Çocuk eliyle gerçeği öğrenmek

Üzerinize afiyet biraz hastayım, hiç keyfim yok. Vücudum dökülüyor biraz da grip gibiyim. Normal şartlarda bu halimle bir ilaç içip yatıp uyumam lazım ama olmuyor, dönüp duruyorum. Biraz gergin, biraz sinirli biraz da kırgınım. Yani tam Mahir'in son sahnedeki hali gibiyim. Kâbus gibi bir şey bu olanlar diye düşünüyorum ve bu şok bize bir süre gider galiba. 

Geçen hafta bahsettiğim "kötülükler deryasına girme dersi"mizden bu bölüm bıraktığımızdan da fena halde sonuçlar aldık. Acı, gözyaşı, hüzün zaten hep sevdi bizi. "Yok ya hu bu kadarı da olmaz" dediğim ne varsa oldu bu sezon. Mahir ve Feride'ye doyamayacağımızı düşünerek yola çıktığımız sezonun 27 bölümü geride kaldı ve ben hiç doymadım. Sizde de durum aynıdır eminim. Belgin izlemekten son derece sıkıldım, kötülüklerden yıldım. Şöyle bir tadında mutlu mutlu birkaç bölüm demiyorum artık onu bile geçtim, sahne izlemedik bu sezon. Bırakın mutlu şeyleri önümüze "yeni bir umut" diye sürülen bebek iki bölümde gitti. Bir başka bebek ise annesi tarafından terk edildi! Üstüne de Beyefendi gerçeği açığa çıktı, gene bir çocuk eliyle. Çocuklar en hassas noktam. O yüzden bu kırgınlık hiç geçmeyecek burada duracak. Dursun zaten belki bana ilerde lazım olur!

Umut, adalet ve aşk diye benimsediğimiz her şeyin bir bir kumdan kaleler gibi yıkılmış olması çok acı geliyor. Bundan sonrasını izlememe gibi bir düşüncem oluştu dün gece ama gelin görün ki başladığımı bitirmek gibi berbat bir huyum var! Bir bölüme bir mekân kavramı aynen devam ediyor. Karakol, mahkeme ve hastane derken bir bölümü daha bitirdik. Sosyete Yusuf da gittiğine göre ve kabadayılar âlemi artık kendi kendini yok ettiğine göre artık ciddi ciddi bizi ilgilendiren sahnelere geliyoruz galiba. Niye geldiklerini zaten anlamadığım gibi bu sevimli âlem, niye gittiklerini hiç anlamadım. Mahir'e bir katkıları oldu mu ondan bile emin değilim. Mahir'den aldıklarını saymıyorum onların hiç telafisi olmayacak. 

Bölümün tek iyi olayından başlayayım o zaman bugün. Bölümün en güzel sahnesi bir baba olarak kızının acısını görüp, o yaşına rağmen özür dileyen ve yaptığı yanlıştan dönen Nazif Baba'nın babalığıydı. Aslında gerçek baba olmak nasıl olur onu yeniden gösterdi herkese. Songül’ün "Osman beni seviyor ama sizden çekindiği için dönmüyor" deyip babasından yardım istemesi komik bir detaydı. Babası gönlü geniş bir adam eyvallah ama o da biraz fazla oldu sanki. Ama gecenin en komik anı benim için Lale hanımı görünce yaşandı. Çok yaşayın iyi mi kırk yıl düşünsem Turgut'u vurmak için Lale hanımın çıkıp geleceği aklıma gelmezdi. 

Neyse Songül ve Nazif Baba birbirini onardı geçti kırgınlıklar, peki hiç geçmeyecek olan yaralar? Gerçi ben İlknur'un da kolay kolay kendine gelemeyeceğini düşünmüştüm durum çok başka gelişti. Umarım şu yumuşak geçişlerin en yumuşak olanı Feride için saklanmıştır. Yoksa bu kadar acı hem bize hem de Feride'ye çok fazla. Feride'nin dizinin en masum insanı olduğunu düşündüm hep. Ama hep en büyük acı ve üzüntü kendisine ait oldu ve daha fazlası olacak. Henüz birkaç saat önce bebeğinin varlığını öğrenip, hem de bu kadar anne olmak isterken bu bebeği kaybetmek hiç adil olmadı. Hele ki bunun Belgin eliyle olması bence en olmaz şeydi. Geçen hafta aşk ve saplantı arasındaki farkı yazdım durdum. Belgin'in Mahir'e bir minnet borcuyla başlayan süreci bizi nerelere getirdi. Ahmak böyle severmiş! Seveyim derken olmadık zamanda kafasına geçirirmiş taşı. Bizim bugün başımıza gelen de böyle bir şey tam olarak. Sağımız, solumuz birilerini çok sevdiğini iddia eden insanlarla dolu dizide!  Gelin görün ki bu sevgi insan öldürtüyor, doğmamış çocuğun bile günahına giriliyor. Her şeyin başı olan sevgi insanı nerelere sürüklüyor. Belki de bilmeden sonunu hazırlıyor böyle bir sevgiyle bu insanlar. Misal Belgin taşı alıp kendi kahramanını öldürdü bugün aslında. Hem bebekten etti Mahir'i, hem de sayesinde Mehmet Saim'in gerçek yüzüyle tanıştırdı. Boşa demiyorlar kul kurar, kader güler diye. 

Çok güzelsin maşallah ama Mahir'i koluna kelepçelesen de olmaz o iş!

Birinin sizi zorla sevme ihtimalini bile göze almak delilikten öte bir şeydir. Ama benim gözümde artık Belgin âlemin en kötü ve saplantılı âşık kadınıdır. Bence ünvanını güle güle kullansın. Aşkın insan gözünü kör ettiğini tecrübe etmiştir çoğu kişi. Lakin bir adama sahip olmak için henüz doğmamış bir bebeğin ve annesinin canına kast etmek bir caniliktir, katilliktir. Bunu aşk gibi güzel bir duyguyla harmanlayıp yaptım derseniz, aşk da size en büyük kazığı atar yeri ve zamanı geldiğinde. Saplantılar geçici olmaz, olamaz. Bunlar devam eden durumlardır, sürekli vites yükseltirler. Feride Mahir'den geçmeyeceğine göre Belgin de durmayacak demektir. Ama lütfen dursun artık. Feride'nin de güçlü kuvvetli olma zamanı gelmedi mi artık?

Olayların patlak verdiği ve sonunda Mahir'in Beyefendi gerçeğiyle tanışmasına geçelim. Mahir'in hastanedeki hali ve dik duruşu muazzamdı. Odaya girmek için çabalamasına, Feride'yi görünce yüzünde oluşan acı tebessüme bittim. Aslında daha ilk dakikadan dedim Mahir bebeği başkasından duyduysa bebek gitmiştir diye!

Aha da Mahir gördü!

Koca koca adamlar planlar yaptı ama kader çok başka türlü tecelli etti. Yüzlerce defa Mahir bu gerçeği nasıl ve kimden öğrenir diye düşündük durduk kısmet küçücük bir çocuktan öğrenmekmiş bu acı gerçeği. Belki de Mahir'in gerçeği de hep çocuklar olacak. Düğün gününde patlayan bir arabayla başlayan sürecin, kendi çocuğunu kaybettiği günle noktalanması. Yani hayatını cehenneme çeviren kişiyle bir çocuk eliyle tanışmak. Acaba Mahir bu fikirden ne kadar memnun olacak? Bunların olacağını zaten biliyorduk asıl bundan sonra Mahir'in ne yapacağı mühim. Son sahnedeki o büyük gerçeğe uyanmış Mahir'in bir şey yapmaması tek isteğim. Feride'nin her şeyden habersiz halini de düşününce lütfen hayat şu gariplere bir kıyak geçsin artık. Nasıl bir dönüş olacak bilmiyorum ama gerçekten bunca acıya değdi diyelim o sahneyi görünce.

Not: Gece bölümü izlerken çok sevdiğim ve sağlık sektöründe çalışan bir dostum mesaj attı. "Umut bu ya ister misin bebekler ikiz olsun, biri gitmiş olsun sadece" dedi. Valla ben umut etmek istiyorum artık zira ortada umuda dair bir kalıntı kalmadı. Nasıl olur bilmiyorum ama Mahir ve Feride'yi birbirine bağlayacak bir bağ lazımdı tam bu ara. Aşk kadar güçlü bir bağ. Mümkünse artık kimsenin koparmayacağı bir bağ.