Küçük prens'in belki biraz hayalleri karıştı. Bir iki tutam kurcaladı sarı saçlarını. Mavi gözlerini dikti kızın üzerine. İnceledi, inceledi.. Yüzünün her bir hattında bir hayal aradı, taradı ve buldu. Oradalar işte. Bir iki nebze parıltı gizli ölümcül gamzelerinde. Ve sonra elini uzattı. Dokundu kızın yaralarına. Masum masum okşadı. Kendi delik deşikliğinden habersiz. Sakince. Kanayan onca yaraya birer birer gül yaprağı bıraktı. İster istemez tekrarlattı döngüyü. Önce bıraktı. Sonra geri çekti kendine. Boşluktan. Kız yine viran. Meraklı. Sessiz. ''Ne kadar boşuz? Ne kadar parçam kaldı?'' diye sordu tekrar ve tekrar.