İDRİS NEBİ TAŞKAN: "Eren gibi ben de çok erken yaşta olgunlaşmak zorunda kaldım’’

 

(Gülüyor). Hayatı sporla geçen biriyim şeklinde özetleyip kaçamam, değil mi? Babam eski basketbolcu, basketbol antrenörü aynı zamanda. Annemin de spora ilgisi oldukça fazla. Hal böyle olunca ben de sporla, özellikle de basketbolla büyüdüm. Belli bir süre sonra bu bana yetmemeye başladı ve oyunculuğa merak sardım. Beğendiğim filmlerin kamera arkalarını izlerdim hep. Hani her çocukken küçükken bir film seyreder ve ona bayılır ya; bende de bu Yenilmezler’di. Sıkı bir Marvel’cıyım zaten. Belki okuyanların çoğu kızacak ama Batman yapmacık geliyor bana (gülüyor). Evet, nerede kalmıştık? Bu filmleri izlerken oyuncular için ne güzel hayatları var diye bakıyoruz ama benim hoşuma asıl giden şey kamera arkasında hata yaptıkları ve kendi aralarında eğlendikleri anlardı. Ve bu işi yapmak istedim. Ego demeyelim ama özgüvenli biriyimdir. Kendimi iyi tanırım. Oyunculuğu da koydum kafama. Tabii ki eğitim almak istedim. ‘’Bir işi yapacaksan önce eğitimini alman lâzım’’; hayat felsefemdir bu. Bana göre öyle kendini atıp yapamazsın. Oyunculuk dersi veren belirli kurumları aradım ama maalesef durumum yetmedi. Çok yüksek fiyatlar talep ediyorlar. Durum böyle olunca ister istemez, ‘’Sanata verilen önem bu mudur?’’ isyanı başlıyor. Her yer ticarethaneye dönüşmüş durumda. Ben 15 yaşındayken oyunculuk eğitimi almak istedim o hevesle ama benden çok yüksek ücret istediler. Belirli bir süre de olsa hayallerimi yıktılar.

 

Nişantaşı’nda basketbol okulumuz var. Babam küçük çocuklara basketbol öğretiyor ve aynı zamanda antrenörlük yapıyor. Ben de boş zamanlarımda oradaki öğrencileri çalıştırıyordum. Okula gelen çocuklardan birinin annesiyle, benim annemin iletişim de iyiydi. Kendisinin adını vermeyeyim ama sinema ve televizyon dünyasında bilinen, güçlü bir isim. Anneme beni sorup fotoğraflarımı istemiş. Sonrasında da Lale Eren’le tanıştım. Sonsuz minnettarım hem Lale Abla’ya hem de buna aracı olan o kişiye. Çünkü bu sayede audition’lara gittim. Arkadaşlar İyidir olunca O3 Medya, eğitimimi almamı sağladı. İki ay boyunca Ümit Çırak’la birlikte çalıştım. Hatta set başladığında bile Ümit Hoca’yı sete getirmek istediğimi bilirim (gülüyor). Ve bunu söylemekten de asla gücenmem.

 

Aslında oldukça ilginçti. Arkadaşlar İyidir’den önce ajanslara gittim, belirli kişilerle tanışmak istedim. Deneme çekimleri verdim. Babam bana hep "Çalışmak isteyene kimse hayır demez oğlum" derdi. Fakat ben kime gittiysem hep hayır cevabı aldım (gülüyor). Hiç unutmuyorum Arkadaşlar İyidir için beni aradıklarında da ben yine olmadığını düşünmüştüm. Beni O3 Medya’nın ofisine çağırdılar ama hiç ihtimal vermiyorum. Yine de tıpış tıpış geldim tabii. Bir baktım karşımda Lale Eren ve Zeynep Günay Tan. Zaten Zeynep Hoca’yı görünce bunun şaka değil, gerçek olduğunu anladım. Kendisi bana çok yardımcı oldu. Ümit Hoca’yla çalışmadığım anlarda Zeynep Hoca’ya gidiyordum. Eren karakterini konuşuyorduk.  Zamanla ben o çocuğa bürünmeye çalıştım. Tabii ilk başrol hatta ilk dizi, böyle olunca da yapamazsam edemezsem diye çok korkmuştum. Fakat düşünmemek lâzım. Attım kendini ortasına. Ancak hayatımda tevazuyu hep dengede tutmaya çalışıyorum. Aksi takdirde kendimden çıkmış olurum. Şöhretin baş döndürücülüğü ile tevazu arasında çok ince bir çizgi var. Dışarı çıkıyorum, herkes tanıyor, benimle gelip fotoğraf çektirmek istiyorlar. Bazen böyle anlarda havalara uçuyorsun tabii. Fakat hemen sonrasında "n’oluyoruz’’ diye düşünüp kendimi frenliyorum.

 

Hem de nasıl! (Gülüyor). Otopark sahnesini çekiyoruz. Tepede güneş var. "Eyvallah Süleyman Abi’’ deyip çıkmam lâzım. ‘’İyi akşamlar Süleyman Abi’’ dedim. Sonrasında ev sahnelerinde, anneme kötü kötü bakıp bağırmam gerekiyor. Fakat o kadar mutluydum ki o anda yapamıyordum (gülüyor). Alışamadım bir türlü. Arkada kamera var, dikkat sürekli onda. Bir de annemi canlandıran Pınar (Çağlar Gençtürk) çok tatlı ve muazzam kalpli biri. Keza babamı canlandıran Numan Abi (Çakır) de öyle. Karşılıklı sahnelerimizde çok zorlanıyorduk, gülüyorduk hep. İlk başlarda çok tekrar alınıyordu ve düşünsenize koca bir set sizi bekliyor bu esnada.

 

Of, evet! Bizimkiler bir de fanatik. Galatasaraylılar ağırlıktaydı. Görüntü yönetmenimiz Erhan Abi (Makar) koyu Galatasaraylı, ben de aynı şekilde. Fenerbahçeli neredeyse hiç yoktu. Beşiktaş ile Galatasaray çatışması oluyordu sette (gülüyor). Çok keyifliydi.

 

Süleyman Abi’ye gidiyorum. Hem de oldukça lüks bir otomobille. O gün Deniz Hoca (Koloş) beni gördü ve yanına çağırdı. "Çok gerginsin, suratından belli’’ dedi. Ben de "Açık konuşayım hocam, gerginim" diye itirafta bulunmuştum. "Bu çok güzel bir şey, benimle olduğunu gösterir. Ve daha rahat çalışırız’’ dedi o da. Derken kayıt başladı ve ben mahalleye geliyorum otomobille. O sırada çocuklar oynuyor etrafta. Ben de korna çalıyorum ki kenara çekilsinler. Bu esnada az kalsın bir çocuğu eziyordum. Heyecandan ne yapacağımı şaşırdım (gülüyor). Bir de tepemde de kocaman bir kamera beni çekiyordu o esnada. Köşeyi dönebilecek miyim, arabayı çarparsam ne olacak... Türlü türlü düşünceler kafamda. Son bölüme kadar heyecanlandığım sahneler hep oldu. Bence bu devam da edecek ve herkeste de olması gereken bir şey. Seviyorum bu heyecanı. İlk set günümde Cankat’la (Aydos) da sahnemiz vardı. Ben onu Maral’dan biliyordum. Ve karşımda tabii televizyonda izlediğim biri olunca onunla oynayacağım diye de heyecanlanmıştım (gülüyor). Hiç unutmuyorum sahne öncesi "Merak etme, ben de çok heyecanlıyım’’ demişti. Herhalde bunun ardından 20 kez yürümüşüzdür o sokakta.

 

(Gülüyor). Tabii, orada kendi sahamdaydım. Zeynep Hoca bana sadece güzel hareketler yapmamı söylemişti. Ben de bildiğim işi yaptım. Zaten basketbol benim için hâlâ bir tutku ama meslek haline dönüşmeye doğru gidince ben sıkılmaya başladım. Bir de zamanla baktığınızda işler, antrenörünüz, takım arkadaşlarınız sertleşiyor. Hayatın pek çok alanında olduğu gibi basketbolda da rekabet çok güçlü. Hayatımda beni mutlu ve motive ettiği kadar bana çektirmiştir de basketbol. Çok haksızlığa uğradım ve kandırıldım. Ancak dizide söz konusu basketbol sahneleri olduğunda tabii daha rahat duygu verebiliyordum.

 

En zorlandığım sahne açık ara Tarık Hoca sahnesi; hani o amfideyken hocaya atarlandığım an (gülüyor). Bir sürü yardımcı oyuncu geldi. Herkes bana bakıyor ve karşımda Emre Karayel var. Gözünün içine bakarak küfür edeceğim ona. Daha ne kadar zorlayıcı olabilirdi benim için bilemiyorum. Kaç tekrar alındığını da hatırlamıyorum o gün zaten. Heyecandan düşüp bayılabilirdim. Fakat Emre Abi o kadar samimiydi ki yanıma gelip, "Sen oynayana kadar ben buradayım. Rahat ol’’ demişti. Onun da bana yardımı sonsuzdur. Zaten ekipteki herkese minnettarım bu açıdan. En keyif aldığım sahne de yedinci bölümde altımız birden kaldırımda, benim evin önünde oturuyoruz. Sinirlerim bozuluyor ve kahkaha atmaya başlıyorum, bunun üzerine de herkes gülüyor. Kayıt denildi ama ben gülemiyorum. Geniş plan alınırken epey kahkaha attık, her şey yolundaydı. Zaten Hayal’le (Köseoğlu) göz göze gelmemiz yeterli. Bir de Numan Abi’yi her gördüğümde gülerim, aramız da çok iyiydi. Neyse benim yakınımı alırlarken yanımda Hayal ile Cankat vardı. Onlara ‘’Bakın, şimdi başımı çeviriyorum. Size döndüğümde ne yapın edin beni güldürün’’ dedim. Çünkü onların yakını alınırken kaba tabirle bildiğiniz maymunluk yaptım. Başımı çevirdim ve onlara dönüp baktığımda cep telefonundan Numan Abi’nin fotoğrafını açtıklarını gördüm (gülüyor). İşte, o saniyeden sonra da beni durduramadılar. Devamlı güldüm.

Çekimlere başladığımızda geniş, toplu, ikili; bu tarz terimleri çok iyi anlamıştım zaten. Ancak bir gün senaryoda rabarba yazdığını gördüm. Bar sahnesi için rabarba iki nokta üst üste ‘’n’aber’’ yazıyordu. "Allah Allah, rabarba kim, böyle isim mi olur?’’ diye düşünmeye başladım. Kafayı yedim. Meğer herkesin hep bir ağızdan konuşurken aynı kelimeyi söylemesine rabarba deniliyormuş (gülüyor).

 

İlk işimde çok güzel bir ekip ve yapım şirketi ile çalıştım. O nedenle çok şanslıyım. O3 Medya’ya, Lale Eren ve yönetmenlerimize ayrıca teşekkür ederim bana inandıkları için. Bu uzun bir maraton; bu şekilde bakmak lâzım. Her şeyin bir kısmeti var. Fakat kendi adıma çok güzel dostluklar edindim. Umarım bunu ekran başındakilere de yansıtabilmişizdir. Bir de arkadaşlar iyidir, unutmayın (gülüyor).

 

Her ikisi de muazzam yardımcı oldular. Klişe olacak ama haklarını ödeyemem. En basitinden bir vizyon kattılar bana. Kanallarımı açmamı, anda olmamı, duyguya girmemi ve bir karakter inşa edip onu zaman geçtikçe dekore etmeyi öğrettiler. Yorum olarak da Zeynep Hoca ilk yaptığım röportajı çok beğendiğini söylemişti. Bana mesaj atıp, ‘’Eren hakkında çok güzel konuşmuşsun. Rolünü çok iyi anlayıp içselleştirmişsin’’ demişti. İnanılmaz mutlu olmuştum o an. Zaten hem Zeynep Hoca hem de Deniz Hoca anda olabildiğimi söylerlerdi hep. Sınırlarımı zorlamamı sağlarlardı. Zaten Zeynep Hoca kolay kolay kimseye gidip çok iyisin demez. Anne gibidir ama aynı zamanda zor bir hocadır. Herkesi çok sever, biri üzüldüğünde ona gidip sarılır. Açık sözlü ve doğal biridir. Deniz Hoca da her sahnede potansiyelini görmeni sağlar ve içindeki seni zorlar.

 

Sırayla gideyim; Melisa çok saf, kalbi inanılmaz temiz biri. Setteyken onu hep kandırıyordum. Çok seviyorum onu. Keşke herkes onun gibi olsa, o zaman dünya böyle olmazdı. Su (Kutlu), aramızdaki en tecrübeli genç isimlerden. Zaten yürüyüşünden de anlarsınız. Dik yürür, kendine güvenlidir. Açıkçası böyle kızları severim. İkizim var, o da öyle. Su’yu zaten kardeşime benzetiyorum biraz. Kardeşim Zelal küçükken erkekleri döverdi (gülüyor). Hayal, bambaşka bir konumda benim için. Kelimelerle bile ifade edemem. Aynı şekilde Cankat da öyle. Çok komik bir çocuktur. Hayatımda duymadığım esprileri ondan duyuyorum. Çok çalışkandır ve disiplinlidir. Bazen onda kalırdım set günleri. Yorgunsam eğer, ‘’Yarın karavanda ezberlerim’’ deyip yatardım. O ise beni kaldırıp ezberlememi sağlardı. Akın (Akınözü), 26 yaşında, benden büyük. Bir röportajında benim için olmayan erkek kardeşim demiş. Gerçekten de öyleyiz. Zaten Yunus ve Eren’in arasının bozulmasına üzülmüştük. O meşhur doğum günü sahnesinin çekimleri de çok keyifliydi ama (gülüyor). Pınar Abla aynı zamanda bir öğretmen benim için. Çok sakin, espritüel, komik ve oldukça da doğal biri. Numan Abi’yi zaten başta anlattım. Muazzam bir adam. Onun da yeri ayrıdır benim için.

 

Çocukluk yaşamadım pek açıkçası. Eren’le benzeyen yanlarımız var. Çok çabuk büyümek zorunda kaldım. Annemle babam ben küçük yaştayken boşandılar. Baba gittiğinde istemsiz olarak bu evin erkeği benim düşüncesine giriyorsun. Zaten bu yüzden de kız kardeşime çok düşkünümdür. Annem daha sonra ikinci evliliğini yaptı Hurşit Baytok ile. Ben hocam derim ona ama babamdır aslında. Bugünlere geldiysem onun emeği tarif edilemezdir. Bana hep ‘’Sporcu gibi yaşaman, daha olgun olman lâzım’’ derdi. Şu anki disiplinimi onun sayesinde kazandım. Eren gibi ben de çok erken yaşta olgunlaşmak zorunda kaldım. 

 

Tabii, bazen çok çabuk sinirlenebiliyorum. Alt yapıda Azrail İdris derlerdi bana (gülüyor). Çok kavgacı bir çocuktum ve sahadaki gerginliğimle tüm profesyonellik giderdi. En sonunda bir gün internetten meditasyonlara baktım. Müzik dinlemezken dinlemeye başladım. Balkona çıkıp nefes egzersizleri yapardım. Sette de bir şey olduğunda arka tarafa gidip 10’a kadar sayıyorum ve öyle diğerlerinin yanına katılıyorum. Aslan burcuyum, öfkemden kaybettiğim anlar olmuştur hayatımda. Ancak şu an artık öyle değil tabii.

Spor yapıyorum. Çok kilo verdim. Vücuduma bakmayı seviyorum. Çok sosyal bir yaşamım yok. Sürekli görüştüğüm üç dört dostum vardır. Onlarla da dışarıda buluşmayız. Yiyeceğimizi, içeceğimizi alıp birimizin evinde toplanırız. Bence en keyiflisi de o.

 

(Gülüyor). Arkadaşlarımla Gökçetepe’ye gidip kamp yaparız. Yakın zamanda da oradayken gelip fotoğraf çekilmek isteyenler oldu. Benden önce onlar artık havaya giriyor direkt. Biri yaklaştığı an hemen benim yanımdan kalkıp fotoğraf çektirme potansiyeli gördükleri kişiye akılları sıra yer veriyorlar (gülüyor). Aramızda bunun esprileri de oluyor. Açıkçası biri beğenisini gösterdiğinde ya da fotoğraf çekilmek istediğinde tabii ona mutlaka vakit ayırıyorum. Fakat ilgiye alıştığımı söyleyemeyeceğim. Herhalde hiçbir zamanda alışamayacağım.

 

Instagram’da daha aktifim, seviyorum da. Snapchat çok saçma geliyor. Neden her anımı paylaşayım ki? Twitter’da yazmayı sevmiyorum pek. Bazen burç yorumlarını paylaşıyorum. Burçlardan anlamıyorum ama hoşuma gidiyor okumak. Zaten Türk kahvesi içtiğimde arada şakasına fincanı kapatıp anneme fal da baktırırım (gülüyor). Ben de anneminkine bakarım bazen. Yalandan makara yaparız.

 

Şu an benim için en önemli şey oyunculuğumla tanınmak. Arkadaşlarım fiziksel görünüşümden ötürü hep ajansa yazılmamı söylerlerdi. Eğer sadece bu nedenle beğeniliyorsam buna çok üzülürüm. İyi yerlere gelmek, yabancı dilimi geliştirmek istiyorum. Sınırlarım yok. Mesela eğer yakışıklılığım ile beğeniliyorsam çirkin bir karakteri de oynamayı arzu ederim.

Intouchables ve Fight Club

 

Intouchables’ın müziklerini de yapan Ludovico Einaudi’nin Una Mattina adlı şarkısına bayılıyorum. Karayip Korsanları ve Cesur Yürek filmlerinin şarkılarını da çok severim. Gayda sesi hoşuma gidiyor, rahatlatıyor beni. Bir de R&B dinlerim.

 

Kuzey Güney çok hoşuma gitmişti. Kıvanç Tatlıtuğ’un oyunculuğu bence çok doğaldı, hayranlıkla izledim. Vikings ve The Originals favorilerim. Aslında The Vampire Diaries’i izliyordum. Ve oradayken Klaus karakterini sevmiyordum. Ancak herhalde illüzyon etkisi olsa gerek Klaus ayrılıp The Originals’a transfer olunca ben de The Vampire Diaries’i izlemeyi bıraktım (gülüyor). Caroline karakterini de çok beğeniyorum, Hayal’e benzetiyorum bir de.

Dört tane var; birinde çok sevdiğim bir dostumun doğum günü yazılı, o da yaptırmıştı hatta. 13-14 yaşlarındaydık. Bir aslan dövmesi var ama korkunç (gülüyor). Dövme sanatçısı tanıdıktı ve bizim sayemizde kendini geliştirdi. Omzumda Griffin var. Özelliğini çok sevmiştim; sessiz, sakin ve iyi ama tersi de pis. Kolumda bir de ‘Hisset’ yazılı bir dövme var ama bunun hikâyesini size ayrı anlatayım (gülüyor).