Midilli Adası'ndaki en büyük mülteci kampı Moria'yı konu alıyor oyun. Mülteci meselesinin farklı milletler üzerindeki etkilerini gözler önüne seriyor. Belki içindesiniz bu çemberin belki de en uzağında. Yalnız bilinen bir gerçek var ki o da herkesin birbirine bir şekilde değdiği.

Berna ile Berk, on yıllık evliliklerinin kaderi üzerine karar alarak Midilli Adası'na gelmeyi tercih ediyorlar. Tatil için kiraladıkları evin sahipleri ise 6-7 Eylül olayları sonrası İstanbul'dan Ada'ya göç etmiş Angeliki ve Angelos'tur. Bu arada Suriye İç Savaşı'ndan Almanya'ya gitme umuduyla kaçıp, Moria Kampı'nda sıkışıp kalan Yana ve Mirvan, zorunlu misafirliklerini sonlandırmanın yollarını aramaktadırlar. Ve hepsini tepeden izleyen Aziz Gabriel.

Göç meselesinin kişiler üzerindeki bakış açısı, kadın & erkek ilişkilerine göz atış, duygu durumları, vicdan kavramları, suç unsurları, kalp atışları... Aynı köprüde kesişen üç farklı yaşam. Veeee kırmızı örtü; her şeyi anlatan, aktaran, düşü gerçeğe dönüştüren.

Kırmızı öyle sıradan bir renk değildir, tüm duyguları aynı anda içinde barındıran dünyadır anlayana: Olduğu yerde hakimiyeti kuran; varlığıyla ama tehlikenin, tahribatın ama aşkın, samimiyetin gücünü oluşturandır. Aynı anda enerjiyi de agresifliği de gösterir yüzünüze baka baka.

İşte oyunun dekor tasarımını çok basit ama işlevi yüksek kuran aynı zamanda da oyunun rejisini başarıyla harmanlayan Ahmet Sami Özbudak'a çok teşekkür ediyorum. Kırmızı örtüyle (ister şal ister fular ister kumaş deyin) köprü üzerinde adeta oyunun içinde olmamızı sağladığı için. Tiyatro oyun oynamaktır, oyun oynarken hayal gücünün son noktasına kadar gidilir. İşte Gabriel'in Düşü oyununda kırmızı örtü ama valiz ama hırka ama ne düşlerseniz hepsi oluyor. Ve böylesine sade ama kuvvetli dekorla direk oyuncuların oyunculuklarına odaklanıyorsunuz. Orada da sizi birbirinden başarılı, enerjili, karakterlerinin getirdiği tüm duygu ve düşünceye bürünen oyuncular karşılıyor. Sema Elcim'in repliklerine can veren Burak Tamdoğan, Çiçek Dilligil, Banu Çiçek, Kerem Pilavcı, Ayşegül Tekin, Batur Belirdi, Ersin Umut Güler'e tebrikler.

"Midilli Adası'ndan ses var." Demiştim ya. Hiç susmuyor bu sesler. Hepsinin derdi kendine göre büyük. Ve biz bu büyük dertleri öyle ağır, ağlak dram olarak görmüyoruz. Aksine Özbudak'ın rejisiyle tam gerçek haliyle ve yer yer kahkaha eşliğinde gözlemliyoruz. Sanırım bu yüzden sahneden baktıkları yeri Midilli olarak benimsiyoruz. Hele o sisleri verdiklerinde adeta Ada sularını ayaklarıma değiyor gibi hissettim. Kızmadım mı Angelos'a söylendim, Berk'e çemkirdim, Yana'ya bağırdım. Sonra döndüm Angeliki'ye haykırdım, Mirvan'ı dövmek istedim, Berna'ya dellendim. Döndüm başka yere hepsiyle empati yaptım, sarıldım sıkıca.

Repliğini atıyor ben de bunu şöyle noktalamak istedim. Geç kalmadan Gabriel'in Düşü oyununa gidin. İzleyin, izletin. En yakın tarih: 28 Şubat Moda Sahnesi.

Sevgiler.