Davullar çalınsın babacığım!
Biz pek parti ve eğlence sahnelerini beceremeyen bir milletiz. Bar sahnelerinde bile mırıldanarak konuşan insanlara şaşırmakla meşgul oluruz. Aaa o ses duyuluyor muymuş? E peki biz neden eğlence mekanlarında birine sesimizi duyurmak için kafamıza hoparlör takılmış gibi bağırıyoruz? NE DEDİN? DUYAMADIM?

Şaka bir yana, Karagül düğün atmosferini sağlam kotardı. Fakat eksiklikleri de görmezden gelemeyiz. Her daim bana ''Bu insanların hiç mi akrabası yok'' yahu dedirten konak halkı sahiden de yalnızmış. Sadece dedikodu tayfası görev başındaydı ve biz onların akraba mı yoksa komşu mu olduğundan bile emin değildik. Ya konak halkı? Hepsi Melek'i yalnız bıraktı. Evet düğün yersiz, evet Melek gönülsüz... Ama kuaföre bile yalnız mı gitmeliydi? Ya da kızlar ve Ebru hiç değilse bir elbise giymemeli miydi? Bir kazak ve pantolonla, ve hatta çizmeyle, düğüne gelinmesi gözümü tırmaladı.


Kefen de böyle işte, beyaz ve ince...

Düğünlerin demirbaşı nedir? Elbette ki sahneye çıkıp balon kovalayan çocuklar, çocuklarımız... Orkestra şefi tiz sesiyle ''Çocuklarımızı sahneden alalım'' der ve biz bunu her düğünde yaşarız. Kırmızı kuşak âdeti, halay ekibi ve Melek'in gözlerinden taşan acı ise, elbette ki detayları unutmamıza yetti. Her hafta bir başka oyuncunun içtenliğine hayran olmak zorunda mıyım?

Bu hafta Sibel, Ayşe ve Asım gibi karakterlerden uzak kaldık. Karagül'ün castı kalabalık, acısı ise iri taneli olduğu için buna şaşırmadık. Onları uzun süre özlemeyeceğimizden eminim. Zira Karagül evreninde herkes bir gün 15 dakikalığına keder sahibi olacak. Acısını çeken çıksın, Kendal geriliyor!

Nispeten sakin, ama derinliği kendinden emin bir bölümün sonuna geldik. Fragmanı izledim ve yine çok ama çok merak ettim. Bu heyecanı buraya taşıyan herkesin eline, yüreğine, nefesine sağlık. Ne demiştik en başta? Her şeyi anlamamız mı gerekir? Gerekmez belki ama, her şeyi anlıyoruz. Ve bu bizi öldürecek.

Güzel günler.

 

BİZE YAZIN!
Ad
Soyad
e-mail
Mesajınız
GÖNDER