Senin gibi bir aile...

Yeni evlenen çiftler için genellikle aile olmaktan çok karı- koca ifadelerini kullanılır. Karı kocanın bir çocuğu olduğu zaman tam manasıyla aile oldukları söylenir. Temelde hepimizin de algısı bu yöndedir; çekirdek aile dediğimiz şey en az üç kişiden oluşur. Bunun içine anne babaları, kuzenleri, halaları, dayıları ve bilumum akrabaları kattığımız zaman körüklü doktor çantası gibi genişler de genişler. Yani aile dediğimiz kavram aslında tek bir kişiden oluşmaz fakat, bazen de tek bir kişi bünyesinde o kadar çok kişiyi barındırır ki, koca bir aileye bedel olur.

Tek kişilik dev orkestra Defne de işte tam olarak bu bahsettiğim kişi oluyor. İçindeki bin bir insan ve binbir renkle Ömer’in gözünde koca bir aileye bedel. Hem tatlı hem arıza, hem zarif hem afacan. Bazen bir anne gibi, kabuslarla uyanan Ömer’i şarkılar söyleyerek şefkatle uyutuyor yeniden. Keyfi yerindeyken, yaramaz kız çocuğu gibi marketten sevinçle lolipop alıp arabaya atıveriyor yahut zevkle çilekli süt içiyor. Korktuğundaysa yine çocuğu gibi koşturup Ömer’in göğüs kafesindeki yuvasına sokuluyor. Kimi zaman gerçek bir aşık olarak sevgilisinin üstüne yürüyüp, içindeki “The Kadın”ı seriyor ortalığa korkusuzca. Kuzeni gibi oturup pişti oynayabiliyor, hatta ve hatta dayısıymış gibi futbol maçı izleyebiliyor. Defne o kadar çok yönlü ve çok renkli bir kadın ki, Ömer “Çok şanslıyım ben, senin gibi bir ailem olduğu için...” demekte çok haklı. “Seninle bir aile kuracağım için şanslıyım.” diye geleceğe dönük konuşmuyor Ömer, çünkü salt Defne, zaten hâlihazırda onun kalabalık ailesi aslında. Belki de çoğumuzun ailesinden bile daha kalabalık… Zamanında telefonda Defne’ye “Ailem falan yok benim, bir tek sana ihtiyacım var.” diyen adamın, artık ailesinin Defne olduğunu hissetmesi ne kadar da güzel değil mi?

Ver usta ver, bizim "hanımın" canı tatlı çekti.

Ömer’in annesiyle yaptıklarını dinlemekten, Defne gibi ben de büyük mutluluk duyuyorum, çünkü bu tür ritüelleri önemserim. Kumral Ada Mavi Tuna kitabını okuyanlar için Baylan Pastanesi ve kup griye tatlısının anlamı büyükken, şimdi bir de monte bianco eklendi bu anlamlara. Sıradan bir ağacın bile bir ruhu olduğuna göre, Ömer İplikçi’nin de bir ruhu var ve ona bu ruhu üfleyen de Emine İplikçi. Karşımızdaki Sinyor İplikçi, annesinin ona kattıklarıyla yoğrulmuş bir adam. (Ahmet Bey iskele babasıydı muhtemelen.) Şimdi de Ömer’in yanında annesinin iz düşümlerini taşıyan; onun gibi çorbasına limon sıkan, zarifçe dans eden, yumuşak kalpli, nazik Defnesi var. Tek Defne ona haydi haydi yeter.

Ancak işin daha da güzel tarafı, koskocaman, gün geçtikçe daha da derinlere kök salan Defne ağacının yanında bir minik filiz boy vermek üzere. Doğanın döngüsü hep yeniden başlamak üzerine kurulu. Bu kadar çok başlangıç olunca da, yeni başlayanlar bizim önceki varlığımızı bilsin diye ardımızda bizden izler bırakmak, “Ben bu dünyada var oldum.” demek istiyoruz. Sanatçı olanlar bunu eserleriyle yapıyor, kimisi bilim dünyasına bir katkı sağlayarak ölümsüz oluyor. Bizim gibi sıradan insanlar için de bunun yolu çocuk sahibi olmaktan geçiyor.