Hayat ona altın kaselerde ziyafetler sunarken; aç kalkıyor masadan o, sevgiye. Sevgisizliğin soğuk kucağında yanan kırık kalbi duvarlarla örülü. Yangınları büyük. Ama kimse görmesin diye dumanında soluyor, duvarlarının arasında gizliyor alevleri. Babasının nefreti ve annesinin vazgeçmişliği güneşine engel olmuş, yeşermesine mani içindeki rengarenk çiçek tohumlarının. 

Griye hapsoluyor Ali... griye, oysa en mavisiyken göğün. Ama bir ışık var, güneşten süzülen. Güneş'in kızı. Örselenmiş ruhunda taşıdığı yaralarla, yalpalayarak yürüyor o ışığa. Karanlık derin, karanlık ürkütücü. Pervane gibi peşine düştüğü ışıksa cılız ve yakıcı. Ama söyleyin; o yanmazsa o ışık yakmazsa, nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa?