Meryem’de tam her şey çok yavaş gidiyor, sürekli aynı şeylerin çevresinde dönüyor konu, ilerlemiyor derken olaylar birden hız kazandı.

Savaş ve Meryem cephesindeki buzlar da erimesini sonlandırdığında aniden güneş açtı. Ki zaten onların da beklediği bu, güneş…

Kaza sahnesinde Savaş’ın söylediği bir cümle, günler geçmesine rağmen hala aklımda tüm berraklığı ile varlığını sürdürüyor.

Meryem, Savaş’ın sahip olduğu aslında kendisine ait olan fırını işlettiğinde onunla bir anlaşma yapmıştı ve her gün günlük kazancının yarısını Savaş’a yollayacaktı. Öyle de yaptı… Savaş’ın kalbindeki Meryem de daha güçlendi bu hareketiyle. Bir kere daha emin oldu Meryem’in ne kadar iyi niyetli, ne kadar dürüst birisi olduğundan. Meryem borçlarını öderdi, sözlerini tutardı. Savaş onu böyle tanıdı. Kaza sahnesinde, Meryem’in gözleri kapanırken Savaş tam da bu özelliğine sığındı. Sen borçlarını ödersin, bana borcun var dedi.

"Bana da bir ömür borcun var."

Savaş Sargun kendi dünyasının içinde, sadece çok sevdiği insanları barındıran bir adam. Sevdiği kadını, karnında bebeği ile bir kazada kaybettiğinde ise hayatı köklerinden sarsılıyor. Ve bu kayıp onu bambaşka bir yola sokuyor. Bu kayıp başka kayıpları da doğuruyor.

Savaş ilk günden şu ana kadar olan süre boyunca sürekli bir gizemin, bilinmezin, sırların ve yalanların peşinden gitti. Giderken de yanına önce düşman sonra yaver bildiği Meryem vardı.

Meryem’im masum olduğunu anlaması çok uzun zaman sürmedi. Zaten birinin Meryem’in ürkek gözlerine bakması yeterli olur onun masum olduğunu anlamak için. Bir kuşun canını kendinden önde tuttu Meryem, nasıl Sevinç’in ölümüne sebep olabilirdi?

Savaş bütün karmaşaya, bütün sırlara, bütün oyunlara rağmen tanıdı Meryem’i. Tanıdıkça da sevdi, sevdikçe korudu… Meryem öylesine ürkek, öylesine kanadı kırık kuşlar gibiydi ki birisinin onun arkasında dağ gibi durması gerekiyordu. Burada iş tabii Savaş’a ve Meryem'i sıkı sıkı tutan büyük ellerine düştü.