Ateş’in kaderi yanmak mı?
İnsanın en büyük sığınağı ailesidir, evidir…
Evi elinden
alınan insan, ailesi tek tek etrafa saçılan insan nereye gider?
Her şeyden geriye kalana, en derinden sevdiğine, huzur
bildiğine değil mi? Ateş de öyle yaptı, tüm dünyası parça parça olurken kalktı Aslı’ya
gitti.
Gömdü başını boynuna, öperken Aslı saçlarından, “Benim evim
sensin artık.” dedi.
Kaç seni seviyorum
eder bu cümle?
Çok!
Ateş ne kadar çabaladıysa o kadar dağıldı ailesi, Ateş ne kadar topladıysa o kadar kaldı elinde parçalar.
Elbet bir gün yeniden bir bütün olunur, aile olunur, bir sofranın etrafına toplanılır...
Elbet bir gün Ateş'in de bir babası olur, sırtına yükler ekleyen değil de, o yükleri bir bir kaldıran.
Yazı devam ediyor...