Ama işte hayat, o kadar çabalamalarına rağmen bir araya gelmelerine izin vermedi, ayrı düştüler. Umutlarını asla yitirmediler tabi ki. Rıza’nın hapisteyken Yasemin’e yazdığı mektup bu ayrılık sürecinde ona hep bir umut ışığı oldu bence. Neticede o da Ahmet’i bütün kalbiyle sevmiş, birlikte acı ve tatlı anları paylaşmış, Necdet’in resmini yaparken bile onun gözlerini çizecek kadar, yüzünün her köşesini ezberlemişti.

“(…)Sevdiklerimden ayrı olmaya alışmaya çalışıyorum, ama çok iyi öğrendiğim bir şey var: sevenler asla ayrılmazlar Yasemin! Aklından çıkmayan biri nasıl uzaklarda olabilir? Siz benim uzağımda nasıl olursunuz? Her gün her an aklımdasınız. Hayalleriniz yanı başımda dolaşıyor. Sanki seslerinizi duyuyorum. Sizden ayrı kaldığım günlerde bunu çok iyi öğrendim. Bana güç veren de bu oldu. Hayaller kurmak ve onlarla yaşamayı öğrenmek...

Fakat o ilk başlardaki cesur, aşkına her koşulda sahip çıkan kızın sonrasında, her türlü yanlış anlaşılmaları çözmüş olmalarına rağmen, sevdiği adamın yaşayacağı üzüntüyü göz ardı ederek Rüya’yı Ahmet’e söylememekteki ısrarı, hayatta en çok sevdiği Ahmet’in ve kızının mutluluğu ve psikolojisini düşünmek yerine en çok “Necdet üzülmesin!” diye çabalaması, beni hep üzmüştür. Çünkü Yasemin'i çok seviyordum, bu nedenle ona dair hayal kırıklığım da büyük oldu. Yer yer Ahmet gibi; “Benim Yasemin’im bu kadar cesur, bu kadar gözü karaydı… Benim Yasemin’im… Aşkı için her şeyi göze alan, o rüya gibi kıza ne oldu?” hayıflandığımı hatırlıyorum.

İlk 15 bölümdeki Yasemin, Ahmet’in “ada Yasemini” iken, sonrasında o güzel sıfattan sıyrılmıştı maalesef ki. Çünkü sevdiği kadından ayrı düşen, kızından haberi bile olmayan Ahmet’in boşa geçen yıllarını telafi edebilmek için daha fazla çabalamasını beklerdim ondan. Ayla'yla nişanlandığı zaman, “Bana sormuştun ya yanımda başka bir kadın görünce üzülmeyecek misin diye. Bu kadar öldürücü olacağını hiç düşünmemiştim. O an hiçbir şeyi umursamadan elinden tutup seni götürmek istedim. O benim! O benim biricik sevgilim! O benim hayatımın aşkı! Onsuz ne yaparım ben?” diye arkasından acı çektiği ve delicesine aşık olduğu adamın çektiği acıları da, en az Necdetinkiler kadar hesaba katmasını…

Dönemin ve içinde bulunduğu kişisel durumu düşününce bir parça hak verilebilecek olan formalite evliliği, mümkün olan en kısa zamanda bitirmesi ve Ahmet’e gerçekleri açıklaması ona en çok uyacak davranıştı. Bu süreci bir şekilde eline yüzüne bulaştırmış olması bir yana, Rüya’nın durumunu mahkemeye taşıyıp büyütmek ve Ahmet’le karşılıklı taraf olmak yerine, sevdiği adamın kızından ayrı geçirdiği süreyi uzatmamak için elinden geleni yapmasını, mesela onu Rüya’nın doğum gününe çağırmasını isterdim. Çünkü o Ahmet’in bembeyaz ada Yasemini idi; sevdiği adamı, hercai gecelerde görmediği Rüya’sına kavuşturmak boynunun borcuydu. Ona, “Bir kızım var, bu ne büyük mutluluk… Bir kızım var, bu ne büyük bir keder…” dedirtmemeliydi.

Neyse ki aralarında öylesine güçlü bağlar kurulmuş, bu aşk öylesine iliklerine işlemişti ki yapılan tüm bu hataları bir şekilde kendi içlerinde halletmeyi başardılar. Dayısı bir keresinde Yasemin’e, birbirlerini gerçekten seviyorlarsa insanların da, düşüncelerin de, kavgaların da, zamanın da onları ayıramayacağını söylemişti, haklıydı. Köprünün altından onca sular aktı, onca acılar yaşandı ama Ahmet, Rüya’yla istediği samimi bağı kurdukça ve geçirilen süreçte Yasemin’in de çaresizliğine ikna oldukça onu affetti. O affedince, Yasemin de yine eski ada Yasemin’i oldu benim gözümde.

Masal gibi başlayan aşk, prensle prensesin evlenmesiyle son bulmadı neyse ki. Hayatın içerisindeki sorunlarla boğuştular, dönemin siyasi olaylarına birlikte göğüs gerdiler, birlikte mücadele ettiler. Ortak sevinçler ve ortak acılar ilişkilerini daha da besledi ve gerçek kıldı. Bu sayede ben de hâlâ bir yerlerde onların gerçekten yaşamış olabileceğine inanmaya devam ediyorum.