*

 

İlk Bakış yorumu yazmak için bilgisayar başına oturmadan bir kere daha düşündüm: Acaba izlediğim ilk iki bölümde ne olmuştu? Konuya girmişlerdi de ben mi anlamamıştım. Sakin, sessiz kafayla düşündüğümde aslında hikâyeye çoktan girildiğini, nasıl ilerleyip nerelerde tıkanabileceğini, kimler arasında nasıl ve ne sertlikte çatışmaların çıkarılabileceği çoktan verilmişti. Bu yüzden diziyle ilgili izlenimimi “Şeytan ayrıntıda gizlidir.” cümlesiyle özetleyebilirim

Aslında bu maddede çok tutarlı da düşünemiyorum nedenini şöyle açıklayayım: Bana kalırsa dizinin ilk bölümünde konunun fazla uzun tutulmuş. Fikrimce ilk iki bölümde anlattığı her şeyi sadece pilot bölümde anlatmak da mümkün olabilirmiş. Zira bu gereksiz uzunluk dizinin temposunu da bir ritim düşürmüş. En azından bende uyandırdığı hiç bu yönde. Kaldı ki ilk iki bölümde anlatılanların çok daha fazlasını içinde röportaj ve sahnelerin de bulunduğu özel bölümde izlemiştik. Diziyi sonuna kadar izlemek konusunda kararlıyım. Umarım bölüm sayısı arttıkça hikâye de vites arttırır ve böyle güzel bir prodüksiyonu “…Ama çok yavaş ilerledi!” diye hatırlamayız.

 

Hafıza kaybı, hatırlayamama gibi temellere oturtturulan hikayelerin Türkiye ekranlarda çok fazla müşterisi yok. Ancak yurtdışında oldukça satıyor. Missing Nine dizisi de bu satıştan payına düşeni almak için kollarını sıvamış ve sanırım “hatırlayamama” kurgusuyla hazırlanan en iyi işlerden biri olacak.

Missing Nine için bir diğer ilk izlenimimin ise bir felaket hikayesini bazen gizemli, bazen entrikalı, bazen romantik, bazen de komik bir şekilde sunacağını hissettirmiş olması. Açıkçası sürekli ağlayan ya da sürekli entrika peşinde koian hikayelerle yıldızım pek barışık değil. İnsana dair tüm hisleri başarılı bir oranla sunup; beni bir histen diğerine acısız bir şekilde geçiriyorsa gözümde başarılırdır.

 

Missing Nine dizisiyle ilgili başından bu yana dikkatimi en çok çeken oyuncuların kostümleri oldu. Krem, kahverengi ve tonları. Basın toplantısında dizinin yönetmeni Choi Byung Gil bunun bir anlamının olduğunu söyledi.

 

Renkler, kalabalık kadro, kurulan çatışmalar sanırım izleyeceğim tüm bölümlerde bu üç değişkenin neden ve sonucunu arayacağım ve böyle felsefesi olan işleri izlemekten zevk alıyorum. Yukarıda bahsettiğim hikâye yavaşlığı kaygım, tam bu noktada yerini beyin jimnastiğine bırakıyor. İşte aradığım ruh bu!

Prodüksiyon ile ilgili bir şey söyleme gereği hissetmiyorum bile. Bayıldım! Resmen on altı bölüm boyunca film prodüksiyonuyla dizi izleyeceğiz.

*

Özetle; Chanyeol merakımla başlayan Missing Nine, yerini nitelikli hikayesi ve güçlü bir prodüksiyonlu bir diziyi izleme keyfine bıraktı. Bakalım Kore usulü “Survivor Ünlüler” nasıl oluyormuş.