Kuş ölür ve bazen sen uçuşu da unutursun...

Oysa ki onları 21 Haziran gibi en uzun ve en aydınlık günde, aydınlığın umudunda bırakacağız sanmıştım. Yanılmışım… Aralarındaki şeyin kara bir sevda olması, onların tüm engellere, ölümlere rağmen yılmadan savaşmasını sağlayan bir tutkaldı benim gözümde. Yoksa başka türlü kim bu kadar acıya ısrarla direnip, kardeşi kardeşini öldürmüş biriyle evlenebilirdi ki? Fakat meğerse “kara sevda” aralarına girecek sonsuz ayrılığın, ölümün bahanesiymiş. Bir tutam mavi sevdalarda yaşamak varken kara toprakta yaşayacaklar artık, yazık…Yalnız kimse bana “Böyle bir kara sevda, kara toprakla biter.” demesin. Ben bu güzelim şarkıya böyle bir karamsarlığı yakıştırmıyorum.

Tabii, finalde kalbim kırıldığı, yapılan mutsuz son tercihi içime sinmediği için verilen emekleri de göz ardı etmeyeceğim. Bir kere bu uzun dizi sürelerinde 74 hafta boyunca güzel bir tempoda hem aşk hem de aksiyon dolu bir hikaye yazmak, hep belli bir düzeyi, belli bir kaliteyi tutturmak hiç kolay değil. Üstelik bunu kadına şiddet, hayvanlara sevgi konularında yerinde ve takdir edilesi mesajlar vererek yaptılar. Bu yüzden başta senaristlerimiz Burcu Görgün Toptaş ve Özlem Yılmaz, yönetmenimiz Hilal Saral olmak üzere tüm ekibe teşekkür ederim kendi adıma. Herkesin emeğine sağlık. Tanıtımlarını gördükten sonra izlemeyi pek düşünmediğim bir diziyi sayelerinde zamanla izler ve hatta üstüne haftalarca yorumlar buldum kendimi.

Güldün, kuşlar cıvıldadı, ağladın yüreğimiz dağlandı.

Bunda kamera arkasındaki ekibin olduğu kadar ekrandan etkileyici oyunculuklarıyla evimize konuk olan oyuncuların da payı büyük. Bilhassa da beni bu aşka bağlayan; Nihan’ın çaresizliğini, acısını ve aşkını başından beri iliklerine kadar yaşayıp yaşatan Neslihan Atagül Doğulu oldu. Severken gözlerinde parlayan menevişlerle ben de mutlu oldum, ağlarken tüm acısını ben de yüreğimde hissettim. Nihan’ı gerçekten sahiplendi ve bu sayede unutulmayacak aşık bir kadını ete kemiğe büründürdü. Aynı şekilde Burak Özçivit de gencecik bir Kemal’den, baba olan Kemal’e kadar geçen süreçte, her dönemeçte Kemal’in varlığına ve aşkına inandırdı. Ve Nihan ve Kemal aşkı diye bir şeyi inşa ettiler. Tabii ki Kaan Urgancıoğlu’nun performansı da asla unutulmayacaktır. Şahane oyunculuğuyla karakterini öyle bir benimsedi ki, hem hırsını ve kötülüğünü hem de o kötünün içindeki iyiyi yansıtarak bir Emir Kozcuoğlu efsanesi yarattı. Hazal Filiz Küçükköse de başlangıçta son derece vasıfsız bulduğum ve hatta sevmediğim Zeynep karakterinin acılarını, çelişkilerini başarıyla yansıtarak sonunda kendisi için mutlu bir son dilememi dahi sağladı. Diğer tüm karakterlerin sevdiğim yahut kızdığım her sahneleri de oyuncuların rollerini başarıyla canlandırmaları sayesinde oldu. O yüzden Zerrin Tekindor’a, Kerem Alışık’a, Neşe Baykent’e, Uğur Aslan’a,Rüzgar Aksoy’a, Burak Sergen’e, Melisa Aslı Pamuk’a, Zeyno Eracar’a, Orhan Güner’e ve Ali Burak Ceylan’a çok teşekkür ediyorum. Herkesin yolu açık, yeni işleri bol reytingli olsun.

Bir de ben bu dizide en çok şiirlerin hiç eksik edilmeyişini, Nazım Hikmet’ten Cemal Süreya’ya, Turgut Uyar’dan Orhan Veli Kanık’a, Ümit Yaşar Oğuzcan’dan Furuğ Ferruhzad’a kadar geniş bir yelpaze sunulmasını sevdim. Fakat neticede zihnimde bir tek Yusuf Hayaloğlu’nun dizeleri yankılanıyor şu an.

“Hiçbir hesabımız yoktu kimseyle.
Hiçbir aykırı yanımız,
Hiçbir yalanımız...
Gözüm yaşarıyor,
Yüreğim kanıyor...
Olmasaydı sonumuz böyle!