Orhan Pamuk’a internet aforizmacısı muamelesi yapmayı istemem tabii, haddime de değil zaten ama Kara Kitap’ta bir cümle vardır bayıldığım, ‘Mutlulukla bu dünyayı seyrettim, seni severek.’ Defne’nin ofiste Necmi ve kızları izleyişindeki mutluluk bana tam da bunu hatırlattı. Birini çok sevmek insanın süper gücü, uçarken boynuna astığı pelerini, ne olursa olsun gelen vızı. Defne de Ömer’i sevmenin ona verdiği yetkiye dayanarak Necmi ve kızların efsane boşluktaki konuşmalarına bile öyle güzel bakıyordu, onları bile bağrına basmaya öylesine hazırdı ki bu ufacık sahne huzurla doldurdu içimi.

Günümüz romantizm anlayışı Instagram’a #huzur, #sukur yazmak ve küçük hayvan kafaları iliştirmekle yaşanır olsa da, sadece iki kişinin bildiği şeyleri her zaman daha şahane bulan yaşlı birisiyim ben. Bu yüzden de odada burun buruna otururlarken Ömer’in Defne’ye ‘Mor sana çok yakışmış.’ yazıp göndermesine ne kadar bayıldıysam, hemen akabinde Defne’nin öksürük krizine girmesini de bir o kadar mantıklı buldum. Defne’ye morun çok yakıştığı konusunda Ömer’le hemfikirim tabii.

 

Bu bölüm Defne ve Ömer’i çok sevmiş olmam, Serdar’ın havai fişekler eşliğinde yaptığı evlenme teklifi sırasında ağladığım gerçeğini değiştirmez. Nihan’ın zorla planlattığı sürprize bu kadar samimiyetle sevinmesi, dünyanın en mutlu kızı olduğundan hakikaten hiç şüphe duymaması, Serdar’ın gözlerinin orta yerinde gördüğümüz aşkla mutlu oldum, umut doldum. Onlar da çok mutlu olsun.