Tiyatro sezonu açıldığından bu yana tabiri caizse Evrim Doğan’ın rol aldığı, ikincikat’ın oyunu Kasap’ın ayaklı reklam panosuna dönüştüm. Her sohbette, yaptığım her röportajda olmazsa olmaz tavsiyelerimden oldu. Aslında bu sezonun yeni oyunlarından değil ama ben bu yıl seyretme şansı buldum. O kadar kamu spotu misali Kasap deyip durmuşken burada da bahsetmeden geçmeyeyim. Hayvan neslinin tükendiği bir dönemde, ülkede tek çare insan etiyse ve buna da öncü olan ironik şekilde Tarım Bakanlığı ise neler olur? Kasap açılır ve savaşların en büyüğü, vicdan savaşı başlar. Mert Denizmen’e (Hafızanızı tazeleyeyim Vatanım Sensin’in ilk sezonunda hikayesine tanık olduğumuz Yinon) sonsuz hayranlık duyduğum oyunda Evrim Doğan, yaşadığı vicdan muhakemesi ile izleyenin etrafındaki duvarları ona doğru emin adımlarla itiyor. Yerinizden kalkıp ona yardım etmek istiyorsunuz. Spoiler’a kaçmadan Kasap parantezini burada kapayıp Doğan’ı asıl radara yerleştiren “Şeymanımcım” karakterine geleyim. Bizim Hikaye’nin obsesif ve de bahtsız karakteri Şeyma’ya hayat veren Evrim Doğan’ın cevaplarını okuyunca “Ah be; keşke karşılaşsaydık da çekirdek çitleyip Sarmaşık’ın dedikodusunu yapsaydık” dedim. Tabii sonra da Central Perk’te Gunther’in leziz kahvelerinden içerdik diye düşündüm. Dipnot düşeyim; bugüne kadar yapılan RaniniTV Ekspres gösteriyor ki kesinlikle burada konuk olan oyuncularla bir Friends izlemesi yapılmalı! Bu notu da yazdığıma göre söz artık Evrim Doğan’da!

Bizim Hikaye’deki Şeyma’yı titizlik, obsesyon, iyi niyet, şanssızlık ve aşık kelimeleriyle betimleyebilirim.

Şeyma, bütün trajik hikayesi yanında oldukça komik bir karakter. Hep eğlendiren ve güldüren tarafını kendim için almak isterdim.

Bizim Hikaye bence türlü olurdu. Şeyma da içindeki domates. Neden? Bence sulandırır, renk ve de lezzetini verir.

O kadar uzun zaman oldu ki ve o kadar çok audition’a girdim, öyle şeyler yaşadım ki anlatamam. Genellikle auditionlarımda da komik anlar yaşanmadı pek. Benim için gergin ve stresli zamanlardı çoğu zaman. Fakat hiç unutamadığım bir anım var; Sevimli Tehlike filmi için Özcan Deniz’le yaptığım audition. Bana verdikleri sahneyi çalışıp gitmiştim ama Özcan Deniz bambaşka bir sahnenin repliklerini verdi. Ben şok oldum tabii. Ezber yok, hiçbir şey yok. “Boşver ezberi, duygusunun peşinde koşalım” dedi. İnanılmaz keyiflendim. Bittiğinde, “Tamam, oldu” dedi Özcan. “Rol senin” demesinin ardından birkaç kez daha “Oldu mu?” diye sorduğumu hatırlıyorum.

Spesifik bir hikayem yok ama en çok kendi oynadığın rolün ismiyle karşındaki oyuncuya seslenme şuursuzluğuma gülerim.  

Herkesin çok sevdiği, benim ve Reha’nın (Özcan) sıklıkla söylediği, senaristimiz “Banuhanımcıım”ın (Banu Kiremitçi Bozkurt) da kaleminden düşüremediği “Şeymanımcıım” ve “Fikribeyciim”.

Esra Bezen Bilgin’in Şeyma’yı nasıl yorumlayacağını çok merak ederdim. Ben de sanırım en ufağımız İsmet’i oynamak isterdim (gülüyor.)

New Kids on the Block’un Step by Step albümünün kapağını yaptırırdım.

1980’lerde New York’a ışınlanmak isterdim. O toplumda her kesimden insanın yaşadığı renkli ve capcanlı bu şehri ‘80’lerde görüp yaşamak güzel olurdu. Tabii yine oyuncu olarak.

Düşünüyorum ama bulamıyorum. Vakti zamanında çılgınlık gibi gelen şeylere sonra baktığınızda, “Aman canım, o kadar da çılgınlık değilmiş” diyorsunuz. Öyle yüksekten atlamak, uçmak falan da değilmiş gibi. Bence insanın kendi için yapabileceği en büyük “çılgınlık”, bir anda her şeyi bırakıp gittiği, kendine yepyeni bir yol çizdiği andır.  

Yabancı dizileri takip etmeye çalışıyorum ama çoğunda da devamlılık sorunu yaşıyorum. Bırakmadan izlediğim Game of Thrones ve Shameless var. “Yerlilerden ne izliyorsun?” derseniz; en çok çekirdek çitleyip hırsla Ufak Tefek Cinayetler’i ve mendil kemirirken de Kadın’ı izliyorum. Şanssızlığım ikisinin de aynı gün yayınlanması; “Kutsal Salı” diyelim (gülüyor.)  

Güne bir oyunla başlasam? O da Shakespeare’in oyunu olsa? Mesela Bir Yaz Gecesi Rüyası’nda cin olan Pak gibi uyanmak isterdim; öğlen Friends dizisinin dünyasında, akşam da Moulin Rouge filminin içinde vakit geçirmek isterdim.

Mesleğimin en çekilir ve de sevdiğim yanı uyumlu, sıcak ve anlaşan bir ekiple çalışmak; dayanılmaz olansa uyumsuz, soğuk ve anlaşamayan ekip. Ekip önemli!

Bazı “-ist-“ ve “-izm”lerin önüne geçmek için mücadele eden “Durdurist”, “Durdurizm” kavramını yaratmak isterdim. Faşist, terörist… Savaşı ve ırkçılığı destekleyen tüm saçma sapan “-izm”leri yok etmek için çıksa güzel olmaz mıydı? Olurdu.

Tüm yaşamınız boyunca tek bir rol oynama hakkınız olsa hangi karakteri seçerdiniz?