Kore'ye gitmeden, daha doğrusu biletleri almadan önce şöyle bir araştırmış; daha önce Kore'ye giden arkadaşlarıma sormuştum. Arap menşeili havayollarını tercih edenlerin sayısı oldukça fazlaydı. (Arap menşeili havayolları Kore uçuşlarında Doha ya da Abu Dabi'yi transfer bölgesi olarak kullanıyor. Doha'da Katar'ın vize uygulamalarında dolayı Türkiye Cumhuriyeti pasaportu olan kişiler 8 saatten daha fazla bekleme yapacaklarsa Katar vizesi almaları gerekiyor. Hiç o riski almadık.) Ranini'nin de yönlendirmesiyle, yerli malı yurdun malı diyerek 29 Eylül 2016, Perşembe akşamı Ankara, Esenboğa Havalimanı'ndan THY uçağı ile Kore'ye varmak üzere yola çıktım. İlk durak İstanbul. Ardından Seul.

23:10'da İstanbul'a vardım. Söylenenin aksine uzadıkça uzayan sıralar, sabrı taşmış çalışanlar yoktu. Ya yetişemezsem telaşım yerini "Ay şu dükkana da bakayım!"a bıraktı. Saat 01:20'de rötarsız bir şekilde yine Türk Havayolları'yla Seul'e doğru havalandık.

Uçakta yanıma, orta yaşı biraz geçmiş, tatlış bir Koreli çift oturdu. Biraz sohbet, biraz uyku derken Kore yerel saati ile 17:00 sularında İncheon Havalimanı'na ayak bastık. Gitmeden önce içimde "Ayy n'apcam ben oralarda?" diye geçirmedim değil. Yetecek kadar Korece ve fazlasıyla İngilizce bilmem de bu korkumu alamamıştı. Ta ki İncheon'a inene kadar. Sanki koskoca İncheon Havalimanı'nı kendim dizayn etmişim gibi her yeri elimle koymuş gibi buldum.

Aslında aklımdaki planım Busan'a Kore'nin hızlı treni KTX ile geçmekti. Ancak yer kalmamış. Ben de "Airport Bus" dedikleri otobüsleriyle Busan'a gitmek için bilet aldım. Havalimanında 1,5 saat kadar otobüs saatimin gelmesini bekledim. Tabii o sırada kendi kendime sorular soruyorum: Allah Allah, ne basit hallettim her şeyi? Kesin bir yerde yanlış yaptım. Neyse dedim, şimdi bunu sorgularken otobüsü kaçıracaksın.

İncheon'dan Busan'a yaklaşık 4,5 saat süren yolculuğum başladı.


Yazı devam ediyor...