Gerçi sonra sahnenin duygusallığı flashback’lerle bozuluyor. Yok yok, bu adamlara mutluluk sahiden yakışmıyor dedirtiyor insana, ben o esnada birinci sezon güzellemeleri yapıyorum aklımdan falan. Neyse. Kuru-pilav-cacık üçlüsü bir araya gelmiyor ama Ayşegül Sinan’a kavuşmuş oluyor sonunda. Bir de Sinan’ın her şeyi en başından beri bildiğini öğreniyor da, “Bana mıydı gareziniz?” diye soruyor da, o an hem Sinan’ın üzülüşüne, hem Ayşegül’ün çaresizliğine dertleniyorsunuz. Tabii Poyraz’a sinirlenmek zaten işten değil; ama “En azından sen benim çektiklerimi çekmedin.” dediği zaman Ayşegül’e sarılmak istemiyor da değiliz. Acısını paylaştığını düşündüğü, Poyraz’ı kendisi kadar seven bir Sinan vardı belki, o da her şeyi biliyormuş. Hayal kırıklığının haddi hesabı yok gerçekten. Ne olacak bu sevenlerin hali?

Ben bizzat öldüğümden biliyorum, korkulacak bir şey değil.

Dizinin unutulmaz sahnelerine İlker Kaleli’den yeni bir tirat eklenmiş oldu bu arada, ‘Sevgili yaşlı kardeşlerim’. Bir de Oğuz Atay’la süslenince tadından yenmez olmuş, üstüne ne söylenir bilemiyorum. Ne güzel yazmış Ethem Özışık ve de Poyraz’a ne güzel can vermiş İlker Kaleli ki tirat denince artık bir kült olarak Poyraz Karayel’in bu sahneleri geliyor aklımıza.

İnsanlık artık aramızda dolaşmasa bile hatırası gönüllerde her zaman yaşayacak ve çocuklarımız bizden, bir zamanlar insanlığın olduğunu, bizim gibi nefes alıp ızdırap çektiğini öğreneceklerdir.

Yemek masaları olmasa dizi sektörü ne yapacaktı acaba diye düşünmekten kendimi alamadığım bir anda, yine dokunaklı bir sahne izlemeye başlıyoruz ki, hem Ayşegül ve Poyraz’ın karşılıklı acı çektiğine şahit olmaktan, hem de sonunda çözüme bağlanamayan birçok meselenin yüzeysel de olsa konuşulduğunu görmekten epey haz duyuyorum. Zira güzel diyaloglar ve iyi oyunculuklar sağlam detaylarla harmanlanmıştı yemek masası sahnesinde.