Kerim’in kalbi çok kırılmış, şu hayatta tutunacak tek bir dalı kalmamış. Kırgınlıklarının arasından bir çift göz belirmiş, masmavi. Hülya’ya farklı bir açıdan bakmaya başlamış. Kalbi atmaya başlamış, Hülya’ya sarıldığında kalbinin sızıları dinmeye başlamış. “Nefes alabilirsin, ben rahatsız olmam.” demiş kalbi ürkek bir güvercin gibi pır pır eden Hülya’ya. Ve aşk o anda belirivermiş ikilinin hayatında…

Hüseyin ise ilk kez babasına rest çekmiş. İlk kez babasının karşısına dikilmiş. Çok derinmiş acıları, sevdiği kadını kaybettikten hemen sonra sevmediği bir kadınla evlenmek zorunda kalmış sırf ailesine zarar gelmesin diye.

Bayram Bey, çocuklarının ne hissettiğini, ne istediğini düşünmeyen, umursamayan bir adammış. Ama güzel de bir babaymış. Dediğim dedik olması, “Her şeyi ben bilirim!” edaları mutsuzluğa sürüklemiş Cevher ailesini. Çok mutlu bir aile olabileceklerken, bir yerlerden gerginlik yaratacak bir şey fırlamış daima.

Ve bir gün Kerim oğlu Kerim’le Bayram Bey karşı karşıya gelmiş. Onları sakinleştirmek ise Hülya ve Süheyla Hanım’a düşmüş.