Tutkulu, korkusuz, içten, hayalperest, dik başlı.

Hayalperestliğini isterdim sanırım. Hiçbir zaman pembe hayalleri olan biri olmadım. Her zaman isteklerim oldu tabii ama bunlar için hırslanmadım, illa olsun diye çabalamadım. Benim için hayırlıysa zaten olur dedim hep. Hayal kırıklığına uğrayıp üzülmektense; akışına bırakıp mutlu olmayı seçtim.

En sevdiklerimden ‘İç Pilav’ derim. Ciğer, badem, kestane şöleniyle birlikte ben içindeki “kuş üzümüyüm” diyebilirim. O olmasa ağır tatlar arasındaki ince ve tatlı geçiş nasıl sağlanabilir?

İlk audition’ımı 2014 yılında Yeşil Deniz dizisi için vermiştim. Yönetmenle ilk tanıştığımızda o kadar utanmıştım o kadar çekinerek konuşuyordum ki “sanırım sen bu işi yapamayacaksın“ dedi. Ayağa kalkıp ceketimi çıkardım. “Yaparım, hadi başlayalım“ dedim. Bir kaç tekrardan sonra teşekkür edip dizinin iki bölüm senaryosunu verdi. Aradan 1 hafta geçti. Bir baktım ki setimin ilk günü.

İnanın aklımda kalan bir şey yok. Ama kim bilir neler yapmışımdır.

İsyan akıl dışıdır benim ciğerim; isyan sanattır.

Karakteri çıkarırken herkes o kadar uğraşıyor ki.. Günlerce haftalarca süren beyin fırtınaları, denemeler, yazıp çizmeler sonucu karakter ortaya çıkıyor. Benim elmas gibi işlediğim şeyi başkasının tek seferlik bir eğlence için kullanmasına müsaade etmem. Ben de kimsenin elmasını kullanmak istemem. Bu çok özel apayrı bir durum. Bu soruyu pas geçiyorum. 

Cem Adrian. Tişörtünü giymedim ama odamın duvarlarına resimlerini yaptığım çok oldu. Şuan da çok iyi iki dostuz. Bizimkisi hayranlıkla başlayıp sonunda muhteşem bir dostluğa dönüşme hikayesidir. 

Rönesans Dönemi/Floransa. Bilimin, felsefenin, eşsiz sanat patlamalarının olduğu döneme. 

Benim için bugüne kadar ki en büyük çılgınlık lisede resim bölümü öğrencisiyken, oyuncu olma kararını vermekti. Ve dahası;  bu tempodayken hâlâ bir elimle resim öğretmenliğinden mezun olabilmeye çalışmak.

Öyle olmazsa olmazım bir dizi yok. Ben daha çok iyi bir film izleyicisiyimdir. Aklıma geldikçe izlediğim tek dizi Peaky Blinders. Yemezsem olmaz dediğim bir abur cuburum yok. Dikkat dağıtıcı buluyorum. 

Güne bir kitabın dünyasında başlasaydım bu kitap Rüzgar Gibi Geçti kitabı olurdu. Kitabın baş karakteri Scarlett O’Hara’nın umursamaz ve güçlü tavırları bir kadın olarak idol alabileceğim türden. Bu sebeple hem Scarlett’le tanışıp uzun bir sohbet etmek, hem de o dönemin sosyal yaşantısını gözlemlemek isterdim. Öğlen de bir dizinin dünyasıyla devam edeceksem bu kesinlikle Friends olurdu. Dizideki arkadaş grubuyla Central Parktaki her zaman takıldıkları kafede buluşup onlarla birlikte kahve içip Phoebe Buffay’in bestelediği şarkıları dinlemek isterdim. Ve son olarak geceyi Pretty Women filmiyle noktalamak isterim. Julia Roberts ve Richard Gere ile birlikte opera dinletisi muazzam olurdu.

Çekilmez kelimesi çok ağır bence. Çekilmeyecek derecede olsaydı bu işi yapmazdım. Her işin kendine göre zorlukları var tabii ama ben yine de bunları sorun olarak görmüyorum diğer meslek gruplarıyla karşılaştırdığımızda. İşimin en sevdiğim tarafı ise bambaşka şekilde davranmak. Cemre olarak yapmayacağım şeyleri Fatoş olarak Melis olarak vs. yapabilmek. Hissetmediklerimi onlar üzerinden hissedebilmek.

Barışizm.

Hayatta bir sloganın var mı? Varsa nedir?