Ben hikayenin biraz, çok az, mini minnacık bir farkla Defne tarafında olan bir insandım, DIM.  Ömer’in çok sevdiğine, çok güzel sevdiğine her zaman inandım orada bir sıkıntı yok kesinlikle, ama Defne tek başına çok büyük bir yükün altındayken mücadele veriyordu, ondan Defne’yi korumaya almıştım hep. İşte Defne’yi koruma alanıma alırken Ömer’in verdiği mücadeleyi kaçırmışım sanırım.  Bir insanın en zor savaşı kendisiyle verdiği savaştır bence. Kendinize ait olmayan bir şeyi, garip bulduğunuz bir şeyi ‘hani genel geçer doğruluk kuralları vardır ya o kurallara göre DOĞRU’ olsa bile; yaparken, yapmak zorunda kaldığınızda bir huzursuz olursunuz. Her insanın spesifik özellikleri vardır, onu o yapan özellikleri. İsmini söylediğinizde, aklınızda herkes bir sıfatla yer etmiştir veya böyle bilgisayar gibi o kişiye ait olan tüm özellikler alt alta gelir aklınıza. Ömer dediğimizde benim aklıma ilk gelen şey, güven. Defne’yi bankın üzerinde bırakıp gittiğinde Ömer’i anlamıştım ama çok kızmıştım. Her ne kadar haklı sebepleri de olsa, kolaya kaçıyor gibi gelmişti. Çünkü nasıl Defne ona ‘koşulsuz, şartsız; sorgulamadan güveniyorsa (ki geçen bölüm Sinan, ‘Ömer sana söyler sanmıştım’ dediğinde, ‘Söylerdi’ cevabı veren Defne, hiçbir kırgınlık duymayıp, pazı sarıp (parantez parantezi açıyor ama bir pazı sarması olayı bu kadar güzel bağlanabilirdi♥ neyse parantezi kapayıp diğer paranteze geçiyorum) Ömer’in yanına BEN VARIM diye gitmesi, bunun en güzel öğreği değil midir? ) Ömer’den de bunu beklemesi, bütün kaçışlarına rağmen son derece anlaşılır bir olaydı, bence. Ama bizim zeytin gözlü prensimiz kolaya kaçmamış, kolaya kaçıyor gibi yapmış fakat en büyük savaşın galibi olmuş. Kendisiyle verdiği savaşı kazanmış, kendi olmazsa olmazını, insanlara karşı ördüğü duvarın ham maddesini ve belki onu ÖMER İPLİKÇİ yapan özelliğini Ömer’in Defne’si için törpülemiş, hatta yıkıp geçmiş. Güvenmek istiyorum’dan  ‘Kaçak Defne’ye’ rağmen GÜVENİYORUM’ a gelmiş ve iki kişi olmak için gün saymaya başlamış. Ayyyy oralarım buralarım hep aşk, hem DefÖm oldu. Isıra ısıra,mıcıra mıncıra sevmek istiyorum.

 

Defne Topal’dan daha tatlı bir şey varsa, o da sarhoş olan Defne Topal’dır. Arabadaki hallerini replaylemekten telefonumun dokunmatiği bozulacaktı, ama olsundu değerdi.  NASIL OLUYOR DA BİR ÇİFT DİĞER BİR İNSANI BU KADAR ÇOK MESUT EDEBİLİYOR?. (Sabahattin Ali’nin affına sığınıp, bir insanı bir çift yapmış olabilirim ^.^) Benim aklım almıyor Şükrü diye de tamamlamak isterim. Gerçekten aklım almıyor. Bir sahneyi daha fazla ne kadar izleyebilirim? O kadar tatlı, o kadar doğal ve o kadar güzel bir sahne ki alıp kavanoza koyup sağlamak, gelecek nesillere aktarmak istiyorum. (evet gelecek nesillere aktarmak için kavanoz önemli!) Sonrasında gelen beraber uyuma sahnesi. Bir insan bir insanı en çok bu kadar sevebilir heralde, ki bu cümleyi kurmak bana çok mantıksız geliyor-du sevmek ölçülen bir şey mi ki çok veya az ile ifade edilebilir derdim ama başka türlü kendimi ifade etmekte zorlanıyorum. Sevgilisini güzel güzel izleyip (izlerken bu kadar yakışıklı olan *burası da mühim*) elini öpüp, sinesine çeken kim var arkadaşlar kiiiim?( Bu arada bu sahnenin çekim açısı ne kadar mükemmelloydu. Bir tebriks de kamera arkasına!)