Şu hayatta en nefret etiğim ve katlanamayacağım şeydir yalan. Kimse sevmez ve tasvip etmez ama hayat bazen mecbur bırakır yalan söylemeye. İşte maalesef Nevizade olmanın bir koşulu da profesyonelce yalan söyleyebilmek.

Özünde gerçek bir aile gibi olsalar da onlar yalandan bir aile ve uğruna savaştıkları amaç için önlerine gelen herkese de yalan söylemek zorunda kalıyorlar, Alınteri sokağının güzel insanları da paylarına düşen yalandan nasipleniyor elbette. Mesela aniden ortaya çıkan Doğan’ı mahalleliye dayımız olarak tanıtabiliyorlar hiç zorlanmadan. Yalan dolan da olsa biz sevdik bu aileyi. Ne aileler gördük aile demeye bin şahit isteyen. Özünde bu kadar iyi olan bir aileyi mi sevmeyeceğiz sadece yalan diye?