Özellikle bir sosyoloji öğrencisi olarak benim en çok dikkatimi çeken kısım, 1971 yılında kaleme alınıp sahnelenmiş bir oyunun, geçerliliğini hala koruyabilmesi oldu. O zamanki toplumsal kaos durumu, belirli kesimdeki insanların tutumu hiç mi değişmez? Değişmiyormuş demek. Bazı oyunlar vardır, konusu veya sahnelenişi sebebiyle eski bir oyun olduğunu anlarsınız. Kozalar, o oyunlardan biri değil kesinlikle. Tabii bunda usta yönetmen Ayşenil Şamlıoğlu’nun da etkisini es geçmemek lazım. 46 yıl önceki bir oyunu, özüne sadık kalarak modernize edebilmek büyük bir başarı. Hanımların günlük muhabbetleri sırasında fondaki patlama sesleri, çığlıklar, dan dan dan kapıların vurulması, o kadar çarpıcı bir etki yaratıyor ki; bir saniye önce kahkahalarla gülerken, hemen ardından kanınızın çekildiğini hissediyorsunuz. Yarattıkları bu etki için tüm ekibin ellerinden öpmek istiyorum. 

Bir de işin performans kısmı var ki evlere şenlik. Üç usta oyuncunun enerjileri, birbirileriyle olan uyumu mükemmel! Sanki bir tiyatro oyununu sahnelemiyorlar da, sazlarını ellerine almış birbirleriyle aşık atıyorlar. Tenis maçı izler gibi, bir o yana bir bu yana bakıp durdum. Abartmıyorum, gerçekten fazlasıyla keyif aldım izlerken. Tek perde oyunlara karşı hep bi’ isteksiz olurum, nedense tatmin olamam; fakat Kozalar bir istisna oldu benim için. 

İzlemek isteyenler için; oyun 10 Ocak ve 24 Ocak’ta Zorlu PSM’de, 4 Şubat’ta ise Caddebostan Kültür Merkezi’nde sahnelenecek. Bilet almak için hala geç değil. ^^ (10 Ocak’takine yer kalmamışsa onu bilemem. Zaten kar da yağıyor...)

Sevgiyle, huzurla, sanatla kalın. :)