Tatlı günler, acı günler, bir yastıkta hep beraber... *

Gönül İşleri ile 28 bölümdür süre gelen kâh mutlu kâh kavgalı dizi-seyirci ilişkimiz sona erdi. Final kararını duyduğumuzdan beri, biten her ilişki sonrasında yaşanan kızgınlık, sorgulama, kendini haklı bulma, kabullenme, özleme gibi safhalardan geçmeye başladık. Artık bu hislerden midir nedir, dün akşamki final bölümünden pek memnun olamadım. Baştan bu yana, zaman zaman tavan yapan “keşke”li cümlelerimin sayısı da final bölümü için fazlaca olduğundan, bölüm hikâyesinin üzerinden sevdiğim ayrıntılarla kısaca geçmeye karar verdim.

 

Tibet’in son vuruşu ile kumpasa kurban gidip, gözaltına altına alınan Kemal Komiser’in kaçıp nikâha yetişmesine, evliliklerinin ilk dakikalarında Kemal’in kelepçelerle polislerce götürülmesine bayıldım mesela. Saadet’in nikâhı da böyle olmalıydı. Sonrasındaki zaman atlaması, final için gerekli bir tercih olmuş onu anladım. Ama kızların saçı, başı, kıyafetleri neden 30 yıl öncesinin modasına gitti, “beş yıl sonra acayip bir retro yaşayacağız” mesajı mı verildi ona takıldığımı söylemeden edemeyeceğim.

 

İlk bölümlerde huysuzluklarıyla sinir eden ama sonra hemen hepimizin en sevdiklerinden biri olan Muzaffer Amca’nın yalnız kalışı, kaçması, kızların çil yavrusu gibi başka memleketlere dağılacak olup da bu kaçışla vazgeçip yeniden bir arada olma kararı fikir olarak güzeldi. Gelenek olduğu üzere başlarına gelen aksilikler, erkeklerin benzinle kafayı bulmaları gibi ayrıntılar da eğlenceliydi. Mutlu anılar hatırlandı, biz de böylece boşlukları doldurduk. Üç kız da evliliklerinde mutluluğu bulmuş, çoluğa çocuğa karışmış. Hatta son anda Süreyya Hanım’la Muzaffer Amca da yeniden baş göz edildi. Final için mutlu bir son seçilmiş olmasından herkes memnundur sanırım.

 

Bölümün en sevdiğim sahnesi ise, tıpkı ilk fragmanda olduğu gibi, piknikte söylenen Olmaz Olsun şarkısıydı. Piknikle başlayıp piknikle bitti. 

Hesaplaşma kısmını geride bıraktım, özlemle anıp, gülümseyerek hatırlayacağım; Timuçin Esen’in harika performansıyla hikâyeyi de sırtlayıp götürdüğü Deli Yılmaz’ı, Selma Ergeç’i çok beğendiğim, en sevdiğim karakter olan saftirik Saadet’ciğimi, Usta Sezai Aydın’ın eli öpülesi huysuz ve tatlı Muzaffer Amca’sını, Bennu Yıldırımlar’ın her duygusuyla kalbimize dokundurduğu Servet’i, Sinem Kobal’ın kendini kanıtlamada büyük bir adım daha attığı Sarı Sevda’yı, tatlı Komiser’im Kemal’le Pamir Pekin’i, utangaç gülümsemesiyle Can Yaman’ın Bedir’ini, Kaan Yılmaz'la kılkuyruk Tibet'i, Zerrin Nişancı'yla kötülükler kraliçesi Lale Hanım'ı, Muhammed Dede'nin bitirim Nuri'sini, ayrılmış olan Gönülçelen Asrın'ımızla Fırat Çelik'i ve Alev'le Nihan Büyükağaç'ı  ve diğer tüm karakterleri…

 

Zengin oyuncu kadrosu ve zaman zaman mızmızlandırsa da kalbimize yaydığı sıcaklıkla hatırlamayı tercih edeceğim hikâyesiyle Gönül İşleri’ne eli değen, kalbini koyan, emeği geçen herkese sonsuz teşekkürler.