Kısa kısa...
Uzun zamandır bu kadar yapay, izlerken bu kadar “Of bunu
çekmeseydiniz olmuyor muydu?” dediğim bir sahne izlememiştim. Keşke Defne’nin
üçüncü sınıf aksiyon filmlerinden bile beter hızlı ve öfkeli araba kullanışına
şahit olmasaydık belki o zaman daha güzel duygularla, daha istekli başlayabilirdim
bölüme.
Ayaklardan ya da yere düşen montlardan vuslat mesajı veren
bir dizinin takipçisi olmak varmış bizim kaderimizde de. Gelmişiz 64. bölüme,
girmişiz final virajına... Yazmaktan benim klavyem aşındı, okumaktan sizin
gözleriniz yaşardı, izlemekten hepimizin sabrı taştı ama yapacak bir şey yok.
Bize de mont kamuflajlı, ayak hareketlerinden neler olup bittiğini anladığımız
sahneler yazılmış. Nedenini anlamaya çalışmayı bırakalı uzun zaman oldu, o
nedenle bu satırlar adet yerini bulsun diye yazıldı sevgili okur, bilin
istedim.
Keşke Nihan’ın teklifindeki gibi kek çırpınca geçse bütün
üzüntüler, kırılmışlıklar... Son iki haftadır izlediğimiz bütün flashback
sahneleri, “Ah eskiler ah.” cümlesi ve ufak çapta dolan gözlerime eşlik ediyor.
Neyse ki sonrasında Sinan ya da Koray çıkıyor bir parça topluyor-muş gibi
yapıyorum.
Masalın büyüsünü kaçıranları görünce ben...
İşlenecek konu, kısa süreye sığmayacak kadar sağlam çatışma
olmayınca böyle saçma dramlar izliyoruz işte. Neden “Yalan konuştun bizimle?” diyen Türkan
kafasını yaşamak istiyorum. Biri de çıkıp demiyor ki, “Defne yalanlara epey
süre önce başladı hem de bizim yüzümüzden.” Varsa yoksa biz seni ellerimizle
besledik, kuş kadar kaldın, kanadın kırıldı. Aslına bakarsak işin içindeki
belirsizlik sinir bozucu. Türkan, Defne’nin kiralık aşk oyunu yüzünden terk
edildiğini biliyor mu? Bilip de Ömer’e az da olsa hak vermiyorsa ayrı bir dert,
onca olayın ardından hala hiçbir şey bilmiyorsa o zaten ayrı bir dert.
“Kimse haksız değil ama herkes karşı karşıya.” uygun durum ve
koşulda şahane bir cümle olabilir ama benim baktığım noktada maalesef haksız
olanlar epey bir göze batıyor. Kalbimin katran karası olduğunu ya da vicdanımın
sızlamadığını düşünebilirsiniz ancak başta Türkan olmak üzere Topal ailesinin
hiçbir ferdinin üzüntülerine, samimiyetlerine inanmıyorum. Gözüne uyku girmeyen
Nihan’a da inanmıyorum, yastık koklayan Türkan’a da inanmıyorum. Bu
samimiyetsizliğin altında da bugüne dek gösteremedikleri ve her zor anında
Defne’den esirgedikleri ilgileri yatıyor sanırım. Geçtiğimiz sezon finalini
hatırlayın. Düğün öncesinde yaşananları, Defne’nin yine arada kalmışlığını,
çaresizliğini, ne yapacağını bilememesini ve tüm bunları yaşamaya onu bırakan
ailesini..
Son olarak, tanıştığıma çok memnun oldum. Vedamız bu kadar
kısa olmayacak elbette, sana sağlam bir veda borcum var. Ama geldiğin
tanıştığımız ilk andan beri tek bir cümle her şeyi açıklamaya yetti. Pamir
Marden, sen muhteşem bir detaysın. Ve sana söz veriyorum, hep öyle kalacaksın. Seviliyorsun.
Güzel şeylerin sonu olduğunu bilmek, hiç sonu olmayacakmış gibi düşünmekten daha gerçekçi geliyor bana. Bitmesi gerekenler bitiyor, gitmesi gerekenler gidiyor.
Şimdi diyeceksiniz ki "Bitmesi gerekmiyordu."
Ve ben de içim kanaya kanaya bir kez daha direneceğim..
Bitti diye üzülmeyelim, yaşandı diye sevinip kendimizi avutalım.
Kendi 'çünkü'lerinizi bulduğunuz nice günler olsun,
Sevgi ile.