Beni daha neyin ne olduğunu bilmeden bu diziye başlatan şey Ahmet ile Yasemin’in derin aşkıdır. Yasemin’le aynı yaşlardaydım o dönemde ve belki de bu yüzden kendimi bir parça onunla özdeşleştirip aşkını doyasıya yaşamasını istiyordum. Aslında başlangıçta Yasemin'in hisleri platonikti, daha çok hayranlığa dayalıydı. Yıllardır görmediği, nasıl bir karakterde olduğunu bilmediği Ahmet’e dair hayaller kuruyordu yalnızca. “Onu yıllardır görmedim. Şimdi neye benziyor bilmiyorum. Ama kalbimdeki yeri hep aynı. Başköşede. Sureti hep gözlerimin önünde. Mağrur, muzip, cazibeli…” diye tarif ediyordu. Henüz aşk sayılamazdı, ancak kuvvetli bir hoşlantı diyebiliriz.Yasemin her ne kadar bu ilgisini ve hayranlığını gizlediğini sansa da beceremiyordu. İçinde kopan fırtınalar, yüzüne, gözüne, eline, ayağına yansıyordu hep.

Erkeğin baskın çıkmadığı, paylaşımcı ve saygılı bir aşktı bu; ayrıyken saatleri bile saydıran... “İki ay, yirmi sekiz gün...” “Ve on altı saat…”  Mesleği ağalık veya holding patronluğu olan, parası ve gücü nedeniyle sevdiği kadına zor kullanabileceğini sanan erkek karakterlerin başrol olduğu, "aşk" ilişkilerini izlemeye alışmış bünyeler için biraz garip geldi böyle saygılı bir aşk. Bir kedi yavrusuymuş gibi sevdiğine “sahip çıkan”(!), onun yerine bir şeyleri halledip onu koruma kisvesi altında kendisini geliştirmesine müsaade etmeyen erkek karakterler övülürken, Ahmet gibi sevdiğinin kişiliğine ve benliğine saygı duyan bir erkek karakterin kıymeti bilinemedi. Devir Boran Ağaların, Seymen Ağaların devriydi neticede…

Ahmet ve Yasemin aşkı, bu açıdan da çok güzeldi gerçekten. Birbirlerine “ben” olma şansını tanımaları benim için çok kıymetliydi. Öte yandan hep de birlikteydiler; çok seviyor, çok istiyor ve hiç bir duyguyu paylaşmaktan imtina etmiyorlardı. Sevdiğini koklamaktan, seyretmekten, ona sarılmaktan ve aşkını dile getirmekten çekinmeyen cesur ve delişmen bir genç kız vardı karşımızda. Tabi bir de mağrur, muzip, cazibeli, sevgilisine bakarken bile içi titreyen çok aşık genç bir adam… Ahmet sevgilisine dokunmaya kıyamıyordu, onun sonsuza kadar bırakmasını istemediği elini tutarken ödü kopuyordu. Birlikte bu ilişkiyi çok güzel inşa ettiler, çünkü birbirleriyle her şeyi konuştular ve birlikte eğlenip birlikte üzüldüler. Öylesine bir olmuşlardı ki, her saniye özlem duymaları da kaçınılmazdı. Ahmet demişti ya bir keresinde; “Karşında aşkınla dopdolu bir adam duruyor. Her saniye seni düşünen, yanındayken bile seni özleyen bir adam.”

Yasemin daha on sekiz yaşında gencecik bir kızken, biraz da Ahmet’in bu anlayışlı aşkı onu olgunlaştırdı dönüştürdü. İlişkilerinin en sevdiğim dönemi, Rıza Yassıada’dayken Ahmet’in Yasemin’e destek olduğu dönemdir. Hani bir hikaye vardır; bir adam yolda yürürken bir ipek böceğinin kozasından çıkmak için uğraştığını görür. Ona iyi niyetle yardım etmek ister ve kozasından kurtarır ipek böceğini. Ancak ipek böceğinin kendini o kozadan kurtarma çabaları onun kanatlarını geliştirip bir kelebek olduğunda uçmasını sağlarken bu çabayı harcamadan, yorulmadan ve güçlenmeden dış dünya ile karşılaşan ipek böceği kelebek haline gelemeden ölür. Yasemin de aynı bu hikayedeki kozasından çıkmak için çırpınıp duran ipek böceği gibiydi babasının hapiste olduğu dönemde. Ahmet ise o hikayedeki hadsiz adam gibi değildi. En sevdiğim sahnelerdendir;