları karşında şok olmuştu. Eline geçen bu kozu kullanmamak için bir nedeninin olması gerekiyordu. Bu nedenle de soluğu Onur’un kliniğinde aldı. Bir sebep, sadece bir sebep! Onur’da, Gülru da susması için bir sebep olmadığını çok iyi biliyordu. Onur haklıydı. Bu topa girmesi ihtimalinde yaraladığı kişi yalnızca Gülfem olmayacaktı. Gülfem zaten yıllardır acısını içine bastırmaya çalıyordu. Vicdanının sesi kulaklarını sağar etmişti. Gülru bu gerçeği bildiğini Gülfem’e söylediğinde bir şey değişmeyecekti. Esas yaralanan kişi Cihan olacaktı. Çünkü delice sevdiği iki kadın tarafından sırtından vurulacaktı. İhanetin bedeli Cihan’a ağır gelirdi. Gülru’nun gerçekleri öğrendiğindeki öfkesini bir bakıma haksız buluyorum. Bu Gülfem’le aralarındaki savaşı biraz daha kızıştırmak için düşündüğü bir silah. Gülfem zaten yıllar önce o silahla kalbini parçalayalı çok olmuştu. Biraz önce de dediğim gibi gerçekleri açıklamak Gülfem’de bir şey değiştirmeyecek. Bu da Gülru’nun zaferini tek başına göğüslemesine izin vermeyecek. Gülru bedel ödemeye bu kadar meraklıysa bir intikam uğuruna masumiyetini nasıl kaybettiğine bakabilir. Ya da bir hırs uğruna, sırf Gülfem’i cezalandırmak için Cihan’ı kandırıp nasıl da Sipahi ismiyle çıtasının üstüne çıktığını görebilir.

 

Gülru, Gülru Sipahi markasını açalı epey bir zaman oldu. Birkaç atölye sahnesi dışında daha henüz üretilen kreasyonu göremedik. Bir defiledir gidiyor. Ondan da ses seda yok derken Duygu’nun Gülru’ya çıkışı ve küçük markasını ayakta tutabilecek kıvılcımı ateşlemesi takdirimi kazandı. En azından markayı biri düşünüyordu. Sahi, Gülru bu atölyeyi niye açmıştı? Altı yaşından bu yana tek hayali Gülfem Sipahi gibi olabilmek değil miydi? Bu algının üzerine babasının ölümü dolayısıyla da bir yemin etmemiş miydi? Bir meselesi yok muydu? Kavgasını ve içindeki öfkeyi savaştıracağı tek yer Gülru Sipahi platformu değil miydi? Ne değişti? Ne değişti de Gülru bu yaşadıklarını ve kendine olan sözü unuttu? Moda dünyasından Gülfem’i sildirmek ve yeni nesil Sipahi markası olabilmek tutkusu değil miydi? Tüm idealleri ve hedefleri Gülfem’in gerçek annesinin kim olduğunu ortaya koyunca söndü mü? Neredeydi o hırs dolu Gülru Sipahi? İçindeki canavarı bu kadar çabuk mu öldürdü? Gerçekten Gülru Sipahi öldü mü? Kendi savaşına bile inanmayan bir karakter bu kadar çabuk mu yitip gitti?

Burası Türkiye en önemli haberler bile iki günde unutuluyor.

Yonca'dan al haberi!

Güllerin Savaşı’nda tansiyon bu denli yüksekken Gülru, Gülru Sipahi markası için defile hazırlıklarına başladı. Bu arada Gülfem ile Ömer de tek celsede boşandılar. Beş günlük bir geçiş arası yaşanırken bize güzel görüntülerle yeni bir Jehan Barbur şarkısı eşlik etti. Sözlerinin anlamı ise Güllerin Savaşı’nın o anki ruh halini tasvir ediyordu. İşte Yeni Hayat ve sözleri…