Hollywood’un cümle romantik komedileri birleşse beni Emel Sayın’ın merdivenlerden inip, gözlerini süze süze Bak Yeşil Yeşil söylediği sahne kadar etkileyemez. Bir şarkı bir insana bu kadar mı yakışır, çok yaşasın. Tarık Akan’ın Emel Sayın’a bakarken kavuşamayacaklarına olan inancını dünyanın en yeşil gözlerine yansıtmasını anlatacak kelimem zaten yok, gel de onu çok özleme. Mendillerimiz hazırsa, buyurun izleyelim.

Bir kimyager olarak sabun yapmam gerekirse ilk önce açar bu filme bakarım zira eğitim hayatımın başlangıcı bu filmdir, diplomamda yazsa yadırgamam. Yağmur yağıp da tavan arasındaki sabun tozları bembeyaz köpürdüğünde öyle mutlu olurum ki her seferinde, o köpükler kötü ne varsa alıp götürecekmiş gibi gelir. Filmin en güzel yanı ise şüphesiz kahraman pilotumuz Vecihi’nin sürekli sevdiğine kavuşmaya çalışmasıdır. Hele düğün sahnesinde, o ‘Seviyorum, veriyor musun?’ dedikçe Münir Özkul’un kaşlarını kaldırıp itiraz etmesini ilk defa görüyormuş gibi bir merakla sektirmeden seyrederim. Vecihi sevdiğine kavuşunca hepimiz kavuştuk diyenler, sizi buraya alalım.