Merhaba,

Sezon açılalı çok olmadı o yüzden bu tiyatro sezonu için bir şey diyemem ama geride bıraktığımız yıl içerisinde seyrettiğim en etkileyici oyun olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim Fotoğraf 51’in.

Uzun zamandır yolumu düşürmeye çalışıp bir türlü başaramadığım Craft Tiyatro’yla yağmurlu bir Aralık akşamı tanıştıran oyun oldu aynı zamanda. Gerçi anladığım kadarıyla klasik Craft çizgisinin biraz dışında bir oyunmuş ama seyretmek istediğim diğer oyunları için çok iyi bir referans olduğunu ve mesela hemen Kalp oyunlarına bilet almamı sağladığını da belirtmem lazım.

50’li yıllarda bilim dünyasında Yahudi bir kadın olarak var olmaya çalışan Rosalind Franklin’in hikâyesi zaten ilgimi çekmişti. Watson-Crick modeli olarak bilinen DNA sarmal yapısının keşfi sürecinde bir grup bilim insanının yaşadıkları ve Rosalind Franklin’in erkek egemen bilim ve akademi dünyasındaki mücadelesi oldukça dinamik bir sahne/dekor tasarımı ve enerjik oyunculuklarla anlatılmış. Yönetmen Çağ Çalışkur, tek perde ve iki saate yakın devam eden oyunda dikkatlerin dağılmasına müsaade etmeyen rejisinden ötürü tebriği hak ediyor. Hele benim gibi en önden seyrederseniz ki tavsiyemdir, oyunun bir parçası gibi kendinizi 50’ler İngiltere’sinde hissetmeniz işten bile değil. Oyunun didaktik olması beklenebilirdi ancak ben kullanılan jargon ve terimlerden hiç rahatsız olmadım, bu açıdan tam kararındaydı metnin dili ve anlatımı. Hatta belki lise yıllarıma döndürdüğü için hoşuma bile gitti bu vesileyle yeni bir şeyler öğrenmek.

Funda Eryiğit biraz agresif ve huysuz bir Rosalind Franklin portresi çiziyor ve sanırım karakterin bu şekilde yorumlanmasında gerçeklik payı var. O yüzden ilk başta acaba kadın gerçekten böyle bir insan mıydı yoksa biraz abartılmış mı diye düşündürse de biraz araştırma yapınca Funda Eryiğit’in aldığı ödülleri hak ettiğini anlıyoruz. Oyuna sırf onun sahici oyunculuğuna tanık olmak için bile gidilebilir. Diğer oyuncular da Funda Eryiğit’e başarılı bir şekilde eşlik ediyorlar. Fakat sanırım hikâyenin trajik bir hal aldığı noktadaki rolünden ötürü Donald Caspar’ı canlandıran Korhan Soydan bir tık daha fazla akılda kalıyor.

Son olarak, yazıya bu başlığı koymama neden olan kısım ise oyunda iki kere konu edilen ve dimağlarda şahane bir tat bırakarak haftalar sonra bile oyundan bahsederken hâlâ içimi buran ama aynı zamanda tuhaf bir şekilde sevgi dolu hissettiren Shakespeare’in Kış Masalı oyununa yapılan atıflardı.

Fotoğraf 51, iyi ki İstanbul’da yaşıyorum ve iyi ki tiyatro var dedirten oyunlardan biri oldu benim için. Emeği geçenlere selam olsun.

Sevgiler.