Candan, neşeli, hoşgörülü, cevval, inatçı.

Bir kardeşim veya ablam olmasını.. İkisi birden olursa daha da şahane! Ailemin tek çocuğuyum ve kardeşlik duygusunu hep merak ettim, neredeyse tüm televizyon kariyerim boyunca da kardeşli karakterlere hayat vermek nasip oldu. Kalbim temizmiş. 

Dizi zeytinyağlı dolma, ben de yenibahar.

İlk audition’um Asi dizisi için Cevdet Mercan’la olmuştu. Hep minnetle ve gülerek hatırlıyorum.. Onun samimi ve neşeli tavrı, beni en doğal halimle oynamaya teşvik etmesi, şu an benim için  vazgeçilmez olduğunu hissettiğim oyunculuk kariyerimin ve bana getirdiği binlerce güzel şeyin kapısını araladı.

İlk işim Asi’de, ilk sahnemde oynarken, görüntü yönetmeni sessizce “ön,arka, ön, arka” demeye başladı. Ben de repliklerimi söylerken hafifçe öne arkaya sallanmaya başladım. Kaydı kesip “naapıyosun Elif’çim?” dediler, neyi yanlış yaptığımı da anlamadım. Neyse sonunda kameranın neti için verilen komutla sallandığım ortaya çıktı.

Zeynep karakterinin terapistine sorduğu soru: “İnsan kaderini değiştirebilir mi?” Bizi biz yaptığına iliklerimize kadar inandığımız, inandırıldığımız özelliklerimizin sınırlarını aşıp kendimize koşullandırılmalarımızdan azade bir yaşam kurabilir miyiz? diye açıyorum ben bunu içimde ve bence hepimizin ama hepimizin en derin sorusu bu. 

Karadayı’daki İlknur’u, Bülent karakterini oynayan ve bence İlknur’u benden sonra en derinlemesine hisseden Deniz Hamzaoğlu oynasın, ben de Mahir’i oynayayım isterdim. Bu toplumda, etrafındaki onu seven sevmeyen herkesin manevi beklentilerle bir ilişki kurduğu, güçlü ve erdemli olmak kalıplarıyla şartlandırılmış bir erkek olmak, bütün ailenin hatta mahallenin sorumluluğunu almak ve bu koşullarda bile kendini, aşık olduğu kadını dinlemeyi, tanımayı, saygı duymayı ve olduğu gibi sevebilmeyi öğrenebilmek nasıl bir şey, bunu deneyimleyebilmek isterdim.

Eros Ramazzotti. Bütün o şarkıları bana söylediğinden o kadar emindim ki.

M.Ö. 600’lü yıllar Babil. Babil Kulesi’nin yarı hayali de olsa resimlerini ve İştar Kapısı’nı gördüğümden beri hep aklımda; ben ölmeden zaman makinasını bulurlar da bana da fırsat doğarsa oraya gideyim diye. Heykel okuduğum yıllarda 2 yıl boyunca, Babil Kulesi merkezinde, hafızamızın, depolama ve arşivleme sistemlerimizin mimariye yansımasını antropolojik olarak değerlendirip heykele yansıtmaya çalıştığım hummalı bir süreç var. 

Bir sürü mantıksız ve havai şey vardır elbet ama yaparken hiçbiri bana çılgınlık gibi gelmemişti. 

Biraz geç de kalmış olsam şu anda The Handmaid’s Tale’i seyrediyorum. Normalde dizi başına geçtiğimde 4 - 5 bölüm birden izlediğim için bardaklarca çay ve yanında çikolatalı müsli bar gider ama bu dizide insanın boğazı öyle bir düğümleniyor ki, aralarda su bile içmek zor oluyor!

 

Biri derinlemesine algımı ve ruhumu inceleyebileceğim bir insani drama hikayesi ya da deneme (Six Feet Under, Mad Men, İstanbullu Gelin, Kaldırım Serçesi, Kurtlarla Koşan Kadınlar, Saatleri Ayarlama Enstitüsü, John Berger’in neredeyse tüm kitapları). Biri fantastik bir alem süsüyle, masalların da yaptığı gibi beni alışık olduğum dünya algısından koparıp normalde göremeyeceğim şeyleri fark etmemi sağlayacak bir güzelleme, (Marquez’in bütün kitapları, Howl’un Yürüyen Şatosu, Narnia Günlükleri, Ursula K. Le Guin’in tüm kitapları, Kurt Vonnegut Hi-Ho, Yüzüklerin Efendisi serisi, The OA). Biri de kendiyle ve otorite figürleriyle dalga geçen zeki bir aklın hicivleri olsun. (Girls, Fleabag, duygularını ortaya koymaktan da, politik olarak düşüncelerini ifade etmekten de çekinmeyen Stand-up komedyenler) Bunlar ve benzerleri düzenli ve dengeli olarak hep hayatımda olsun da yazılı, sesli, görüntülü, ne formatta gelirlerse gelsinler. Hem içinde yaşadığım dünyayı anlamlandırabilmem kolaylaşıyor, hem de yalnız olmadığımı hissediyorum; ayaklarım yere daha sağlam basıyor. Çok şükür benim gibi düşünen birçok insan var ve üretiyorlar da bütün ömrümce yetecek dizi, film ve kitap bekliyor beni.

 

Başka türlü yanına yaklaşamayacağım, deneyimle kazanılan farkındalıklar vadetmesi, ve en içtenlikle ortaya koyduğum bir duygunun, hiç tanımadığım ve beni hiç tanımayan biriyle aramda bu kadar güçlü bir köprü kurabiliyor olması bu işi benim için her koşulda çekilir kılıyor. En çekilmez yanı da işimi daha iyi yapabilmek için kendimce her türlü hazırlığımı yapıp, uzayan süreler sebebiyle herkesin telaş içinde işini yapması dolayısıyla performansımın göz göre göre düşüşüne tanık olmak.

Algıda popularizm.

Çektikten hemen sonra ‘harika bir sahne oldu’ diye düşündüğü sahnesi hangisi?