Tik tak...

Din dan...

Çin çan...

Tıktıktıktık tıktıktık tıktıktıktık...

Kim o? Buyurun, gelin şuradan...

Hayda... O gelenler kim acaba? Üstelik bugün... Hem de yeni yaşımın ilk gününde...

Franz Kafka'nın meşhur eseri Dava'nın Kuzgun Yapım tarafından uyarlanmış olduğu Duruşma isimli oyunu izledim. Aynı eseri DasDas Sahne'den Joseph K olarak da izledim. (İster istemez kıyaslamalar olsa da ben şu anda Duruşma'yı değerlendireceğim, teşekkürler.)

Yıllar geçse de üzerinden hala bugün oynanabilen, içindeki dinamiği ve yazılanları değiştirmeyen oyunlardan biridir Dava. Korkunun anlamı, anlamsızlığı, bilinmezliği, biliyor gibi olma hali ve diğer tüm durumlarıyla evrenselliğe devam diyebiliyor. En büyük gün diye adlandırdığımız doğum günümüz ve gelen iki kişi. Tutuklama isteği, suçlu olma hali ve nedenini bilmediğimiz Dava'mız...

Herkesin her şeyi bilmesi ya da tam tersi herkesin bihaber olması. İkisi arasındaki durum değerlendirmesine bakış açısı. Elbette size burada kitaptan bahsetmeyeceğim. ^^

Oyun, Kuzgun Yapım'ın hikayeye sadık kalmasıyla başlayıp ilerliyor. Bu kadar sadık kalması ne derece doğrudur, rejinin tercih etmesi elbette. Yine de insan diyor ki: "Uyarlama izleyeceksem bana ne vaat ediyor?" "Kitapla arasında ne farklar var?"

Öncelikle oyunun hareket tasarımını yapan Gizem Bilgen'i tebrik ediyorum. Kendisinin koreograf olarak görev aldığı başka oyunları da izleyip epeyce sevmiştim. Emeğine sağlık. (Takipteyiz hocam^.^)

Oyunun aynı zamanda sahne tasarımını da yapan yönetmen Ahmet Bülent Acar'ın da eline sağlık. Sahne tasarımını ve geçişleri beğendiğimi söylerken oyunun fazlaca uzun olduğunu da eklemek isterim. Evet, eser uzun bir metin. Evet, konu geniş kapsamlı. Evet, birbirinden farklı fazlaca kişi var. Evet, detaylı anlatmak istenilmesine saygım var. Yalnız hem sahnedeki oyuncular hem de izleyenler için sürenin aşırı uzun ve yorucu olduğunu düşünüyorum. (Arayı saymazsak oyun yaklaşık 2,5 saat sürüyor.) Süreye müdahale edilmesi ekibin ilk sahnedeki yüksek enerjisinin ikinci perdeye de yansıyacağının ilk adımlarıdır. Yoksa yedi kişilik ekibin sahne içerisinde birbirinden farklı rollere can verirken ne kadar azimle, enerjiyle ve farklı rollere adapte olma hızlarıyla başarı sağladıklarına şahit oldum. 

Oyunun sahne ve hareket tasarımını fazlaca beğenmişken sürenin kısaltılıp kitap arasındaki çoğu detayı görmesek de olur mesela. Onun yerine modernize edilme kısmına ağırlık verilip uyarlamanın en alası yapılabilir. (Ekibin enerjisi ve dominosu buna fazlasıyla sahip) 

Korku, endişe, hak...

Pandemi sürecini yaşarken ve bu şartlarda sahne üzerinde durmaya çalışmak normal zamandan daha zor ve bu süreci başarıyla tamamlayan Duruşma ekibinin emeğine sağlık. (Hocam, şu oyun süresini kısaltma işini düşünürsünüz değil mi? ^^) Bu arada -spoiler vermemek adına büründükleri rolleri yazmayacağım- canlandırdıkları birbirinden tatlı ve başarılı roller için özellikle ilk defa sahnede izlediğim Yunus Emre Akıl'a ve daha önce farklı karakter ve tiplerle izlediğim Fatih Yalçın'a teşekkürler. Enerjiniz muhteşemdi. Daim olsun ışığınız, başarınız.

Sorarım o zaman hepimize: Bilinmezliklere boğun mu eğeceğiz her zaman?

Beklemek de neyi? Öğrenmek hak değil mi gerçekleri?

*Bu arada aynı eserleri farklı yorumlarla izlemenin müthiş deneyimi kalp ben

Sevgiler...