Ama ne zaman ki Defne, Neriman’ın söylediği ‘Sen gerçek değilsin. Ömer’in her gün gördüğü asistan kızı ben yaratıyorum’ cümlesinin karanlığına düştü, işte orada başladı bütün hevesim kursağımda kalmaya. Kursakta kalan hevesler bir de burun tıkıyor, göz yaşartıyor aksi gibi. Sonrası Defne’nin o kitap paketini asıl hediyesi kravat iğnesi olan Yasemin’e vermesi (çünkü yeter ki Ömer sevinsin), Ömer’in Defne’yi Sinan’la sevgili sanması ve elbette finish him olarak Biliyorsun eşliğindeki son sahne.

Biliyorsun benim için 2002 yılıdır, Ankara’dır, bizim bölümden makine mühendisliğine giden yoldur, o yoldaki bir banktır, ODTÜ stadında cümbür cemaat Sezen Aksu konserine gitmek, onu da yapamazsan beş kız yurt odasında Sezen Gecesi yapıp efkâra doymaktır. Dinlemekten özenle imtina ederim. Bir de üstüne Defne’nin hayal kırıklığı ile birleşip evimin salonundan doğru beni bulunca adımı bile unuttum. Sebep olanlara selam eder, önümüzdeki bölümlerde görüşmek üzere iyi seyirler dilerim.