Deniz Tramba’nın ezici kötülüğüne karşı çıkıp evlerine giden çiftim için dönme dolaba binmek kadar eğlenceli anların zamanı gelmiştir. "Seni seveceğiz biraz. Sana ihtiyacım var. Biraz yatışmaya, sakinleşmeye. Tüm bu olup biten çok yordu beni. Tamam. Bir de bu kadar işinin arasına tanışma falan sıkıştırdık. Yok canım o işin güzel tarafıydı. Çok heyecanlandım. Nereye gittin ya? İnsan kaynaklarıyla konuştum. Odanı hazırlatıyorum. Ben o konuyu düşünündüm de… Ayyyy nereye? Şey napıyoruz? Efendim? Buraya geldik falan napıyoruz? Napalım istersin Defne? Bilmem böyle şey yapınca? Ailelerimiz de tanıştı. Artık nişanlı sayılırız dimi? Öyle de? Bence baya yol kat ettik. Ben öyle biraz sohbet ederiz, konuşuruz diye düşünmüştüm. Eeee ettik bitti. Burada mı konuşacağız? Bence burda konuşalım. Çünkü burada konuşmak için her şey var. Heee. Dinliyorum Defne. Neyi? Dedin ya konuşmamız bitmedi, konuşacaklarım var. Var var da bu Yasemin Hanım meselesi. Eee şey neydi? Ne diyordum ben? Ayrılık meselesi ile ilgili diyorum? Sıcak oldu. Bi' hararet yaptı evet. Aç mısın sen ya? Bir şeyler mi yesek? Olur. Sen hazırla ben bekliyorum burda. Burda? Yok yok burda olmaz şimdi yemek falan ya kırılır ufalanır biz en iyisi mutfakta yiyelim mi? Sen benle dalga mı geçiyorsun? Bravo valla ya harika…  Sen ooo eğlen. Valla nasıl komik, gerçekten çok komik…  Eee hadi gel madem seni doyuralım önce? Önce neyden önce? İşte gel… Sandviç yer misin? İşte nasıl hızlı hallediyorsak?  Niye hızlı halledelim canım acelemiz mi var? Vaktimizi mutfakta harcamayalım demi? Niye ya iyiydi burası böyle güzeldi. Olur o da olur. Ayyy ben hiç bir şey anlamadım. Şey yapalım yemeyelim. Napalım bir şey yemeyelim. Sen niye heyecanlanıyorsun hala bu kadar?  Sen ama böyle cevabını bildiğin sorular soruyorsun bana. Sormayayım mı? Şimdi böyle bir anda karşıma çıkıyorsun ya… Heyecanlanıyorsun? Yok. Ölcekmiş gibi oluyorum. Neyli bu sandviç çok güzelmiş. Beğendin mi? Beğendim. Yer misin? Cık. Ben sonra yiyeceğim. Ne? Neden sonra yiyicen? “  Ömer, yazık değil mi kıza allasen? Seni görünce zaten nefes almayı bile unutuyor. Kıyma Defne'me kalpten gidecek cancağazım atakların sayesinde nutku tutuldu kızın ilahi siz.

 

Sıra geldi Barış Arduç’un o muazzam sesi eşliğinde okunacaklar listesine eklenecek Franz Kafka’nın Milena’ya Mektuplar kitabına. Geleceğe minik ipuçları barındıran dizelere “Denizin dibindeki avuç içi kadar bir yer okyanusun baskısına nasıl dayanıyorsa sen de öyle dayanıyorsun Milena. Yaşam rezillik aslında, bunca çirkinlik içinde insanlara dayanabileceğimi ummazdım bu güne kadar. Utanç duyardım. Ama sen bir şey öğrettin bana dayanılmayacak gibi olan yaşam değilmiş…”

 

Boncuk gözlü prens ile Topal Defne’nin sürprizlere gebe, mucizevi aşkı dolu dizgin devam ederken, kötülüklerin prens ve prensesinin ortak planıyla Defnem tehdit ile Denizle yemeğe çıkmak zorunda bırakılır. Kurulan bu tuzaktan can dostu İso sayesinde son an da kurtulan Defnem anlam veremez maruz kaldığı kötülüğe. Onu derleyip toparlamak can dostu İso’ya kalır.” Ne geçecek ellerine ben anlamıyorum? Niye böyle? Kötülük bulaşıcı çünkü Defo… İnsanlar bayılıyo kötülüğünü paylaşmaya. Paylaştıkça da çoğalıyor meret. Var ya Ömer olmasa bir dakka durmam. Beni mutsuz edemeyecekleri, bulamayacakları bir yere giderim. Zor değil ki Defo? İyi olmak zor olan, kötülüğe rağmen iyi kalabilmek! Sen zor olanı yapıyorsun kızım. Sakın yıkılma, dağılma. Tamam. Bazen kırıp dökmeyi başarıyorlar kabul. Ama Defo ama BİZİM MASALIMIZDA DEFO HEP İYİLER KAZANIR…”

 

Ömer’in bahçesinde gezinen bir adet davetsiz misafir belirir. Gallo Ömer’i beklemektedir. Adam ısrarla kız arkadaşı olduğunu belirtse bile ensesinde ki yaprağı alacak kadar pervasız olunabiliniyor bazen.  Buraya sıralanabilecek bir sürü tabir olduğu için sizleri Gallo’ya eklenecekler konusunda muazzam olan hayal gücünüze emanet ediyorum. Zira içimdekileri yazmaya kalemimin edebi elvermez. Üstüne üstlük kesin bir dille yarın olmaz dense bile ”Neden?” diye sorma ısrarını gösteren Gallo karakterine “Yarın olmaz demek istedim.” şeklinde üslup açısından şahane bir cevap gelir Ömer İplikçi’den.

 

Günlerden 15 Mart’tır. Ömer’in şirkete gelmediği yegâne günün sebebini kimse bilmemektedir. Defnem 15 Mart’ın sırrını öğrenmek için araştırma yaparken imdadına Sinan yetişir. Ona 15 Mart’ın Ömer’in annesi olan Emine İplikçi’nin ölüm yıldönümü olduğunu anlatır. Bu gün için Ömer’in bir dizi rutini olduğunu anlatır Defneme. Tam olarak bilinen tek şey akşam 6 gibi evine dönüp karanlıkta sessizce oturduğudur. Kavak ormanını bilen sadece amcasıdır.

 

Duygularını kilitli kapılar ardında saklayan bir adamdır Ömer İplikçi. Çok istese de sıkıntısını paylaşamaz sevdiceğiyle. Hayatının en acı miladı olan kaybı söylemeye izin vermez dili. Bu güne kadar zor ve yalnız bir yaşam sürdüğü için dili lal olur konuşamaz. Lakin o kilitlerin anahtarı sadece sonsuz sevgisi olan Defne'min kalbidir.

 

Her insan için annesinin kaybı durmadan sızan bir yaradır. Kaç yaşında olursan ol hep aynı acı dağlar durur yüreğini. Biçare olmanın verdiği duygunun içine tonlarca özlem de eklenince sonsuzluğa emanet edilen annenin yerine geçebilecek hiçbir insan olamaz. Ancak çok sevdiğin ve sevildiğin bir kalp tarafından merhem olunabilinir çektiğin acına. Fonda çalan Sezen Aksu’nun efsane sesi ve Kavaklar şarkısı eşliğinde muhteşem bir Barış Arduç oyunculuğu armağan edilir bizlere. Kavakların büyülü masalvari, huzur ve hüzün veren sesi ile birlikte minik kirpinin masalına Ömer İplikçi’nin gözyaşları karışır. Benim Kiralık Aşk tarihimin en etkileyici Ömer İplikçi sahnesidir kavak ormanı sahnesi. Oyunculuk çıtasının zirvesine yerleşen bir Barış Arduç oyunculuğu hafızama miras bıraktığım en özel andır. Gel de hayran kalma Meriç Acemi kalemine. Gel de ayakta çılgınca alkışlama bu deha ile birlikte Barış Arduç oyunculuğunu. Gel de önünde saygı ile eğilme yaratıcılığı karşısında yazan kalemin, oynayan oyuncunun, çeken ekibin. İyi ki bu masalın içinde yol almışım. İyi ki bu masalın etrafında toplanmış binlerce yüreğiz. İyi ki iyi ki iyi ki…

 

Defnem yüreği yaralı, gözleri puslu sevdiceğine merhem olmak üzere gelir. Önce karanlıklara hapsolmuş yüreğine sonra da karanlıklara teslim olmuş evine. Tek tek aydınlanır evin ışıkları tıpkı Ömer’in yüreğinin tüm hücreleri gibi. Defnem Ömer’in göstermediği tüm gözyaşlarını siler gibi nüfuz eder her bir zerresine. Işık ışık, dalga dalga yayılır sevgisinin sıcaklığı Ömer’le birlikte hepimizin yüreğine. Ne çok isterdim o kavak ormanında el ele gezmelerini. Hüzünlü kavak seslerine karşı cıvıl cıvıl şen kahkahalı çocuklarının sesleriyle birlikte vakit geçirmelerini. O kavak sesleri Ömer’e anılarını hatırlatırken hissettiği yoksunluk duygusu yerine canlarıyla birlikte yaptığı piknik neşesine geçiş yapsaydı keşke. Ne çok yarım bırakıldık. Bu 15 Mart'ta izlenecek ne çok anı biriktirmiş olurduk halbuki…  15 Mart’ın sene-i devriyesinde ne muhteşem sahneler yazardı Meriç Hanım bizlere. Kavak ormanı Defne ve Ömer belki de üçü…

 

Şiirini bırakıyorum buraya gözyaşlarımla birlikte. Olmasaydı sonumuz böyle çok iyi olacaktı. Ama sebep olanları ilahi adalete teslim ediyorum.

 

Acını ne kadar saklarsan sakla günlerden bir gün biri gelir farkında olmadan fetheder kalbini. Sen daha ne olduğunu anlamadan bir bakmışsın onsuz nefes alamaz olmuşsun. Saklandığın o kuytu köşeden seni sen olarak çıkarıverir. Elini uzatır tün sıcaklığıyla. Kalbindeki sonsuz sevgisiyle sarıp sarmalar yara almış yüreğini. Mucizen seni sen olarak alıp huzurlu, derin derin nefes alacağın o aşk diyarına götürür. Bir tencere pazı dolması eşliğinde mucizesine ve mucizene sahip çıkar tüm içtenliğiyle Defnem. Güzel kalbiyle kendinden çok sevdiği ve düşündüğü güzel kalpli sevdiceğine şifa olur, ışık olur, nefes olur. Varlığına varlığını armağan eden iki sevdalı yürek. "Defne? Burda olmam gerektiğini düşündüm. Bu günün ne olduğunu, senin için ne anlama geldiğini biliyorum. Bundan sonra 15 Mart’ta pazı dolması yapacağım. Sonra ışıkları açıp akşam birlikte yiyeceğiz. Sonra sen bana annenle ilgili anılarını anlatacaksın. Ben de ama şey demeyeceğim? Bunu da anlattın dur falan demeyeceğim. Acı tatlı ne varsa sabaha kadar konuşacağız. Sonra sarılıp uyuyacağız yine birlikte. Sabah uyandığında yine yanında ben olacağım. Çünkü artık yalnız değilsin. Ben varım. Bundan sonra yanında hep ben olacağım. Gülerken, ağlarken ellerini hep ben tutacağım hiç bırakmayacağım.”

 

Bu yolculuğumun şimdilik son durağı burası olsun. Malumunuz 39 benim için çok çok çok ama çok özel bir bölümdür. En en en çok sevdiğim her sıkıldığımda izleyip moral bulduğum bölümdür. Bu yüzden onu kendime torpil geçerek bir dahaki yazıma saklıyorum.

 

Bu hafta 15 Mart’ın yıl dönümü ile birlikte bu Pazar anneler günü. Öncelikle Meriç Hanım'ın ve ekipteki tüm kadınların anneler gününü kutluyorum. Bu platformu kurup bizlerin tanışmasına vesile olan tüm Ranini ekibinin de anneler gününü kutlarım. En çok da sizlerin aramızda anne olan ya da olmayan gönüllü sevgi aşığı tüm gönüldaşlarımın anneler gününü kutlarım. Yaşamdaki en büyük mucize koşulsuz sevmektir. Yüreğinde barındırdığı sınırsız sevgiyi paylaşan sizlere sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum.

 

9. YOLCULUĞUMDA BULUŞMAK ÜZERE SEVGİYLE SAĞLICAKLA MUCİZELERLE KALIN.

 

SELDA İLTER KÖKSALAR