Bir varmış bir yokmuş

İki hafta önce hem dizimizin yüzüncü bölümünü kutladık hem de benim doğum günümdü. Sevgili Ranini’nin senarist hanımlarla yaptığı röportajın sonunda senaristlerimiz, “Feride hamile” müjdesini vermişlerdi. Umutlu bir hediye gibi… Çok mutlu olmuştum ama yine de temkini elden bırakmayarak, o haftaki yazımda “Ben size nasıl güveneceğim?” demiştim. Evet, öyle söylemiştim ama yine de güvenmiştim. Güvenmiştim güvenmesine ama yine de korktuğum başımıza geldi. Yine hevesimiz kursağımızda kaldı. Mahir’in sezon sonunda mahkemede söylediği gibi, umudumuz öldü.

Eskilerden bir söz vardır: tanrı köylüyü sevindirmek için önce eşeğini kaybeder sonra buldururmuş. Ama bizim payımıza bir varmış bir yokmuş gibi gelen bebek umuduyla önce sevinip sonra da daha çok üzülmek düştü. Zaten son zamanlarda bizim payımıza hep daha da çok üzülmek düşüyor. Diziyi izlemeye başladığımda çok yoğun çalıştığım bir işim vardı. Gün içinde İstanbul’da ya da şehir dışında koşturur, gece de o günün raporunu girerdim. O koşturmaca arasında Karadayı’yı düşünüp mutlu olduğumu hatırlıyorum. Kendime ayırabileceğim beş dakikam bile yokken Feride’nin yaşadığı hislere sevinirdim. Mahir’in babası için gayretini takdir ederdim. Bitmeyen yollarda kendimi Karadayı’yla avuturdum. Şimdi ise Karadayı’yı düşünmek üzüyor beni. Üzmek ne kelime içim eziliyor. Düğün arabasında patlayan bombadan sonra her bir parçamız bir yana savrulmuş, savrulan her parça da bir ateşin içine düşmüş gibi. Her defasında daha çok yanıyor canımız.

Ne yazık ki artık hiçbir şeyi iyiye yoramıyoruz. Mesela Mahir hastaneye geldiğinde Feride’nin hamile olduğunu öğrendiği an, bebeğin düşeceğini anladım. Bebek eğer düşmeseydi de Mahir bunu uzun bir süre öğrenemeyecekti zaten. Yine de kötünün iyisi diye ben kendimi bu ikinci ihtimale hazırlamıştım. Elli bölümdür müjdesini beklediğimiz bebeğin, müjdesini kendi ağızlarıyla verdikleri bebeğin daha iki bölüm sürmeden yok olmasını göstermezler herhalde diyordum. Oluyormuş. Eski bölümlerden birinde Feride’nin tavrına karşılık Mahir de “hâkime hanımın canı sağ olsun” demişti. Ne yapalım biz de aynısını söyleyelim.

Bu kadar sitem ettik de hiç mi güzel bir şey olmadı bu bölümde? Oldu elbet. Zaten arada verilen güzellikler olmasa, böylesi acıyı izlemek için acıdan zevk alıyor olmak gerekli. Bu bölümün güzelliği Nazif Babamdı. Her zamanki kalender Nazif Baba geri gelmişti. Bir yere gitmemiştir muhakkak ki. Yaşadığı acılardan bocalıyordur o da. Yine de kızını karşısına oturtup ondan özür diledi ya benim gönlümdeki tüm kırgınlıklar geçti o anda. Songül zaten çoktan affetmişti de. Benim tek beklediğim buydu. Bir küçük özür hatta sadece bir pişman bakış bile yeterdi bana. Artık Nazif Babam derken hep o gönül kırıklığını anımsamayacağım ya bunun için çok teşekkür ederim. Songül’ün de dediği gibi iyi ki varsın Nazif Baba. İyi ki Nazif Baba gibi bir karakteri yazdınız ve iyi ki ona Çetin Tekindor hayat veriyor.

Cumartesi günü fragmanda Feride’nin kaza geçirdiğini gördüğüm anda kızdım, üzüldüm, söylendim, bazen umutlandım ama hep kendi hislerimdi aklımda olan. Bölüm başlayıp da Mahir durumu öğrenince, bebeğin düşeceğini anladım ve ilk defa o an Feride’nin çok üzüleceği düşüncesi geldi. Evet, en çok Feride’nin o halini görmek beni üzecekti. Nitekim öyle de oldu. Yalnız bir sahne var tekrar izlerken fark ettiğim: Mahir ilk kez Feride’nin yanına geldiğinde el ele konuşurlarken içeriye Mehmet Saim dalıyor. Mehmet Saim “Çık dışarıya” diye Mahir’e bağırırken Feride’nin Mahir’in elini bir sıkışı var, bir durum en güzel böyle anlatılabilirdi herhalde.

Şuan tam olarak seksen beşinci bölümde trene binip de Mahir’i terk eden Feride ruh hali içindeyiz. Tamam, gitmek yapabileceğimiz bir şey değil. Gidemeyiz ama geri dönüp de “söz verdiniz, iki çocuğu görmeden bitmeyeceğine dair söz verdiniz” diye söylenebiliriz sanırım.

Son olarak, Beyefendi’nin kim olduğunu Mahir anladı. Başkalarına anlatması da ispatlaması da zor tabi, hele Feride’ye. Her şeyin sebebinin sevdiği kadının babası olduğunu öğrenen Mahir, Bakan Bey’e ne yapar hiç bilemiyorum. Feride’ye bu durum nasıl söylenir, hiç bilemiyorum. Tek dileğim: Feride’nin ne kadar üzüleceğini bilsem de Bakan Bey önce Feride’nin gözünden düşerek çeksin cezasını bir de ölürken –ki ölecektir herhalde- Mahir’in eline bulaştırmasın kanını.