Kiralık Aşk: Yoksa sen beni masuscuktan mı sevdin?

Tranba’nın adeta bir kara çalı gibi Defne ve Ömer’in arasına parasıyla girdiği andan beri sürekli ivme kaybediyoruz. Çıkışların olabilmesi için elbette ki inişlerin olması şart ama insan sürekli dibe doğru çekilince de bir daral geliyor. “E indik, hani bunun çıkışı?” diye elleri bağlı kuyunun dibinden ümitle gökyüzüne bakıyor. Bir müddet sonra da kuru kız gibi kuruyup gitmeye başlıyor. Suya düştüm dur şu yılana sarılayım da benim borcumu ödesin, diye olur olmadık arkadaş gazlarının kurbanı oluyor.

Sevgili Nihan, parmakla gösterilecek bir örnek arkadaş, dost modeli olsan da sen de insanmışsın en nihayetinde hep birlikte izleyip gördük sağ olasın. Derdin Defne’yi mutlu görmek, çaresizliğine çare olabilmek ama “hamilelik gazı”nı sen çok yanlış yere harcadın bu da bir gerçek. Nihan-Fikret-Defne üçgenine geçmeden evvel Nihan’ın hamilelik tripleri ve bundan mütevellit Serdar ile birlikte bilumum aile bireylerine gelen gınaları izlemenin geçen haftaki gibi beni bayıltıp ayıltmadığını söylemek isterim. Hatta en az Koray’a güldüğüm kadar güldüm diyebilirim. 

Hepsini toplasanız bir Koray Sargın etmez ama, siz benim ne demek istediğimi anladınız işte. Fikret Gallo’yu mantı açmaya çağırdıkları ana kadar her şey güzel sayılırdı. Defne’m Topal’ımın boncuk boncuk akan gözyaşlarına içim dağlansa da her şeyi Fikret’e anlatıp, bir zamanlar Neriman’ın elinde olan iplerini bile isteye başka ve bir hayli yanlış ellere teslim edişi kusurlu bir hareketti. Kendimi koyuyorum yerine, ben olsaydım aynı şeyi yapar mıydım? Başta zaten daha yeni tanıştığım insanı eve kuru fasulye yemeye davet etmeyeceğim için Gallo ile böyle bir samimiyetim olmazdı. Dolayısıyla da aynı şeyi yapabilmek için ortamım olmazdı ve yapmamış olurdum ama hadi ki oldu diyelim, ne kadar harika, mütüşmükemmel bir insan olsa da bir yabancıya gidip hayatımda sahip olduğum en büyük sırrı arkadaşımın gazıyla dahi olsa anlatamazdım herhalde. Yine de büyük konuşmamak lazım tabii hayat bu ne getireceği belli olmuyor. Hiç istemediğiniz karakterler gelip sarmaşık gibi sıkı sıkıya dolanabiliyor dizinize…

Açık konuşayım ben İz’den bu kadar irrite olmamıştım. Ona da böyle çok saydırdım ettim vakti zamanında ama beterin beteri varmış ve gelen gideni aratıyormuş. Ömer, İz ile de gülerdi ederdi ama biz nasıl güldüğünü, niye güldüğünü ezberden bilirdik. Hatta İz Ömer’i öperdi bile ama biz Ömer’in Defne’yi hayal ettiğini GÖRÜRDÜK. Defile toplantısına getireceğim lafı. Toplantıda toplamda beş şeye gıcık oldum: İlki Gallo’nun asistanından sonra toplantıya teşrif etmesiydi, ikincisi Necmi ve Ömer’in anlam veremediğim bir şekilde aralarında bir sandalye boş bırakarak oturmasıydı, üçüncüsü Fikret’in gelip Ömer’in yanına o boş sandalyeye oturmasıydı, dördüncüsü Ömer’in sanki kırk yıllık flörtü gibi “ertele” diye rest çekişiyle beraber Gallo’nun hiç ikiletmeden kabul edişi ve beşincisi de Ömer ile Fikret’in aynı şeylere aynı anda gülüyor olmasıydı.

Ömer Fikret’in yanındayken beni cidden çok şaşırtıyor. Normalde Koray’ın tek bir lafına, sözüne gülmeyen adam Gallo’nun yanında utanmasa kahkahalarla gülecek oluyor ve bu da aynı “hışlındığım kız ispri yıpıncı bin” capsi gibi falan duruyor. Gallo’ya baktığı anlar artık çok nadir ki baksa bile şükür öyle güzel güzel bakmıyor ama bir tarafı yaparken ötekisi mutlaka bozuluyor. “Kız arkadaşım” lafı mesela pek bir eğreti durdu Ömer’in ağzında. “Sevgilim” demek niye zor geldi? “Aman ikisi de aynı şey değil mi sen de!” demeyin. Herkes kız arkadaş olabilir ama sevgili olmak ancak Defne gibi birine nasip olur, olmalı. Anlayacağınız ne tarafından tutsanız ufalanıp gidiyor ellerinizde bir şekilde. O eski Ömer yok karşımızda ve bunu bilmek beni mahvediyor.

Ne demek mi istiyorum? 

Yazı devam ediyor...