Pırıl pırıl iki insanın mutlu günlerine tanıklık etmek için birkaç günlüğüne ayrılıyorum yaşadığım şehirden, tabii televizyonumdan da. Bunu vurgulamak önemli, çünkü uzun zamandır yeni bölüm başlamadan evde olacak şekilde yapıyorum Cuma akşamı programlarımı. Bu uğurda, arkadaşlarımdan erken ayrıldığım halde trafiğe takılıp belediye otobüsü koltuğunda, cep telefonundan canlı yayını takip ederek yeni bölümü izlemişliğim bile var, o derecede bir bağımlılık söz konusu.

Şehirden ayrılmadan önce tüm arkadaşlarımı uyarıyorum, Kiralık Aşk’ı konuştuğumuz sanal grupları sessize alıyorum ki bölümü benden önce izleyenler soru ya da yorumlarıyla hem o anda yapmakta olduğum işin hem de daha sonra izleyeceğim bölümün keyfini kaçırmasınlar.

Evde oturulup dizi izlenecek saatte dışarı çıkan binlerce insana ve bu kalabalığı gidecekleri yerlere zamanında ulaştırmayı beceremeyen belediyeye saydırarak otobüste dizi izleme çabası./

Aklımda binlerce soru ve aşk oyunun ortaya çıkacağı beklentisinin gerginliğiyle (çünkü her şey yolunda giderken patlamalıdır saatli bomba) gidip dönüyorum. Evde internet bağlantım olmadığından yeni bölümü izlemek için Pazartesi sabahını beklemek zorundayım. Yorgunluğun da etkisiyle erkenden uyuyup erkenden uyanıyor ve işe koşuyorum; kendilerine 9 günlük tatil bahşedilen şanslı emekçilerden değilim ama Pazartesi sendromunun kırıntıları bile düşmüyor çiçekli elbisemin ve gülümseyen gözlerimin üzerine.

Masamda, yokluğumda çekmecemdeki bisküvilerle çılgın partiler yapan arkadaşlarımın notunu buluyorum; fragmanların yarattığı beklenti büyüyor, yanmaya hazırım artık!