Babaların evlatlarını, evlatların babalarını büyüttüğü bir dünyada babalara ayrı, evlatlara ayrı ağlar, ayrı gülerken buldum kendimi. Bir evladın inadına, bir evladın kendini feda edişine, babanın vicdanıyla hesaplaşmasına vuruldum. Hayat Şarkısı’nın babası Bayram Cevher’le, oğulları Kerim ve Hüseyin’in hikayesine her hafta aynı heyecanla konuk olurken, biraz baba ve evlat olma meselesinden konuşalım istedim.

Kendi babasından öğrendikleriyle yılların deneyimini harmanlayarak evlatlarını yetiştirmeye çalışan Bayram Cevher, yıllar boyu inatla kendi bildiğini okumuş bir adam. Oğullarının hayallerine, isteklerine gözlerini kapatmış, seslerini duymamış bir baba. Nihayetinde büyük oğlu babasının günahlarının bedelini öderken küçük oğlu hayallerinin peşinden gitmek istemiş.

Ne diyordum, büyük oğul Hüseyin, bir gün derdini tasasını kalbine gömüp ailesi için kendini feda etmiş. Sevmediği bir kadınla, bir ömrü geçirmeye razı olmuş. Gözlerinden kalbine ok gibi damlayan yaşlara rağmen isyan etmemiş, kaderine razı gelmiş. Cevher soyadı için içindeki aşkı öldürmüş.

Küçük oğul Kerim ise büyük oğul Hüseyin gibi kaderine razı gelen biri olmamış. Sorgulamış, inat etmiş, kendi yolunu çizmek için mücadele etmiş. Hayat onu Cevher köşküne geri getirse de yeniden hayallerinin peşinden gitme fırsatı yakaladığında da artık kendi isteğiyle yaşadığı yuvasını terk etmek istememiş.