Adaletin bu mu dünya?

Adaletin bu mu dünya masum bir kunduracının çığlığı, böyle yazmıştı Melih, 15. bölümdeki Nazif Kara röportajının başlığına. Nazif Kara işlemediği bir suç için idamla yargılanırken, onun masum olduğunu düşünen herkes gibi Melih de gerçek adaletin sağlanmasını bekliyordu. Bekliyordu, bekliyorduk ama Karadayı’daki adalet mekanizmasından adam öldürme, yaralama, silah kaçakçılığı, sahtecilik, hırsızlık gibi suçlardan dolayı Kara ailesini suçlamak dışında bir adalet sağlayıcılığı göremedik. Mehmet Saim’in, yine kendi gibi suçlu olan Turgut tarafından ve tabii ki cinayeti onun işlediğine dair hiçbir iz bırakmadan öldürülmesiyle de o hep aradığımız adaleti göremeyeceğimizi anladık.

Mehmet Saim'in illa da mahkemede yargılanmasını -evet, yargılansa iyiydi, kaleminin kırılmasını beklemiyordum. Zaten ben idam cezasına karşıyım. Nasıl biri olursa olsun, bir insanın canını almaya kimsenin yetkisinin olmasını istemediğimden en çok da yukarıda saydığım, Kara ailesinin başına gelenler gibi genellikle gerçek suçlular için uygulanmadığından idama karşıyım. Zaten idam edilmiş bir babanın hakim kızı olmak Feride’nin de hayatını zorlaştırırdı. Ben Mehmet Saim için daha çok ilahi bir adalet bekliyordum. Feride her şeyi öğrendiğinde felç geçirmesini, Mahir’e karşı takındığı o aşağılayıcı tavırdan sonra burnunu yere indirmek zorunda kaldığını görmek istiyordum. Lakin biz ne istersek isteyelim ne derler bilirsiniz: şuraya –alın değil- ne yazıldıysa o.

Feride, babasının ölümüne üzüldü elbette, bir haftada otuz yıllık hafızayı silip atamaz sonuçta ama yine de öyle bir babası olduğu için üzüldüğünden daha fazla değildir üzüntüsü. Sonuçta Mehmet Saim öldü ve ne Mahir’le ne Feride’yle doğru düzgün yüzleşebildi. Son sezonda ölen karakterleri düşünürken aklıma bir soru takıldı; acaba sessizce ortadan kaybolan karakterler neden öldürülmedi? Mesela Azmi, Necdet’in dükkânı bastığı bir gün bıçaklanabilirdi ya da Nurten, Necdet’in adamları tarafından yanlışlıkla vurulabilirdi ya da Neşe, Feride’yi kaçırmaya çalışan bir arabanın çarpması sonucu ölebilirdi. Sahi Feride’nin ailesinden biri olarak Neşe’nin hâlâ yaşıyor olması ne garip değil mi? Bülent’in yaşayıp yaşamadığını hatırlayamadım bile.

Ben daha ziyade duygu(sadece aşk değil ama sadece aşk olsa da olur) yoğunluğu olan bölümleri sevsem de 112. bölüm olaylıydı. Bir cephede de değil, bir sürü cephede birden patlak verdi olaylar. Mahir-Belgin, Turgut-Feride ve Necdet-Ayten aynı anda ayrı ayrı yerlerde karşı karşıya geldiler. Ayten ve Orhan akıllıca bir kumpasla Necdet’i yakaladılar ama beni en çok şaşırtan Mahir’in ilk defa verdiği sözü tutmaması, Belgin’i resmen arkadan vurması, satışa getirmesi oldu. Mahir’den hiç beklemediğim bir hareket olduğu için ne yalan söyleyeyim hafif bir hayal kırıklığı yaşadım. Belki de kalıp başlarına bela olmaya devam etmesindense Belgin’in kaçıp gitmesini yeğlediğim içindir. Uzun zamandır Belgin’den beklediğim büyük darbenin fitilini de Mahir böylelikle bizzat kendisi ateşlemiş oldu.

Belgin: Gören bizi el ele yürüyoruz sanacak, ne saadet...

Kabul etmek lazım ki en eğlenceli bölümler de yine Belgin ve Turgut'un olduğu bölümlerdi. İkisi de parmaklardaki yüzükleri görüp sükutu hayale uğradılar. Belgin başta olgunlukla karşılayıp beni şaşırtsa da giderayak Mahir'i ikna etme çabasıyla alkışı hak etti. Mahir'in böyle bir teklifi değerlendirmeyi aklından bile geçirmeyeceğini anlayamamasından Belgin'in aşkı pek bilmediğini, Turgut'un, Feride'nin evliliğine verdiği tepkiyle de acı çekmeyi bilmediğini çıkarabiliriz. Yalnız ikisi de fena bilendiler. Umarım hedefleri şaşar da birbirlerini deşerler.

Bölümün sonundan da 113. bölümde bir Turgut-Mahir kapışması izleyeceğimiz anlaşıldı. O kadar çok gözümüze sokuldu ki, Turgut’un elindeki bıçaklı bastondan bir şeyler çıkacak gibi hissettim. Tabii önemli olan ne çıkacağı değil nereye gireceği. O yüzden önümüzdeki bölümde Mahir’in başına yine nasıl belalar açılacağını bekleyip görelim.

 

Unutmadan, sevgili senaristlerimizden Eylem hanımın yeni yaşını ve Cimbom’un dördüncü yıldızını kutlarım.