Kendini beğenmiş, soğuk, burnu havada bir adamla tanıştık bir gün. Daha saatler önce evlendiği kadını bırakıp giden biriydi. Kimseyi tanımıyordum halbuki ama söylendim yine de ona. Sonra Berlin’e uzandı yolumuz; evine girdik, onunla yaşamaya başladık ve ben yine söylendim. Anlamadan, dinlemeden, tanımadan... Egosu arşa değiyordu fakat gözlerinde öyle bir ışık vardı ki, anlatamam. O ışık onu tanımak için can atmamı sağladı. Sevmek istiyordum çünkü onu. 

Biraz daha izledim, biraz çocukluğuyla beslendim, biraz hayallerini düşledim; sonra dedim ki “Ben Kerim’i severim!” Yanılmadım, günler geçtikçe kabullendim o genç adamın huysuzluğunu. Şimdilerde ise kalbim “Kerim, Kerim.” diye çarpıyor.

Kalbimin Kerim diye çarpmasının da sebepleri var elbet. Naif bir çocuğun hayallerinin peşinden gitmesi, bencil bir yetişkinin hayallerinin yıkılması, kalbinin üzerindeki tozu silkeleyip aşka uzanması ve dahası… İşte böyle, onu her şeyiyle sevdim. 

Ve kendimce Hayat Şarkısı'nın Kerim Cevher'ini, Kerim Cevher yapan özelliklerini listeledim.