Az sonra okuyacağınızı umduğum yazı benim ilk Fleabag güzellemem değil. Daha önce de gelip buralarda ‘N’olur izlemeyen kalmasın’ diye dolanmışlığım var. Şimdi de günlerdir izlemeye kıyamadığım final bölümünü bitirmiş olmanın sevinci ve üzüntüsü ile karşınızdayım.

Sevinci diyorum zira son bölümde bir kısım olaylar tam da hayal ettiğim gibi gelişti. Kardeşler arasındaki dayanışma, kızların babalarıyla bu sefer kalıcı olarak düzelmesi ve büyük kardeşin o aşırı berbat kocasından kurtulup hayatının aşkını Finlandiya yolundan döndürmek için havalanına koşması hep gözlerimi doldurdu. Tabii mevzu böyle benim anlattığım kadar sıradan ve klişe gelişmedi, son dakikaya kadar ‘Acaba?’ dediğimiz, içimizin hep kıpır kıpır olduğu bir hikaye düşünün. Düşünmeyin ya da, direkt açıp Fleabag izleyin.

Üzüntüsü diyorum zira uzun zamandır izlediğim en heyecan verici şey Fleabag’ti sanırım ve biraz daha sürsün isterdim. Dünya üstünde böyle bir dizi yazan bir kadın olması ile gurur duydum resmen, sanki en iyi arkadaşım Phoebe Waller-Bridge. 25 dakikalık (yerli dizilerle kıyaslanınca kısacık diyebileceğimiz bir süre yani) bir sürede insanın bu kadar içine işleyen, bu kadar vurucu bir iş yapmak her gün her yerde görebileceğimiz bir durum değil takdir edersiniz ki. 

Fleabag’in dönüp izleyici ile konuşması, bizi davet ettiği o suç ortaklığı, bir yandan onun fütursuzluğundan ürkmemiz, bir yandan ona sarılıp her şeyin yoluna gireceğini söyleme isteğimiz derken duygudan duyguya savrularak izliyorsunuz diziyi. Cıvık cıvık cümleler yok, havada kalan boş bakışlar yok, şaka olduğuna inanmamız beklenen ve mizahtan zerre nasibini almamış mecazlar yok. Bunların yerine mis gibi bir zeka, hak vermemenin mümkün olmadığı bir karamsarlık ve bir de her şeye rağmen tadı damağımızda kalan bir umut var. Bir miktar pozitif ayrımcılık yapmaktan geri duracak değilim; burada ışıl ışıl, çatır çutur bir kadın aklı var.

Bence çoktan izlemişsinizdir ama izlemediyseniz her şeyi bırakın ve koşarak eve gidip Fleabag izleyin. Pişman olmayacaksınız. İyi seyirler.