2000'lerde doğan çocuklar tonton bakkal amcaları, kadirşinas komşuları, babacan polisleri, kallavi kasapları kaçırdı. İkinci Bahar bize, sanki bir kar küresinin sihirli alemiymişçesine iyi niyet mahallesini armağan etti. Ama masalın içinde gerçek payı vardı. 1998'de her birimiz ekonomik krizden kavrulurken, kim kimi kazıklayacak, kim fırsattan istifade garibanları dolandıracak, şimdi bu taksici beni hangi yoldan götürecek, otobüste başıma neler gelecek, neresi yıkılıp AVM olacak diye düşünmekten ziyade çay koyup Samatya'nın sıcak kucağında saklanmayı tercih ediyorduk. kebaçpı Ali Haydar, kasap Melahat kadar Şirinler Köyü'nde yaşamıyorduk ama hayatta sevdiğimiz, kendimizi insan hissettiğimiz anlara ait en tatlısından bir şey mutlaka buluyorduk. İkinci Bahar'ın zaman geçtikçe daha da masalsı hale gelmesi, bizim kasvetli varoluşumuzla açıklanabilir ancak. Geride bıraktığımız henüz cinnet geçirmemiş ülkemiz, İkinci Bahar da onun en iyi niyetli tasviri.

Üstelik bir daha ekranda görmediğimiz ayrımsız bir iyi niyet bu. Her insana, onu insan yapan zıtlıkları, sefil duyguları ve sıradanlığıyla kucak açan. Mahalle kavramsal olarak nasıl bütünleştirici, kaynaştırıcıysa öyle iç içe geçerek sevdiren. Zıtlıkların değil, ortaklıkların, hepimizde aynı olan ince hislerin değerini bilen.

Bugün Gülsüm'ü evlenmeden hamile kaldı diye topa koyacaklar, Gülsüm İstiklal Caddesi'nde yürürken yoktular. Kimse zabıta Şecaattin'den, kebapçı Vakkas'tan ölümüne nefret etmedi. Dul kadınlara, yalnıza annelere, başına buyruk, özgür genç kızlara hırslanmadı. 'Bize ters demedi'.

Çünkü 'bize ters' değildi. Bizdik o. Komşusunun muhbiri olan paranoyak manyaklar değildik. Kimin eli kimin cebinde dışında, hala ekşimemiş bir seyir alışkanlığımız vardı. Entrikaya fikslenen tek vuruş dram junkie'leri değildik. Ve yavuz Turgul, Uğur Yücel, Şener Şen, Türkan Şoray, Meral Okay bunu iliklerine yazılmış gibi biliyordu. İçimizi okudular. Çünkü içimiz ortaktı.

Sezen Aksu hepimizin aşkını anlatırdı, Ali Kırca 'hayatı paylaşmak için' haber okurdu, Beyoğlu müthiş bir yerdi ve rakı içmekten, otobüste öpüşmekten, mahalle esnafından korkmazdık.

Dizi yapımcıları da kanallardan, oyuncular Twitter'dan, kanallar da RTÜK'ten korkmazdı. Yavuz Turgul eminim ATV'ye çok az hesap vermiştir, belki de hiç. Dizi tam ekonomik krizin göbeğinde yayına çıkıp askıya alınmak dışında hiçbir içeriksel müdahaleye uğramadı. Sakıncalı görülüp kırpılmadı. Müstehcen, genel ahlaka aykırı, çocukları gençleri ebedi ruhsal çöküntüye maruz bırakacak diye cezalandırılmadı. Üstelik 3 saatimizi de talep etmiyordu. Efendi gibi 45 dakikamızı alıp, 'selametle' diye çekiliyordu evimizden. Süre ağdalanmadığı için de, gece yatınca bile beynimizde uğuldayan inim inim müziğe dayanmıyordu. İncesaz tatlı tatlı çalarken, soğanlar, domatesler tıkır tıkır doğranıyor, sanki bizim mutfakta cızır cızır köfteler, hararetle patlıcanlar kızarıyor, biri sarımsaklı yoğurt yapıyor gibi oluyordu.

İkinci Bahar'ın bitişiyle çok kıymetli bazı taleplerimizi de en güzel eski paltomuzu çıkarıp askıya asar gibi bir kenara bıraktık.

Oyuncuların eğitimli olmasını talep etmekten vazgeçtik. 1998'de Nurgül Yeşilçay, Ozan Güven, Devin Özgür Çınar, Yasemin Conka konservatuvardan yeni mezun şahane, ışıl ışıl gençlerdi. Öyle ortalıkta fink attıkları da yoktu. Uğur Yücel böyle titiz uğraşmasa belki hiçbirini tanımayacaktık. Reality şov katılımcılarından cast döşemeyi bugün müthiş bir sersemlikle kabul eden bünyemiz, o zamanlar ekranda sadece sufle almaktan fazlasını görmeye ihtiyaç duyuyordu.

Bırakın senaryoda özgün bir şey beklemeyi, tam tersi kopya talep eder olduk. Bir Kiralık Aşk izliyorsak, 100 Kiralık Aşk daha izleyebilen, Uzakdoğu dizisi ağzımızın tadına uyduysa, yıllar boyu her akşam aynı yemeği yiyebilen zombisel alışkanlıklar edindik. İkinci Bahar'ı sevdiğimizde Perihan Abla'dan gelen alışkanlıklarımıza yaslanmıyorduk. 'mahalle dizisinin' dev bir klişe olduğunu biliyor, üzerine bir şeyler koyulması gerektiğini hissediyorduk. Tam da bunu ve fazlasını yaptığı için perşembe akşamları bu kadar değerliydi.

İkinci Bahar Eski Türkiye'nin son demlerinin en içli resmini çizdi. Bugün hala tekrarlarında sadece klasiklerde hissedilen o doğal, doygun tatmin duygusunu yaşıyoruz. Şehrin hala iyi olduğunu, Beykoz Kundura Fabrikası setinde geçen çakma bir  'sıcak mahalle' hikayesinden değil, ruhumuzu bilen ustalardan dinlemeye ihtiyacımız var. Yoksa bu nostaljik keder hiç bitmez. Televizyonumuz ve uzayıp giden melodramlarımızla yapayalnız kalırız.