Cesaretini içindeki sevgiyle harmanlayan ve daima dimdik duran bir kadın o. Bir cebinde aklı, bir cebinde kalbiyle her şer ile göğüs göğüse çarpışıyor. Hiç tanımadığı topraklarda kök salmaya çalışıyor. ''Yeter artık, yık şu konağı!'' dediğimiz anlarda bile soğuk kanlılığını koruyor. En çok da buna içerliyoruz.

İnsanlar onun gönlünün üstünde tepinirken, o kimseyi kırıp dökmeden çocuklarına kendinin asla sahip olamadığı iki şeyi vermenin derdinde; huzur dolu bir yuva ve güçlü bir aile. Konakta sıcaklık kavramı çoğu zaman cehennemle eşit anlamda olsa da Ebru güven dolu kanatlarını çocuklarının korkularının üstüne örtmeye de, o kanatlarla çocuklarını göğün en mavi tonuna uçurup götürmeye de kararlı.