Kahvaltı sofraları eksik, mahalle sessiz mi kalacaktı?

‘İyi şeyler birdenbire olur’ dedik, onlar Başeğmez onlara hüzün yakışmaz, elbet bir yolu bulunur dedik, bulutlara kadar yükseldik ve final sahnesinde resmen yere çakıldık. Şoktayım, üzgünüm. Gülen gözlerle dolu mutlu bir son beklerken ölümün soğukluğunu hissetmek çok üzücü. Hani bazı diziler vardır, gelen ölümlere şaşırmazsınız, kötü bir son beklersiniz. Fakat Beş Kardeş tüm bu ihtimallerden uzaktaydı. Onların başına gelebilecek en kötü şey karakola düşmek, dayak yemek, maddi kayıplara uğramak olmalıydı; öyle ki Sait’le Canan’ın nikahında uzayan ölüm muhabbeti bile bu ihtimali düşürmedi aklımıza.

Gözlerinden yaşama sevinci taşan adamların ölümü görmek isteyeceğim en son şeydi çünkü. Madem ekranda yer alamıyoruz, o zaman atlarımıza binip gidiyoruz demek ne derece doğru, bilemiyorum. Tek istediğim Başeğmez’lerin güzel yürekleri kadar naif bir final izleyebilmekti. Beş Kardeş mutlu mesut bitseydi sıradan bitecekti belki fakat biz o sıradanlığı sevdik. Canımız gibi sevdiğimiz, Başeğmez kardeşlerden biri gibi gördüğümüz kırmızı kamyonetimiz havaya uçmasaydı, yıllar sonra finali andığımızda gözlerimiz mutlulukla dolacaktı. Evet çok vurucu bir finaldi, koltuğa çakılıp kaldım, gözümden yaşlar döküldü ama ben mutlu değilim.

Oysa 11.bölümde, Sevda Tepesi’nde öyle güzellerdi ki, o anda ekranda final yazısı belirse itiraz etmezdim. Hep öyle bir son beklemiştim ben. Belki birçok şey eksik kalacaktı ama zihnimizde tamamlanması mümkün olacaktı, güzel hayaller kurabilecektik. Zaten Beş Kardeş izleyicisi erken final kararından dolayı oldukça üzgündü, haftalarca umutlarını sürdürdü; üzgünüm ama böyle bir finali hak etmediğimizi düşünüyorum. Finalin tek güzel yanı Leyla ile Mecnun müziğiydi, onun da ne derece hüzünlü olduğunu diziyi izlememiş olanlar bile anlamıştır zaten. 

Oğuz Atay’ı tekrar tekrar anarak ‘iyi şeyler birdenbire olur’ dedi ya kardeşler, nasıl da koltuklarım kabarmıştı. Kardeşler Sait’i mahcup etmeyecekti, her şey yoluna girecekti. Güzel başlamıştı aslında, her zamanki Başeğmez aksilikleriyle dolup taşmıştı dört bir yanımız. Sait’le Canan evlenmiş, Mukadder ve Hakkı kardeşlerin evine yerleşmiş, hatta yeni evli çiftimiz Melike’yi de yanlarına alıp balayına çıkmıştı.

Kardeşlerin Sait olmadan hayatta kalamayacağını az çok biliyordum fakat bu kadar da hesapsız kitapsız olmalarını beklemiyordum doğrusu. Tanesi 1000 liradan, saraylarda kullanılan bardaklardan almak şahane bir göndermeydi, tıpkı bir zamanlar Aziz’in ayakkabı kutulu sahnesinde olduğu gibi. Fakat o kadar paraya bir çay ocağı açamayan kardeşler hiç ekmek almaya da mı gitmemiş, bu beni çok düşündürdü. Hadi Orhan ve Aziz kabulüm, hadi Nazım gaza geldi ama ya Turgut? Sen bir imamdın, aldığın maaş belliydi, gayet düşünceli bir adamdın, ne ara bu hale düştün? Başeğmez abartısının hastasıyız ama bu mesele birazcık fazlaydı sanki.

Buna karşın kadınların tepkisi de doğruydu. Evet, aşkla karın doymuyor, hayatta kalmak istiyorsan bir yere kadar maddiyatçı düşünmek zorundasın. Evlilik dışarıdan çok güzel görünse de, merdivenleri kemirecek değillerdi sonuçta.  

Fragmandan beri merakla beklediğim bir an vardı ki, sahne boyunca güldüm. Orhan’ın uykulu uykulu kahvaltı masasına gelip, Hakkı’nın kucağına oturduktan sonra düşünce gücüyle kahvaltı etmesi şahaneydi! Hakkı’nın sahnelerin gerisinde dururken girdiği ruh haline de hayranım. Hakkı ve kardeşler biraz daha çok bir araya getirilse muhteşem sahnelerimiz olurdu, bu da Beş Kardeş’in keşfedilmeyen hazinelerinden biriydi bence.

Mukadder’in eve gelip torun da torun diye tutturmasının yanında zıbın muhabbeti de gerçekten çok hoştu. Kadın kaç yaşına gelmiş, torun sevip ona mercimek çorbası yapmak istiyor belki çok mu?

Nazım’ın Halkın Öfkesi’ni satarken yere yıkılıp ağlamaya başlaması ise bugüne kadar ağladığı sahneler arasında en anlamlısıydı. Bebek gibi büyüttüğü, tirajını arttırdığı gazetesini kaybetmek kolay olmayacaktı elbet. ‘Gazete sadece dört tarafı duvarla çevrili, üstünde damı olan yer değildir.’ diyerek ise en güzel selamlardan birini verdiler, Hababam Sınıfı’na selam olsun!

Gelgelelim dizi genel olarak şahane ayrıntılarla örülüyken final bölümünde zurna bir yerden zırt dedi. Kardeşlerin en -başrolü- Sait, dizinin finalinde bir göründü sonra ara ki bulasın. Balayına gitmesinler demiyorum, gitsinler ama Sait’siz dakikalar gözüme çok eksik geldi. Balayı dönüşünde de, durumu anlayıp yola koyuldu zaten. Sonrası malum. Sait’in kardeşlerini bu kadar iyi tanıyor olması çok hoş da, başına bunların geleceğini de tahmin etmeliydi bence.

Üstteki: Final sahnesinden önce biz/ Alttaki: Final sahnesinden sonra biz 

Mavi çaydanlığın baş köşede yer aldığı Başeğmez kahvaltıları, karakterlerin ruhunun derinliklerine inen, ilmek ilmek işlenmiş odalarıyla Başeğmez malikanesi ‘yaşa-yerleş’ diyebileceğim kadar hoş bir mekan olarak kalacak anılarımda. Gönül isterdi ki Sait’in her sabah kalkıp çayı demlediğini, kahvaltıyı hazırlayıp, kardeşlerini uyandırdığını düşleyelim ama onları sonsuzluğa uğurlayıp devam edeceğiz hayatımıza.

Başta Onur Ünlü, Serkan Keskin, Nadir Sarıbacak, Tansu Biçer, Osman Sonant, Fatih Artman ve Nihal Yalçın olmak üzere tüm Beş Kardeş ekibine çok teşekkür ediyorum. İyisiyle kötüsüyle 13 hafta boyunca evlerimize konuk oldunuz, bu tatlı masalınıza bizleri ortak ettiniz, var olun!

Ve haftalardır derdimi anlatmama olanak tanıyan Ranini’ye ne kadar teşekkür etsem az kalacak. Ranini.tv ailesine katılmam Beş Kardeş’in 4.bölümünün sonrasına denk gelir. Hayatımda yaptığım en iyi şeylerden biri Ranini’ye mail gönderip bu güzel ailenin arasında yer almaktı. İyi ki buradayım, iyi ki o maili göndermişim. Tabii ki 9 bölümdür benimle olduğunuz için sizlere de binlerce teşekkürler! Final sizde hangi duyguları uyandırdı, yorumlarınızı bekliyorum. 

Güzel günlerde görüşmek dileğiyle…