Bayram Bey, istiyor ki; torunları hatta torunlarının torunları Cevher Holding’in ferah gölgesinde büyüsün.

Hüseyin, istiyor ki; kendi hayatına kendi karar verebilsin.

Kerim, istiyor ki; hayallerinin peşinden koşabilsin.

Esasında hepsi haklı ama iş elini taşın altına koymaya gelince herkes Hüseyin’e yüklenmiş bu hikayede. Şimdiyse her şey öyle farklı ki. Bayram Bey, çocuklarına saygı duyuyor, yaptıklarından pişman. Hüseyin, kendi isteklerini göz ardı etmiyor. Kerim, Cevher Holding için çabalıyor. Herkes bir şeyler yapmanın peşinde, herkes eksiklerini tamamlamanın. Eksiklerini tamamlarken hayallerinin peşinden de koşuyorlar.

Bayram Bey ve oğullarının hikayesinde en sevdiğim detaysa bu üç adamın birbirini çok sevmesi. Kızarken, bağırırken, hatta kovalarken bile aralarındaki sevginin gram eksilmemesi ve hatta günden güne çoğalması. Ve Bayram Bey’in çocuklarıyla övünürken dolan gözleri, Hüseyin’in sağduyusu, Kerim’in merhameti… İşte Hayat Şarkısı’nın Cevher erkeklerini böyle güzel kılan hep bunlar. Ve elbette ki Ahmet Mümtaz Taylan'ın ders niteliğindeki "baba" yorumu, Tayanç Ayaydın'ın gözlerine hüznü kusursuzca yerleştiren oyunculuğu, Birkan Sokullu'nun Kerim'in her halini ustalıkla yansıtması keyfimize keyif katıyor. Öyle güzel oynuyorlar ki...

Hal böyle olunca insan, babalığı ve evlatlığı doya doya izlemek, onlardan bir şeyler öğrenmek istiyor. Öyle güzel konuşuyor, birbirlerinin ardından öyle güzel bakıyor ve birbirlerini öyle güzel seviyorlar ki, kendimi “Yaşasın Bayram Bey ve oğulları!” demekten alıkoyamıyorum.

Ve Bayram Baba’nın deyişiyle bitiriyorum, “Hey maşallah ya! Tövbeler olsun, çok güzeller ya…”