Yeni sezonun başladığını duyana kadar içimde bir eksiklik vardı ve adını koyamıyordum. Neyi özlediğinizi bilmediğiniz ama sürekli bir konuyu atladığınızı düşündüğünüz zamanki o his tarafından ele geçirilmiştim. Tam bu noktada bir aydınlanma yaşadım. Ele geçirilmek? Şeytanlar? Crowley? Çocuklar? Dean ve Sam! Gözlerim bu tümden gelim ile kocaman açıldı. Bir yerlere gitmeyi özlemiştim. Ben; tozlu, paslı, viski kokulu bir şekilde ve 80’ler rock şarkılarıyla birlikte yolda olmayı özlemiştim.

Aksiyonları ya da doldurmalık bölümleri hoşuna gitmeyen, “Nerede o eski ramazanlar?” hissiyatı içinde Supernatural izleyenlerden değilim. Yeni heyecanlar yaşansa kötü mü olur? Aksine yeni bir soluk gelir ama zaten her şeyin her saniye değiştiği bir çağda yaşarken bize aynı tadı veren kıymetli şeylerimiz olmalı...

Avcılık yaptıkları zamanların esas alındığı bölümleri hala daha büyük bir istekle izliyorum. İlk sezonlarda durum böyleydi çünkü ilk günkü heyecanımı hissediyorum o bölümlerde. Ailemizin fedakâr ve serseri abileriyle yolculuk yapmayı özlüyordum; kavuştuk. Üstelik artık bir aile büyüğümüz de bu yolculukta bizimle...

Yeni sezonun ilk bölümünü köşe bucak deşmeden önce geçtiğimiz sezonda kaldığımız yeri ufacık hatırlamak istiyorum.

Çağımızın vebası tükenmişlik sendromuna tutulmuş Tanrı Chuck, kavgalı olduğu kız kardeşi Karanlık ile bir savaş içine girmişti. Dean Tanrı’nın kız kardeşi ile kuş uçmaz kervan geçmez yerlerde öpüşüp cilveleştiği kısmını es geçersek, kelimenin gerçek anlamıyla, ayaklı bir bomba olarak onu yok etmeye gitmişti.

Abisi kadar, hatta neredeyse ondan daha güçlü olan Karanlık durumu tabii ki fark etti. Bir sezonluk mesailerinin ve ortak mühür taşıyor olmalarının hatırına – öpüştüklerinden değil canım, siz de ne fenasınız!- Dean’i affedip bir dileğini gerçekleştirdikten sonra Chuck ile birlikte gökyüzüne doğru süzüldüler.

Dünya bir gaz ve toz bulutuyken başlayan sürtüşmeleri ile birbirlerini gördükleri yerde boğazlamak isteyen abi kardeşin, ele ele tutuşup yükselişine canlı canlı tanık olmanın şokunu atlatamamış Dean, Harflerin Adamları’nın sığınağına dönerken sarı saçlı ve beyaz gecelikli bir kadınla karşılaştı...

Supernatural Azrail’e, ölüme ve öteki dünyaya meydan okumaları yani efsane geri dönüşleri ile ünlüdür. On bir sezon boyunca ölüp ölüp dirilenler listemiz bir hayli kabarık ancak bu pozisyondan bir gol geleceğini şahsen ben öngörememiştim.

Beatles’ın Hey Jude’unu ninni niyetine oğluna söyleyen, on iki sezona kadar birkaç kez kısa zamanlı karşımıza çıkan Mary Winchester oracıkta duruyordu. Kanlı canlı, nefes alarak...

Diğer bir yanda The Vampire Diaries’de çılgın cadı Kai’nin katliamı ile tabutundan çıkan Valerei’miz Stefan’la yaşadığı hayal kırıklığından sonra diyar diyar gezmekten sıkılıp Harflerin Adamları Londra Şubesi’ne katılmış olarak karşımıza çıktı. Bir anda sığınakta beliren sarı şeytan Castiel'i kanlı bir sembol çizerek bilmem kaç kilometre uzağa şutluyor ardından Sam'i vuruyordu.

Cehennem'in sahibi kim olacak tartışmasında Lucifer'in köpeği olarak izlediğimiz Crowley adeta kölenin yükselişini hazırlıyordu. Zincirlerinden kurtulan Crowley'nin karşısında bedenlere sığamayan bir Luifer bırakmıştık...