Defnem içinde havalanan maviş renkli kelebeklerin coşkusuyla Ömer’iyle sarmaş dolaş bir haldeyken, 37.bölümün başında sabah gözümüzü kasapçı dükkânında ”EVLENİYORUM” nidaları eşliğinde açıyoruz. Te Allah’ım bu nasıl çarpık evren kuralları böyle demekten kendimi alamıyorum çok sevgili gönüldaşlarım.

 

Meriç Hanım'ın kaleminden Sadri Ustamın ağzından hayat incilerinden biri daha eklenir zihnimize; “ÖNEMLİ OLAN HAYATIN İÇİNDEKİ YILLARIMIZ DEĞİL Kİ? YILLARIN İÇİNDEKİ HAYATIMIZ. ZAMANIN HİÇ ÖNEMİ YOK.” Mütemadiyen bizlere sunulan bu öğretilen birçok farklı yola rağmen seçmeyi tercih ettiğimiz patikanın kenar ve köşelerini belirtiyor bana göre. Tüm taşlara, toza toprağa rağmen değil onlarla birlikte nasıl ilerlememiz gerektiğini fısıldıyor duymak isteyen kulaklara.

 

Türkan ananenin “Ayağına taş değmesin, eşiğine güz düşmesin” duaları ve sevinç naraları tüm mahalleyi inletirken, Defnem Ömer’inin arabasına gider ”Ömer! Defne! Konuşalım diye geldim. Olur. Konuşalım bize gidelim. (Dikkatinizi çekerim BİZE dedi bana değil) Yok ananem şimdi adrenalinin dibine vurdu. Benim acilen eve dönmem lazım. Niye? Evleneceğimizi söyledim.(Bizler gibi öyle pat diye öğrenince Şükrü Abicim de sevinçten boğulmak üzere tıkandı.) Ayyy nasıl olacak acaba? Aileler, tanışmalar falan. Çok garip değil mi? Bilmem pek değil. Ne bileyim bana hala çok tuhaf geliyor. Birlikte bir gelecek tasarlamamız mı? Senle ben onca şeyden sonra… Yaşanmamış koca bir zaman var önümüzde Defne. Bence artık yaşananları düşünmeyelim. Yarım kalanları, hayalleri, güzel şeyleri düşünelim mesela. Mutlu olalım diyorsun yani? Olalım artık bence”

 

Tanışmada ailelerin ultra farklı kulvarlarda oldukları kesinleştikten sonra Defnem ve Ömer mutfakta baş başa konuşurlar; “Sen niye gerildin ki bu kadar? Sen niye hiç gerilmedin ki? Sonuçta ortalama bir Türk gencini geren bir konu bu yani evlilik mevzuları. Gerek yok Defne. Kimin ne istediği, nerde durduğu belli adetten işte rahat ol. Sen de bu ortamların insanıymışsın hiç çaktırmadın. Bi sırıtmadın bile nasıl olduysa o? Eee finali düşünüyorum, mutlu sonu. Hımmm evlendiğimizi yani. Karım olduğunu. Heyecandan bayılacağım şimdi.”

Koray’ın sergisinde tüm gerginliğin içine bir damla DEFÖM AŞKI serpiştirilmiştir. ”Kendimi en huzurlu, en rahat hissettiğim yer hep senin olduğun yer. O kadar güzeldin ki, bir papatya gibiydin masada. Öylesine sade, narin, çekingen… Bir yanı açmak için can atarken, bir yanı da solmaktan korkar gibi. Korkmasın, ben eminim durduğumuz yerden. Sen benim hayatımın aydınlık tarafısın Defne. Huzur veren tarafısın. Hep kaçıp saklanmak istediğim yersin. Bana iyi gelen. Sen de. Bütün bilinmezliğine rağmen tek bir sarılmanla tekrar diriliyorum, yuvama dönüyorum.”