Variety: Öyleyse can alıcı sorumuza gelelim. OA doğruyu mu söylüyor?
Yoksa bu izleyicilerin sormasını istediğiniz soru mu?
Brit Marling: Bence hikayecinin
gerçekliğini sorgulamanın keyif verici bir tarafı var. Bir
izleyici olarak, çocuklar dizide sizi temsil ediyor. Onlar OA'in
hikayesinin gerçekliğini sorgularken aynısını siz de yapıyorsunuz. Belki de yolun sonuna geldiğimizde esas önemli olan noktanın ayrıntıların doğruluğu değil, OA'in dürüst olma çabası olduğunu göreceğiz. Hikayenin bir parçası bir metafor mu, yoksa tamamen gerçek mi sorusu bir yerden sonra önemini kaybeder ve aslında hikayenin özünün sadece bu grubun ihtiyaç duyduğu şeyleri anlatmak olduğunu görürsünüz.
Zal Batmanglij: Ben onun yaşadığı travmanın doğru olduğuna inanıyorum. Hikayesini tüm gerçekliğiyle anlatamamış olabilir ama bir şeyler deneyimlediği kesin. Detayların çok da önemli olduğunu sanmıyorum. Herkesin OA'in başına gelenler ile ilgili farklı teorileri var. İnsanlar ona bağlandıkça, işin eğlenceli tarafı da ortaya çıkacaktır.
Variety: Siz ona inanıyor musunuz?
Brit Marling: Bizim yorumlarımız izleyicilerinki kadar önem taşımıyor. Elbette onu canlandıran kişi olarak söylediklerinin doğruluğuna inanmak zorundayım. Bir yazar olarak ise izleyicilerin fikirlerinin benimkinden üstün olduğunu düşünüyorum. Bu sorunun doğru veya yanlış bir cevabı yok, sadece sizin ne hissettiğinizle ilgili bir durum bu. Eğer bir şeye inanmayı seçiyorsanız, onun hakkında şüphe de duymalısınız.
Variety: İzleyicilerin diziden hangi düşüncelerle ayrılmasını istersiniz?
Brit Marling: Yakın zamanda sevdiğiniz birini kaybettiyseniz Betty Broderick Allen'ın hikayesi kalbinize dokunacaktır. Eğer bir ebeveyn iseniz ve Steve gibi sorunlu bir çocuğunuz varsa, bu hikaye sizde empati duygusu uyandıracaktır. Genç bir kadınsanız ve başınızdan travmatik bir olay geçtiyse, OA'in iyileşme çabası size ilham verecektir. Biz bu diziyi çekerken olabildiğince doğruları anlatmaya çalıştık ve izleyicilerin ne tepki vereceklerini görmek istedik. Ortaya çıkardığımız bu hikayeyi sekiz saatlik bir film ya da bir romanmış gibi düşünüyoruz. Bir filmi izleyiciyle buluşturduğunuz an o artık size değil, herkese ait olur. Bu sürecin komik tarafı, bir bebeği taşıyormuş gibi hissediyorsun. Onu doğurup büyütüyor, emek veriyorsun ve sonra da çocuğunun gitmesine izin vermek zorunda kalıyorsun ki dünyayla tanışabilsin.
Variety: İkinci sezonla ilgili planlarınız var mı?
Brit Marling: Bu dizinin matematiğini oluşturmak üç yılımızı aldı. İlk bölümde hikayenin merkezinde neyin yer aldığını anlatmak istedik. Sanırım dizinin finaliyle ilgili en tatmin edici noktalardan biri de hem çocukların bir şeyleri kendince çözmesi hem de hikayenin devam edebileceğine dair açık kapı bırakılması oldu. Sezonlar arasında zaman farkı olunca, insanların ne hissettiğini ve ne düşündüğünü öğrenme şansı yakalayabiliyorsunuz. İzleyiciler de sorularının cevaplanması için beklemek zorundalar tabii. Eğer ikinci sezonu çekebilirsek bu herkes için heyecan verici olurdu.
Zal Batmanglij: Evet, öyle tasarladık. Olur ya da olmaz, bunu bilemem. Sanırım bu size kalmış. Eğer hikayemize yeterince bağlanırsanız bir şansımız olabilir. Bu hikayenin devam ettiğini görmek istiyorum. Brit ve ben bir şeyi çok iyi anladık, o da yarattığımız her şeyin bir bilmece olduğu. Dizide izleyiciler için bir sürü ipucu var. Çok az insan izlerken tüm ipuçlarını yakalayabildi. Örneğin ses mühendisimiz önemli bir nokta yakaladığında, aklımdan "Bu yalnızca diziye en yakın ve en tuhaf fikirli izleyicinin bulunması için tasarlandı" düşüncesi geçti. Kısacası her şey izleyicilerde bitiyor.
Kaynak: Variety
Çeviri: Dilara Gerçek