Adı Efsane: Vedalar, yeni heyecanlara gebe...
Adı Efsane; gayet bilindik bir konuyu parlak bir reji ve izlenesi oyunculuklarla bezeli bir şekilde ekrana sürdüğünde takipçisi olmak ve her hafta yazarak eşlik etmek istemiştim. Gençler, ışıl ışıldı ve genç oyuncuları izlemekten inanılmaz zevk alırdım. Devrim Yalçın’ın rejisiyle ilk defa tanışmış, bu tanışıklığımın daim olmasını dilemiştim. Senaryo ekibiyle yolum ilk defa kesişmişti, bu yolculukta direksiyonu nereye çevireceklerini merakla bekliyordum. Sözün özü, elde potansiyeli yüksek bir iş vardı; zirveye yükselmek sürpriz olmayacaktı.

Günler geçti, eldeki potansiyel unutuldu. Seyircinin keyifle izleyebileceği hikaye acılara gark oldu. Hal böyle olunca da; basketbola, gençlerin hikayelerine odaklanan, gülmek isteyen seyirci umduğunu bulamadı. İşin drama ayağı da abartılı kısımlarla kurgulanınca ortaya ‘Hakan’ın acıları’ olarak adlandırılabilecek rahatsız edici bir hikaye bütünü çıktı. Tarık Hoca ve kızlarının hikayesi de temelsiz kalmıştı. Tarık Hoca kimdi, neden bu durumdaydı, geçmişte ‘Efsane’ oluşundan ve maçı birbirine katışından başka ne gibi detaylarla varlık göstermişti; tüm bunlar atlandı. Sonra Tarık Hoca, geçmişinde acılarla baş başa kalmış Bahar karakteriyle bir yolculuğa çıktı. Çıktı çıkmasına ama Bahar’ın geçmişi de en az Tarık Hoca’nınki kadar havadaydı. Seçil vardı bir de… Kızların teyzesi olmasının yanında, Tarık’a da körkütük aşıktı. ‘Aşk, kötülük yaptırır.’ mottosuna uyarak Tarık’a etmediğini bırakmadı. Fakat onun aşkı da temelsiz, tutarsızdı.

Temelsiz bir şekilde yazılan karakterler öyle can sıkıcıydı ki, attıkları adımın nereye gideceği konusunda zerre heyecan duymuyordum. Fakat öyle bir baba-kız hikayesi işleniyordu ki, hayranlıkla izliyordum onları. Tarık ve Melis… Babasının yokluğunda büyüyen, asi Melis ve kızına hem çok yakın hem de çok uzak duran Tarık. Öyle keyifli, öyle güzellerdi ki; nereden bilebilirdim bu keyfin de elimden alınacağını.

Sonra… O asi kız, asi oğlan Hakan’la tatlı bir aşk yaşıyordu. Masumiyet, gençlik heyecanı, her şey vardı aralarında. Ama hikaye ters düz edilirken, aşk da elimizden kayıp gitmişti.

Elde sevilesi ne kalmıştı? Tayfa… Hakan, Fikret, Ali ve Sadık öyle kuvvetli bağlara sahip dostlardı ki; onları görünce dostluk kurası geliyordu insanın. İkinci devreyi tam da bu yüzden bekledim. Bana dostluğu vaat ediyordu yenilenen hikaye. Birlikte ağlayan birlikte gülen bir tayfa göreceğimi düşünürken bir kaosun içine düşmeyi beklemiyordum hiç.

Adı Efsane; şahane bir potansiyelin dibe vuruş örneğidir benim gözümde. Zirveye yükselebilecekken, bile isteye çökmektir. Sıkıntılar bu kadar belliyken, çözmek için hiçbir çaba harcamamanın sebebini çok merak ediyorum. Çorak yaz ekranında gün doldurup, kanala ekmek getiren bir dizi olmaktan öteye gidemeyişinin sebebini de. “Ne yazarsak izleniyor.” mantığının ne denli rahatsız edici olduğunun farkında olup olmadıklarını da merak ediyorum. Zira geçen hafta Sibel’i o yatakta bırakıp finalde Fiko’nun evlenme teklifi ettiği kız olarak bulmuş olmamın üzerine ne söylesem bilemiyorum.

Adı Efsane’nin bana kattığı şeyler de yok değil tabii. Cem Yiğit Üzümoğlu’nu, Almila Ada’yı, Baran Bölükbaşı’nı, Özgü Kaya’yı, Emre Bey’i, Hakan Ummak’ı, Kaan Sevi’yi ve diğerlerini Adı Efsane sayesinde tanıdım. Bundan sonra da hangi karakterlere bürüneceklerini, nerelerde karşılaşacağımızı merakla bekliyorum. Yolları açık olsun… Daha dizinin final haberi duyurulmadan başka bir projeyle anlaşan Baran Bölükbaşı'nı anımsayınca ekibi çok özlemeyeceğimizi düşünüyorum. Ne de olsa her veda; başka heyecanlara, başka başlangıçlara gebedir. 

Emeği geçen tüm Adı Efsane ekibinin emeklerine sağlık… Bana eşlik eden Ranini.tv okuyucusuna da yürekten teşekkürler… Başka bir hikayede yeniden görüşmek dileğiyle… 
BİZE YAZIN!
Ad
Soyad
e-mail
Mesajınız
GÖNDER